ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 48

พอเลขาออกมาจากห้องของท่านประธาน ก็อดมองไปดูผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ ตั้งแต่พิมพ์เข้ามาทำงานก็ไม่เคยเห็นบอสสนใจใครนอกจากเลขาที่เพิ่งออกไป เพราะได้ยินคนอื่นเล่าให้ฟังอยู่บ้างว่าเป็นคนพิเศษสำหรับท่านประธาน

แต่แทนที่จะสนใจสาวๆ ทำไมถึงไปสนใจแม่ลูกอ่อนอยู่ได้

ใกล้เที่ยงวันเดียวกัน..

"เราไปทานข้าวที่ไหนกันดี" เกวลินถามรุ่นน้องทั้งสองคน

"วันนี้ท่านประธานไม่เลี้ยงข้าวเราอีกเหรอ" เอวาถามกลับ

"พอเลย อาหารก็อร่อยอยู่หรอก แต่ดูบรรยากาศยังไงไม่รู้"

"ถ้างั้นเราก็ไปกินหน้าบริษัทนี้แหละ ฉันเห็นร้านอาหารตามสั่งอยู่ แล้วโรสว่าไง"

"คะ?" สโรชามัวคิดถึงเรื่องเมื่อคืนนี้ เธอไม่น่าพลาดท่าให้เขาเลย "เมื่อกี้พี่ว่าอะไรนะคะ"

"พี่ถามว่าเราจะไปกินข้าวเที่ยงที่ไหนกันดี ใกล้เที่ยงแล้วเนี่ย"

"โรสยังไม่หิวค่ะ"

"จะไม่หิวได้ยังไง"

"พวกพี่ไปกินเถอะค่ะ"

"เราไม่หิวจริงเหรอ"

"น้องโรสอาจจะกินข้าวก่อนมาแล้วก็ได้" เพราะวันนี้สโรชามาสาย

"เอาแบบนั้นก็ได้ ถ้างั้นพวกพี่ไปก่อนนะ" พวกเธอไม่ต้องรูดบัตรเหมือนพนักงานที่นี่ จะลงไปก่อนก็ไม่มีใครว่า

"ทำไมน้องไม่ไปกินข้าวกับเพื่อนล่ะคะ" เลขาก็แอบมองอยู่ว่าพวกเพื่อนๆ ไปแล้ว ทำไมเธอยังคงนั่งอยู่ที่เดิม ก็เลยอดไม่ได้ที่จะมาถาม

"ฉันยังไม่หิวค่ะ"

"ไม่หิวหรือว่ารอใครคะ"

สายตาที่มองเลขาหน้าห้องของเขาเปลี่ยนไปทันทีเมื่อได้ยินประโยคนี้

"คุณเลขาหมายความว่ายังไงคะ"

"น้องก็มีสามีมีลูกแล้วไม่ใช่เหรอ แต่ทำไมยัง.."

"ยังอะไรคะ พูดให้จบสิ"

"พี่ไม่พูดดีกว่าค่ะ แค่นี้น้องก็ดูไม่ออกหรือไง ถึงแม้ท่านประธานจะยังโสด แต่ท่านก็ไม่คิดจะไปเลี้ยงลูกช่วยใครหรอกนะคะ"

"หึ" ทำไมคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสัตว์ประเสริฐถึงมีความคิดแบบนี้

"น้องขำอะไรคะ"

"ถ้าฉันเป็นคุณเลขา ฉันจะไม่ใช้คำพูดแบบนั้นกับเพศเดียวกันหรอกนะคะ"

"พี่ยังไม่ได้พูดอะไรเลย พี่แค่บอกให้น้องเข้าใจว่าตัวเองควรจะอยู่จุดไหน"

"ขอบคุณค่ะที่เตือน"

ยังไม่ทันได้พูดอะไรกันอีก ประตูห้องท่านประธานก็เปิดออกมาก่อน

"วันนี้พิมพ์ให้คนนำอาหารขึ้นมาให้บอสที่ห้องรับประทานอาหารแล้วค่ะ" พิมพ์รีบเข้าไปหาก่อน เมื่อเห็นว่าเจ้านายกำลังเดินตรงมาทางนี้

"ไปทานข้าวด้วยกันสิ" ทีแรกคิดว่าจะออกมาไม่ทันเธอซะแล้ว เพราะลืมดูนาฬิกา

"คะ?" คนที่ถามกลับก็คือเลขาอีกนั่นแหละ แต่พิมพ์ก็เห็นอยู่ว่าสายตาของท่านประธานมองไปที่ฝ่ายบัญชีแม่ลูกอ่อนคนนั้น

"คุณพิมพ์ช่วยให้คนเตรียมอาหารเพิ่มด้วยนะ" ส่วนประโยคนี้รามสูรหันมาพูดกับเลขา

โกรธเขาก็โกรธอยู่หรอก แต่ตอนนี้อยากเอาคืนคำพูดที่ดูถูกคนอื่นจากเลขาของเขามาก สโรชาก็เลยลุกขึ้นแล้วเดินตามเข้าไปในห้องอาหารซึ่งอยู่ติดกับห้องเครื่องดื่ม

"แล้วทำไมไม่เข้าประตูหน้าดีๆ ล่ะคะ"

"ไม่อยากให้เพื่อนร่วมงานเห็นค่ะ เออ..โรสเห็นรถคุณแม่จอดอยู่"

"ใช่ค่ะวันนี้ท่านพาคุณหนูมาค้างที่บ้านนี้"

"จริงหรือคะ"

"อิฉันเล่าให้ท่านฟังเรื่องที่คุณมาค้างที่นี่แล้วค่ะ" ป้าแม่บ้านพูดเหมือนสำนึกผิด

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะป้า กำลังคิดถึงตาหนูอยู่พอดีเลย แล้วตอนนี้อยู่ไหนคะ" หญิงสาวคิดว่าพอคุณย่าได้ยินจากแม่บ้านคงพาหลานมารอแม่ที่นี่แน่เลย

"คุณท่านพาคุณหนูขึ้นไปนอนข้างบนค่ะ หลับตั้งแต่ลงจากรถแล้ว"

ได้ยินแบบนั้นสโรชาก็รีบขึ้นไปดู

ก๊อก ก๊อก ขึ้นมาถึงเธอก็เคาะประตูห้องเบาๆ แล้วก็เปิดเข้าไปดูเพราะห้องไม่ได้ล็อก

พอเข้ามาก็อดยิ้มไม่ได้ ที่เห็นคุณย่ากับหลานชายนอนหลับอยู่บนเตียง เธอคิดว่าเมื่อคืนนี้หลานคงจะกวนล่ะสิ เพราะรามิลชอบเล่นตอนกลางคืน

พอเห็นว่าทั้งสองหลับสนิทเธอก็เลยไม่อยากจะกวน หญิงสาวออกมาแล้วปิดประตูเบาๆ

"...." ขณะที่กำลังจะลงมาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของใครไม่รู้เดินขึ้นมา แต่เสียงแบบนี้ต้องเป็นผู้ชายแน่ หญิงสาวมองซ้ายมองขวาหาที่หลบก่อน

เธอไม่ทันได้คิดอะไรมากก็รีบเปิดประตูเข้าไปห้องที่อยู่ใกล้บันไดที่สุด

แกร็ก..

ตายแล้ว ..พอมองดีๆ ห้องที่เธอเปิดเข้ามามันเป็นห้องของเขา และตอนนี้เจ้าของห้องก็เข้ามาในนี้แล้วด้วย

รามสูรเข้ามาถึงในห้องก็ถอดรองเท้าใส่ตู้สำหรับรองเท้า ตามด้วยเสื้อสูท

"??" ขณะที่กำลังปลดเนคไทและกระดุมเสื้อเชิ้ต เขาก็สังเกตเห็นว่าผ้าม่าน ผืนใหญ่ในห้องขยับเล็กน้อยทั้งๆ ที่ไม่ได้เปิดหน้าต่าง..