ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 53

รถคันหรูวิ่งเข้ามาจอดในคฤหาสน์หลังใหญ่ รามสูรรีบลงจากรถแล้วเดินอ้อมไป

"ไม่ต้องเดี๋ยวผมจัดการเอง" ชายหนุ่มพูดกับลุงคนขับรถที่กำลังจะเดินไปเปิดประตูฝั่งที่มีลูกกับเมียของเขานั่งอยู่

"ฉันอุ้มเองค่ะ" ประตูเปิดออกหญิงสาวไม่ยอมปล่อยลูกให้เขาอุ้ม ถึงแม้ว่าแกจะนอนหลับไปแล้ว

"ผมช่วยดีกว่าเดี๋ยวก็ตกบันได"

"ฉันจะพาลูกไปนอนที่ห้องรับรองแขก" เธอหมายถึงห้องริมสระน้ำ

"ทำไมต้องไปนอนที่นั่นด้วย"

"ในเมื่อฉันไม่จำเป็นต้องปิดบังใครอีกแล้ว ทำไมจะไปนอนไม่ได้ล่ะคะ"

"นอนได้ครับเดี๋ยวผมพาไป"

"ฉันจำทางไปเองได้ค่ะ" ว่าแล้วสโรชาก็อุ้มลูกชายที่หลับใหลอยู่ในอ้อมกอด พาเดินลัดเลาะไปตามทางที่จัดแบบสวนสวยงาม จนไปถึงเรือนรับรองริมสระน้ำ

"เอ๊ะคุณฉันบอกว่า.."

"แล้วคุณจะเปิดประตูห้องยังไง" เขาไม่ได้ปล่อยให้เธอเดินมากับลูกเพียงสองคน

รามสูรรีบเดินนำหน้าไปเพื่อจะเปิดประตูห้อง

"คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันพักอยู่ห้องนี้"

"เออ.." จะบอกยังไงดีล่ะ..

"อย่าบอกนะวันนั้นที่ฉันไปนอนบนเตียง" วันที่เธอคิดว่าหลับอยู่บนโซฟาแต่ตื่นมาทำไมไปนอนอยู่บนเตียงได้ ต้องเป็นฝีมือของเขาแน่

รามสูรไม่ได้ตอบแค่อมยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะเปิดประตูเข้าไปให้

"คุณออกไปได้แล้ว"

"แต่ในห้องนี้ไม่มีของลูกเลย"

"เดี๋ยวฉันจะ.." หญิงสาวยังพูดไม่จบเลยด้วยซ้ำเขาก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน

"ผมทำให้เอง" ว่าแล้วชายหนุ่มก็รีบออกมา เพราะต้องได้ไปเตรียมนมไว้ให้ลูกเผื่อตื่นมาหิวกลางดึก แถมยังต้องเตรียมผ้าอ้อมสำเร็จรูปและอะไรอีกหลายๆ อย่าง

สโรชาได้แต่มองตามหลังเขาที่รีบเดินออกไป ที่จริงเธอไม่ใช่คนงี่เง่าแบบนี้ แต่เพราะถูกเขาทำไว้เยอะ ก็เลยไม่กล้าเปิดใจให้

รามสูรไปเพียงไม่นานก็กลับมาพร้อมตะกร้า ที่มีข้าวของของลูกอยู่ในนั้น

"คุณจะทำอะไร"

"ผมก็จะนอนตรงนี้ไง"

"กลับไปนอนห้องของคุณเลย"

"เผื่อดึกๆ ลูกกวน จะได้มีคนช่วยดู"

"แกกวนฉันจนชินแล้วล่ะค่ะ ถ้าคืนไหนไม่กวนน่ะสิแปลก..ออกไป"

"แต่ผมไม่ได้นอนบนเตียงสักหน่อย จะนอนโซฟาต่างหาก" จากที่กำลังนั่งลงปลายเตียง ชายหนุ่มรีบลุกขึ้นแล้วเดินไปทิ้งก้นลงโซฟา

"โซฟาก็ไม่ได้" ถึงแม้เธอจะทำหน้าบึ้งตึงใส่ และไล่ออกไปเขาก็ยังคงดื้อ พอหัวถึงที่พักแขนของโซฟา รามสูรก็กอดอกแล้วหลับไปในมาดที่เท่น่ามองมาก จนคนที่ไล่ออกไปเมื่อสักครู่อดมองดูไม่ได้

"จะเปลี่ยนใจให้ผมไปนอนบนเตียงด้วยก็ได้นะ" ชายหนุ่มที่ยังคงหลับตาอยู่เอ่ยพูดขึ้นจนทำลายภวังค์ของอีกฝ่าย

"คุณ!" นี่เขารู้ด้วยเหรอว่าเรามอง บ้าไปแล้วไปมองอะไรเขาขนาดนั้น

สโรชารีบหันกลับมานอนโอบลูกน้อยที่หลับอยู่บนเตียง เขาทำให้เจ็บมาก็ตั้งมาก ทำไมถึงใจอ่อนเร็วจัง ไม่นะสโรชาเธอต้องเรียกศักดิ์ศรีของเธอกลับคืนมาบ้างสิ คิดถึงตอนที่เขาทำเย็นชาใส่ ตอนที่เขาลบคอมเมนต์ของเธอออกเพราะกลัวว่าหญิงคนรักจะเข้ามาเห็น ตอนที่ถูกเขาไล่ให้ไปนั่งด้านหลังเพราะกลัวนั่งทับที่หญิงคนรัก และอีกหลายๆ ช่วงเวลาที่มันทำให้คนเป็นเมียจุกแน่นในอก แถมยังพูดออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ แต่เรื่องพวกนั้นมันยังน้อยกว่าตอนที่เธอขอให้เขามาโรงพยาบาลก่อนแม่จะเสีย เขายังทำให้เธอไม่ได้เลย

เช้าวันต่อมา..

"แล้วพวกพี่ล่ะ" เกวลินและเอวาเห็นว่า สโรชาจะพาลูกกลับไปอยู่ที่บ้าน

"พวกพี่ก็พักอยู่ที่นี่แหละค่ะ ฉันยังคงไปทำงานเหมือนเดิม" จะชวนไปอยู่ที่บ้านด้วยก็เกรงใจแม่ใหญ่ แต่คิดว่าให้พวกพี่ๆ เขาพักอยู่ที่นี่สะดวกกว่าไปอยู่บ้านเธออีก

"นี่ก็บ้านสามีของเรา ทำไมไม่เลี้ยงลูกอยู่ที่นี่ ไม่กลัวว่าแม่เลขานั่น.."

เกวลินรีบสะกิดเอวาไว้ไม่ให้พูดต่อ ..แต่ก็ไม่ทันแล้วแค่ออกมาประโยคเดียวสโรชาก็รู้ว่ารุ่นพี่กำลังจะพูดอะไร

"ช่างเขาเถอะค่ะ ฉันไปนะ" เธอให้รถที่บ้านมารอรับอยู่แล้ว ส่วนคุณย่าไม่ได้ห้ามอะไร เพราะถือว่าแบ่งหลานให้ทางนั้นได้เชยชมบ้าง

"คุณแม่ไม่ต้องไปส่งก็ได้นะคะ" พอมาที่รถก็เห็นว่าท่านยืนรออยู่ก่อนแล้ว

"อย่าห้ามแม่เลยนะ" ถึงแม้นางจะอนุญาต แต่ความเป็นย่าก็คิดถึงหลานอยู่ดี

"ขอบคุณมากนะคะคุณแม่"

ทำไมวันนี้มีประชุม ..เธอรู้ดีว่าการประชุมมีวันไหนบ้าง นอกเสียจากจะเป็นการประชุมด่วน

"บอสจะเดินทางวันไหนคะ" เลขาที่เดินตามหลังออกมาถามท่านประธาน

"คงต้องไปให้เร็วที่สุด" สายตาเขาดูเศร้ามาก จนเธอแอบแปลกใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น

"พิมพ์จะเช็คสายการบินให้นะคะ"

"ขอบคุณมาก ได้เรื่องยังไงเข้าไปบอกผมด้วย" ก่อนที่จะกลับเข้าห้องเขาได้ชำเลืองสายตามองมาที่เธอเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้หยุดคุยด้วย

"มีเรื่องอะไรกัน"

"ใช่ฉันก็สงสัยอยู่ เห็นเศร้าๆ ตั้งแต่เข้าไปในห้องประชุมแล้ว"

"คงไม่มีเรื่องอะไรใช่ไหม" เกวลินและเอวากระซิบพูดกันแต่สโรชาที่นั่งอยู่ใกล้ก็ได้ยิน

"น้องโรสไปถามหน่อยสิ"

"ใช่เราไปถามหน่อย อย่าให้แม่เลขานั่นได้หน้าคนเดียวสิ"

สโรชาลุกขึ้นแล้วเดินมาที่ห้องทำงานของท่านประธาน เธอไม่กลัวหรอกว่าใครจะได้หน้า แต่เธอต้องรู้ให้ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น

"ฉันขอเข้าไปข้างในหน่อยได้ไหมคะ"

"เชิญค่ะ" พิมพ์ตอบออกไปโดยไม่ได้มองหน้าคนที่พูดด้วยเลย ไม่ใช่เพราะอายหรอก เพราะพิมพ์คิดว่าตัวเองไม่ผิด คนไม่รู้ย่อมไม่ผิดอยู่แล้ว แต่คนที่รู้ตัวว่าตัวเองเป็นใครแต่ปิดบังคนอื่นนี่สิ คงเห็นคนอื่นเป็นตัวตลกมากสิ

ก๊อก ก๊อก

"เรื่องไฟท์บินว่ายังไงครับคุณพิมพ์" ชายหนุ่มที่ยืนมองทอดสายตาออกไปนอกกระจกถามออกมาโดยที่ไม่ได้มองว่าเป็นใคร

"ขอโทษค่ะถ้างั้นฉันออกไปก่อนนะ"

"เดี๋ยวก่อนสิ" รามสูรรีบก้าวเดินตามมาแต่ก็ไม่ทันเธอเปิดประตูออกมาก่อน

แต่มันก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับเขา มือหนาเอื้อมไปโอบร่างของเธอให้กลับเข้ามาในห้อง พร้อมกับปิดประตูแล้วล็อกไว้

"พี่ว่าฉากต่อไปข้างในจะเกิดอะไรขึ้น" ปากกาในมือของเอวาถึงกับร่วงลงพื้นเมื่อเห็นฉากเมื่อสักครู่

เกวลินไม่ได้ตอบรุ่นน้อง แต่คิดถึงภาพเมื่อคืนนี้ ตอนที่ทั้งสองไปเคลียร์กันหน้าประตู เพราะภาพจูบนั้นยังติดตาอยู่เลย..