ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 57

จากนาทีเป็นชั่วโมง จากชั่วโมงเป็นหลายชั่วโมง ที่เธอนั่งรอเขาอยู่ในห้อง ทางกัปตันเรือให้พนักงานผู้หญิงจัดหาชุดมาให้เธอไว้เปลี่ยนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แต่หญิงสาวก็ยังทำตามคำที่เขาสั่งไว้ ว่าไม่ให้ออกไปข้างนอก

อาหารอีกมื้อได้ถูกจัดส่งเข้ามาในห้อง เพราะก่อนไปรามสูรสั่งกัปตันไว้ว่าให้ดูแลเธอเป็นอย่างดี

แต่เธอจะกินลงได้ยังไง ข้างนอกพายุกระหน่ำขนาดนั้น เรือเล็กจะต้านทานได้มากแค่ไหน

เพียงไม่นานเสียงหวอก็ดังขึ้นที่เรือ เพื่อส่งสัญญาณให้กัปตันและทีมงานได้รู้ว่ามีเหตุไม่ดีเกิดขึ้นกับเรือเล็กที่ส่งออกไป

"เป็นเรือลำไหน" กัปตันและลูกเรือรับรู้ได้ในทันทีว่าตอนนี้มีเรืออับปาง

"ยังไม่แน่ใจครับ เดี๋ยวผมขอเช็คอีกรอบ"

ถึงแม้ลมพายุข้างนอกจะไม่ส่งผลกับห้องที่เธออยู่ แต่เสียงคนพูดเจี๊ยวจ๊าวก็ดังเข้ามาให้ได้ยิน สโรชารีบออกมาดูว่ามันเกิดอะไรขึ้น

"เกิดอะไรขึ้นคะ"

"คุณผู้หญิงอย่าออกมาเลยครับ กลับเข้าไปในห้องก่อน"

"ฉันถามว่ามันเกิดอะไรขึ้น ไม่ใช่สามีฉันใช่ไหม" เธออาจจะมีความเห็นแก่ตัวมากในเวลานี้ เป็นใครก็ได้ที่ไม่ใช่เรือลำที่สามีเธอติดไปด้วย

"โชคดีที่เราส่งเรือออกไปหลายลำ ถ้ามีลำใดลำหนึ่งอับปางเพื่อนก็ยังพอช่วยได้ทันครับ"

"คุณตอบไม่ตรงประเด็นเลย ฉันถามว่าไม่ใช่เรือสามีฉันใช่ไหม" หญิงสาวยังคงเซ้าซี้ถาม

"ผมให้คำตอบยังไม่ได้"

"คุณเป็นกัปตันได้ยังไง กลับไปฉันจะฟ้องพ่อสามีฉัน" ไม่รู้ล่ะตอนนี้เอาท่านพลเอกมาอ้างก่อนแล้วกัน เพราะจะดูใหญ่ที่สุดแล้ว

"เราจะพยายามเร่งติดต่อไปให้เร็วที่สุดครับ" และดูเหมือนคำขู่นั้นจะได้ผล กัปตันดูเกรงใจพ่อสามีของเธอมาก

ไม่ว่าใครจะไล่ให้กลับเข้ามาในห้องเธอก็ไม่ไป สโรชาก็นั่งกดดันกัปตันและลูกเรืออยู่ตรงนั้น นี่หรือคืออานุภาพแห่งความรักความห่วงใย ที่เธอไม่เคยคิดว่าจะมีให้ใคร

ทุกคนต่างก็รีบเร่งทำงาน เรือใหญ่ถูกให้นำเข้าไปใกล้ที่สุด เผื่อว่าจะช่วยอะไรกันได้บ้าง

"สัญญาณเรือเล็กถูกส่งมาแล้วครับ" ลูกเรือที่จับสัญญาณได้รีบมาหากัปตัน

"ส่งมา" กัปตันรับเครื่องสื่อสารนั้นเข้ามาแล้วพูดถามเหตุการณ์เรือเล็กว่าเป็นยังไง

{"เราพบผู้รอดชีวิต ตอนนี้กำลังค้นหาเพิ่ม เรือใหญ่ห้ามเข้ามาใกล้มากกว่านี้"} นี่คือเสียงที่ส่งผ่านตามสายมา และมันก็ทำให้เธอที่กำลังนั่งลุ้นอยู่หัวใจเต้นแรงขึ้น เพราะมันคือเสียงของคนที่เธอเฝ้ารออยู่

{"คุณระวังตัวหน่อยนะคะ"} ถ้าไม่ตั้งใจฟังแทบจะไม่ได้ยินเสียงที่เธอพูด เพราะมันมีเสียงสะอื้นปนมาด้วยเธอก็เลยไม่กล้าพูดดัง

{"ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน ผมบอกให้อยู่ในห้องไม่ใช่เหรอ"} เสียงคนในสายยังคงพูดต่อ จนกัปตันต้องได้ส่งเครื่องสื่อสารนั้นมาให้กับหญิงสาวที่นั่งสะอื้นอยู่

{"ก็ฉันเป็นห่วงคุณนี่"}

{"กลับเข้าไปในห้อง"}

{"คุณต้องปลอดภัยกลับมาหาฉันกับลูกนะ"} แค่ฟังเสียงคลื่นลมที่กระหน่ำเข้ามาตามสาย มันก็ยิ่งทำให้เป็นห่วงเขามากขึ้น

{"คุณฟังผมนะสโรชา คุณไม่ต้องคิดอะไรมาก กลับเข้าไปรอผมในห้อง"}

{"ถ้าคุณปลอดภัยกลับมา ฉันมีเรื่องจะบอก"}

{"บอกผมเหรอ"}

"ฉันก็ไม่รู้อะไรมากไปกว่านี้หรอก แต่พวกเขาเป็นผู้ชายคงเอาตัวรอดได้"

"คุณไม่เห็นหรือไงว่ารอบข้างมันมีแต่ทะเล" ถ้าเป็นพื้นดินเธอจะไม่ห่วงเลย แต่ถ้าตกลงไปในทะเล ถึงแม้เก่งแค่ไหนก็คงเอาตัวรอดได้ยาก

เวลาผ่านไปอีกหลายชั่วโมง..

นับตั้งแต่ที่เธอลงเรือมากับเขา ก็ย่างเข้าวันที่สามแล้ว นั่นหมายถึงว่าเขาออกทะเลไปเกือบจะสองวันเต็ม

คนที่อยู่บ้านต่างก็เป็นห่วง ติดต่อกันก็ไม่ค่อยได้ แต่ก็พอได้รู้ข่าวจากทางกองทัพอยู่บ้าง ว่าเหตุการณ์ตอนนี้เป็นยังไง พุดตาลและผกาแก้วได้แต่ภาวนาขอพึ่งสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ให้ลูกทั้งสองกลับมาปลอดภัย

รอบข้างในเวลานี้มืดมาก ถ้าไม่มีแสงไฟสปอร์ตไลท์จากเรือก็คงมองไม่เห็น

สโรชาแอบได้ยินว่าเริ่มทยอยนำศพที่ค้นพบขึ้นมาบนเรือใหญ่ ตั้งแต่ที่ถูกห้ามเธอก็ไม่ถามใครอีก เพราะถึงแม้ถามไปทุกคนก็ตอบเพื่อให้เธอสบายใจแค่นั้น

หญิงสาวแอบเดินออกมาจากห้อง เพราะตอนนี้ไม่มีใครเฝ้าเธออยู่ ทุกคนคงกำลังวุ่นกับเรื่องช่วยผู้รอดชีวิตและศพที่นำขึ้นมาได้ เรือใหญ่ลำนี้บรรจุคนได้นับร้อย ก็เลยไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องน้ำหนักเกิน

ขาเรียวค่อยๆ ก้าวเดินไปตามระเบียงเรือ เธอหวังแค่ว่าจะเห็นสามีติดมากับเรือลำใดลำหนึ่ง ที่ตอนนี้ได้กลับมาเรือใหญ่หมดทุกลำแล้ว ที่ต้องเรียกกลับมาก่อน เพราะมีพายุลูกใหญ่กำลังจะพัดผ่าน ถ้าเรือเล็กเจอพายุลูกนี้คงต้านทานไม่ได้แน่

แต่หลังจากพายุลูกนี้พัดผ่านไป ผู้รอดชีวิตก็อาจจะไม่มีชีวิตอยู่ต่อ หรืออาจจะไม่เจอศพอีกเลยก็เป็นได้

ดวงตากลมเปิดกว้างขึ้น เมื่อก้าวเดินเข้ามาเห็นศพที่นอนเรียงรายอยู่ มือเรียวถูกยกขึ้นมาปิดปากตัวเองไม่ให้กรีดร้อง เพราะตั้งแต่เกิดมาเพิ่งเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้

พอมองไปอีกฝั่งหนึ่งแพทย์ประจำเรือกำลังเร่งช่วยชีวิตของคนที่ยังมีชีวิตอยู่

หญิงสาวพยายามมองหาจากกลุ่มคนที่กำลังเดินกันให้วุ่นว่ามีสามีของเธอปะปนมาด้วยไหม..