ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 55

มือหนาที่โอบกอดเธอไว้ค่อยๆ ขยับร่างเล็กให้ออกห่าง เพื่อที่จะได้มองตาเธอขณะที่พูด

"มันอันตรายคุณไปด้วยไม่ได้" เสียงทุ้มเปล่งออกมาเพียงเบาๆ แบบอ่อนโยน และเป็นห่วง จนคนที่ฟังอยู่สัมผัสได้

ดวงตางามที่เจือปนไปด้วยม่านน้ำตา กรอกมองขึ้นสบตาคนตัวสูงกว่า

"ก็เพราะมันอันตรายไงคะ ฉันถึงอยากไปด้วย"

"บอสคะถ้าไม่ลงไปตอนนี้ไม่ทันเวลาแล้วนะคะ" เลขาที่กดลิฟต์รอชะโงกหน้าออกมาพูด ส่วนท่านพลเอกพ่อของรามสูรตอนนี้ลงไปก่อนแล้ว เพราะต้องได้ไปจัดการอะไรอีกหลายๆ อย่าง

ชายหนุ่มปล่อยมือออกแล้วรีบเดินเข้าไปในลิฟต์ สโรชาก็ไม่ละความพยายาม เธอยังคงเดินตามไปยืนมองเขาก่อนที่ประตูจะปิดลง

ติ้ก! จังหวะที่ประตูลิฟต์กำลังจะปิดสนิท รามสูรเอื้อมมือไปกดปุ่มเปิดออก

"อุ๊ย" หลายคนที่แอบลุ้นอยู่ว่าต่อไปมันจะเป็นยังไง ต่างก็อุทานออกมาแบบตกใจ เมื่อคนในลิฟต์คว้าร่างของสโรชาที่ยืนรออยู่ด้านหน้าเข้าไปด้วยก่อนที่ประตูนั้นจะปิดสนิท

เพียงไม่นานประตูลิฟต์ก็เปิดออกที่ชั้นล่าง

เขาจูงมือเธอให้เดินตามมาที่รถซึ่งตอนนี้จอดรออยู่แล้ว

"คุณไม่ต้องไป ที่เหลือเดี๋ยวผมจัดการเอง" ว่าแล้วมือหนาก็เอื้อมไปเปิดประตูด้านหลัง เพื่อให้คนที่เขาจูงมืออยู่ได้ขึ้นไปนั่ง

ทีแรกสโรชาคิดว่าประโยคเมื่อสักครู่เขาพูดกับเธอ แต่พอตัวเองได้ขึ้นไปนั่งบนรถคู่กันกับเขาแล้วถึงกับหัวใจเต้นแรงขึ้นมา เพราะนี่แสดงว่าเขากำลังจะพาเธอไปด้วย ส่วนเลขาที่หอบเอกสารพะรุงพะรังอยู่ ต้องได้ยื่นไปให้กับคนที่นั่งอยู่ข้างคนขับได้รับผิดชอบต่อ

ขณะที่นั่งมาเธอก็แอบมองเขาที่กำลังเคลียร์เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างทางไปด้วย

ถึงแม้จะรู้สึกว่าตัวเองเข้ามาก้าวก่ายงานของเขามากเกินไป แต่เธอก็ต้องทำ เพราะกลัวว่าถ้าไปถึงที่นั่นแล้ว เขาจะบ้าบิ่นจนทำให้ตัวเองเป็นอันตรายไปด้วย

รถมาจอดจุดที่ต้องได้ขึ้นเฮลิคอปเตอร์ เพื่อไปส่งจุดที่ใกล้ที่สุด

"เปลี่ยนใจยังทันนะ" ทั้งสองไม่ได้เตรียมอะไรมาด้วยเลย รวมทั้งผู้ช่วยของเขาด้วย เพราะต้องได้รีบเดินทาง

"ฉันจะไปด้วย" เกิดมาก็ครั้งแรกนี่แหละที่จะต้องได้ขึ้นเฮลิคอปเตอร์ แต่ก็ดูเท่ดีนะ

คนตัวเล็กถูกเขาอุ้มแล้วส่งขึ้นไปด้านบนเพื่อไม่ให้เธอได้ก้าวสูงมากเกินไป

ขณะที่เฮลิคอปเตอร์กำลังขึ้น มือเรียวเกาะแขนของอีกฝ่ายไว้แน่น

"กลัวเหรอ"

หญิงสาวส่ายหน้าตอบไป ทั้งๆ ที่มือสั่นจนคนข้างๆ สัมผัสได้

ใช้เวลาอยู่ร่วมสองชั่วโมงได้ เฮลิคอปเตอร์ก็ได้ลงมาจอดที่เรือใหญ่ลำหนึ่ง

"เหมือนกำลังแสดงหนังเลย" หญิงสาวพูดออกมาเบาๆ ถ้ากำลังเป็นการแสดงหนังเธอต้องได้เป็นตัวเอกของเรื่องแน่..คิดแค่นั้นใบหน้างามก็มีรอยยิ้มออกมาเล็กน้อย

"อะไรนะคุณกลัวเหรอ" เสียงมันดังมากเขาก็เลยไม่ได้ยินที่เธอพูด

หญิงสาวตอบโดยการส่ายหน้าอีกนั่นแหละ ทำไมอยู่ข้างเขาแล้วเธอถึงรู้สึกปลอดภัยและอบอุ่นแบบนี้ ความรู้สึกนี้มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไร

ลงจากเฮลิคอปเตอร์เสร็จทั้งสองก็เดินเข้าไปในเรือลำใหญ่

"สโรชา" ริมฝีปากหนาเอ่ยพูดออกมาแค่นั้นแล้วก็โน้มลงไปจูบคนตัวเล็กที่อยู่ตรงหน้า

ริมฝีปากบางเผยอออกเล็กน้อยเพื่อให้เขาสัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนที่ซ่อนอยู่ในนั้น

ชายหนุ่มถึงกับแปลกใจเมื่อเธอยอมตอบสนองจูบของเขาที่กำลังมอบให้

มือหนาขยับขึ้นมาแนบไว้กับหน้าอกเพื่อสัมผัสร่างกายนี้ที่เขาโหยหา

หญิงสาวไม่ได้ห้าม เธอปล่อยให้เขาลูบคลำเรือนร่างในขณะที่จูบกันอยู่ จนคนร่างสูงเริ่มทนไม่ไหว

"ไม่กลัวว่าผมจะทำมากกว่านี้เหรอ" ชายหนุ่มขยับริมฝีปากออกเล็กน้อย เพราะถ้าให้ทำได้แค่จูบมีหวังได้คลั่งตายแน่ แต่ถ้าจะทำอะไรมากไปกว่านี้กลัวว่าเธอจะยังไม่พร้อม

ดวงตางามค่อยๆ หลับลงช้าๆ โดยแทนสิ่งที่เธอไม่กล้าพูดออกมา

"??" รามสูรรีบหันกลับไปล็อกประตูห้องไว้ แล้วพาเธอมานั่งลงที่เตียง หนทางข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้นก็ปล่อยให้มันเป็นเรื่องของอนาคต แต่ตอนนี้ขอตักตวงความสุขจากผู้หญิงที่ดีที่สุดสำหรับเขาในเวลานี้

มือหนาเอื้อมไปปลดกระดุมเสื้อทำงานที่เธอสวมใส่ติดตัวมา ..หญิงสาวก็ไม่ยอมแพ้ มือเรียวของเธอยื่นขึ้นไปปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตให้กับเขา ชีวิตของคนมันสั้นนัก ถ้ายังถือทิฐิ อคติ หรืออะไรที่ทำให้ตัวเองต้องหวนกลับมาคิดว่าทำไมเราถึงไม่ยอมปล่อยวาง เหมือนดังลูกเรือที่ติดมากับเรือในครั้งนี้ ถ้าพวกเขายังมีสิ่งที่ค้างคาอยู่กับคนข้างหลัง ..หญิงสาวรีบสลัดความคิดอื่นที่ผุดขึ้นมาในหัวออกไปก่อน

เพียงไม่นานสิ่งกีดขวางบนร่างกายก็ถูกกำจัดออกไป ริมฝีปากหนาพรมจูบลงมาจนถึงยอดหน้าอก

พอเขาดูดมันเท่านั้นแหละ

"อื้ม..ตรงนี้ไม่ได้ค่ะ" อารมณ์กำลังมาจนลืมไปเลยว่าถ้าถูกดูดตรงนี้แล้วมันจะเกิดอะไรขึ้น

เอื๊อก...