ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 54

"ปล่อยค่ะ" พอเข้ามาถึงข้างในแล้วเขาก็ยังไม่ยอมปล่อยเธอออกจากที่โอบเอวอยู่

"ขออยู่แบบนี้สักพักก่อนได้ไหม" เสียงพูดของเขาไม่เหมือนที่เคยได้ยินมาทุกครั้ง ดูเขาจะเหนื่อยมาก

"มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ"

"ผมไม่อยากจะ.." รามสูรพูดอ้ำๆ อึ้งๆ เหมือนไม่อยากจะพูดให้เธอฟังเลย

"ถ้าไม่อยากให้ฉันรู้ก็ไม่เป็นไรค่ะ" เธอคงไม่ใช่คนสำคัญอะไรที่เขาจะเล่าให้ฟัง

"ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย ผมแค่ไม่อยากให้คุณไม่สบายใจไปด้วยอีกคน"

"เรื่องหนักเลยเหรอคะ"

ใบหน้าคมพยักตอบไปเล็กน้อย

"คุณเล่าให้ฉันฟังได้ไหม" หญิงสาวพยายามสลัดอารมณ์น้อยใจออกไปก่อน เพราะดูเขาจะมีปัญหาหนักจริงๆ

"เรือส่งสินค้าคว่ำ"

"คว่ำเลยหรือคะ?" เธอเคยได้ยินแต่สินค้าเจอคลื่นใหญ่ และของที่ส่งไปเสียหาย แต่นี่ถ้าถึงกับคว่ำ "แล้วลูกเรือล่ะคะ?"

"สูญหายไปหมด"

"อะไรนะคะ?!"

"รวมทั้งพนักงานของเราที่ติดไปด้วย" เมื่อได้พูดแล้วเขาก็เลยพูดให้เธอฟังให้หมด

"อะไรนะคะ?" เสียงของเธอประโยคสุดท้ายทำให้อีกฝ่ายรับรู้ได้เลยว่ากำลังเศร้า มือหนาโอบร่างคนตัวเล็กเข้ามากอดไว้ "ผมต้องไปจัดการเอง"

"แล้วนี่พวกเขาจะยังมีชีวิตอยู่ไหม"

"ผมก็ยังไม่รู้ เพราะยังหาร่างไม่เจอเลย"

เสียงสะอื้นของเธอดังขึ้น ทุกคนก็มีครอบครัว..แล้วนี่ครอบครัวของพวกเขาจะอยู่กันยังไง

"เห็นไหมผมบอกแล้ว ถ้ารู้คุณจะไม่สบายใจไปด้วย"

"เราจะทำยังไงกันดีล่ะคะ"

"ผมคงต้องได้เดินทางให้เร็วที่สุด"

"คุณจะไปเองเหรอ? แล้วคุณจะปลอดภัยไหม"

"ผมจะขึ้นเครื่องไปลงเรือที่ใกล้ที่สุด"

"ไม่ไปไม่ได้หรือคะ"

"คุณเป็นห่วงผมเหรอ" จากที่กอดกันอยู่ เขาขยับเธอออกเล็กน้อยเพื่ออยากจะมองแววตานั้น

"ฉันไม่อยากให้คุณไป ให้คนอื่นไปแทนได้ไหม" พูดแค่นี้เขาก็คงจะรู้แล้วล่ะว่าเธอเป็นห่วงมากแค่ไหน

"ไม่ได้หรอก เพราะผมต้องได้จัดการอะไรอีกหลายอย่าง"

"พายุสงบหรือยังล่ะคะ" ถ้าถึงกับเรือคว่ำมันต้องมีพายุแน่

"ผมก็ยังไม่แน่ใจ" เขาอุตส่าห์ไม่เล่าเรื่องพายุให้ฟังแล้ว

แกร็ก! จังหวะที่ทั้งสองกำลังโอบกอดกันอีกครั้ง ประตูห้องก็ได้เปิดเข้ามาแบบไม่ได้ส่งสัญญาณบอกคนที่อยู่ด้านในก่อน

"อุ้ยขอโทษค่ะ" คนที่เข้ามาก็คือเลขาหน้าห้อง

"ได้เรื่องหรือยัง"

"ไฟท์บินที่เร็วที่สุดคือพรุ่งนี้ตอนสายๆ ค่ะ"

"วันนี้ไม่มีเหรอ"

"วันนี้เต็มหมดแล้วค่ะ" สายตาพิมพ์มองไปดูผู้หญิงที่ยังคงกอดเขาอยู่ โดยไม่สนใจว่าตอนนี้มีบุคคลที่สามอยู่ในห้องด้วย

"ไม่เป็นไรคุณออกไปก่อน"

"ค่ะ" พิมพ์ปิดประตูแล้วก็ออกมา

เกวลินและเอวาต่างก็ไม่ชอบหน้าเลขาคนนี้เลย พอออกจากห้องมาก็เห็นริมฝีปากที่ยกเย้ยหยันเล็กน้อยเหมือนว่าเข้าไปข้างในแล้วเห็นอะไรที่ไม่ชอบตา