ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 57

จากนาทีเป็นชั่วโมง จากชั่วโมงเป็นหลายชั่วโมง ที่เธอนั่งรอเขาอยู่ในห้อง ทางกัปตันเรือให้พนักงานผู้หญิงจัดหาชุดมาให้เธอไว้เปลี่ยนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แต่หญิงสาวก็ยังทำตามคำที่เขาสั่งไว้ ว่าไม่ให้ออกไปข้างนอก

อาหารอีกมื้อได้ถูกจัดส่งเข้ามาในห้อง เพราะก่อนไปรามสูรสั่งกัปตันไว้ว่าให้ดูแลเธอเป็นอย่างดี

แต่เธอจะกินลงได้ยังไง ข้างนอกพายุกระหน่ำขนาดนั้น เรือเล็กจะต้านทานได้มากแค่ไหน

เพียงไม่นานเสียงหวอก็ดังขึ้นที่เรือ เพื่อส่งสัญญาณให้กัปตันและทีมงานได้รู้ว่ามีเหตุไม่ดีเกิดขึ้นกับเรือเล็กที่ส่งออกไป

"เป็นเรือลำไหน" กัปตันและลูกเรือรับรู้ได้ในทันทีว่าตอนนี้มีเรืออับปาง

"ยังไม่แน่ใจครับ เดี๋ยวผมขอเช็คอีกรอบ"

ถึงแม้ลมพายุข้างนอกจะไม่ส่งผลกับห้องที่เธออยู่ แต่เสียงคนพูดเจี๊ยวจ๊าวก็ดังเข้ามาให้ได้ยิน สโรชารีบออกมาดูว่ามันเกิดอะไรขึ้น

"เกิดอะไรขึ้นคะ"

"คุณผู้หญิงอย่าออกมาเลยครับ กลับเข้าไปในห้องก่อน"

"ฉันถามว่ามันเกิดอะไรขึ้น ไม่ใช่สามีฉันใช่ไหม" เธออาจจะมีความเห็นแก่ตัวมากในเวลานี้ เป็นใครก็ได้ที่ไม่ใช่เรือลำที่สามีเธอติดไปด้วย

"โชคดีที่เราส่งเรือออกไปหลายลำ ถ้ามีลำใดลำหนึ่งอับปางเพื่อนก็ยังพอช่วยได้ทันครับ"

"คุณตอบไม่ตรงประเด็นเลย ฉันถามว่าไม่ใช่เรือสามีฉันใช่ไหม" หญิงสาวยังคงเซ้าซี้ถาม

"ผมให้คำตอบยังไม่ได้"

"คุณเป็นกัปตันได้ยังไง กลับไปฉันจะฟ้องพ่อสามีฉัน" ไม่รู้ล่ะตอนนี้เอาท่านพลเอกมาอ้างก่อนแล้วกัน เพราะจะดูใหญ่ที่สุดแล้ว

"เราจะพยายามเร่งติดต่อไปให้เร็วที่สุดครับ" และดูเหมือนคำขู่นั้นจะได้ผล กัปตันดูเกรงใจพ่อสามีของเธอมาก

ไม่ว่าใครจะไล่ให้กลับเข้ามาในห้องเธอก็ไม่ไป สโรชาก็นั่งกดดันกัปตันและลูกเรืออยู่ตรงนั้น นี่หรือคืออานุภาพแห่งความรักความห่วงใย ที่เธอไม่เคยคิดว่าจะมีให้ใคร

ทุกคนต่างก็รีบเร่งทำงาน เรือใหญ่ถูกให้นำเข้าไปใกล้ที่สุด เผื่อว่าจะช่วยอะไรกันได้บ้าง

"สัญญาณเรือเล็กถูกส่งมาแล้วครับ" ลูกเรือที่จับสัญญาณได้รีบมาหากัปตัน

"ส่งมา" กัปตันรับเครื่องสื่อสารนั้นเข้ามาแล้วพูดถามเหตุการณ์เรือเล็กว่าเป็นยังไง

{"เราพบผู้รอดชีวิต ตอนนี้กำลังค้นหาเพิ่ม เรือใหญ่ห้ามเข้ามาใกล้มากกว่านี้"} นี่คือเสียงที่ส่งผ่านตามสายมา และมันก็ทำให้เธอที่กำลังนั่งลุ้นอยู่หัวใจเต้นแรงขึ้น เพราะมันคือเสียงของคนที่เธอเฝ้ารออยู่

{"คุณระวังตัวหน่อยนะคะ"} ถ้าไม่ตั้งใจฟังแทบจะไม่ได้ยินเสียงที่เธอพูด เพราะมันมีเสียงสะอื้นปนมาด้วยเธอก็เลยไม่กล้าพูดดัง

{"ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน ผมบอกให้อยู่ในห้องไม่ใช่เหรอ"} เสียงคนในสายยังคงพูดต่อ จนกัปตันต้องได้ส่งเครื่องสื่อสารนั้นมาให้กับหญิงสาวที่นั่งสะอื้นอยู่

{"ก็ฉันเป็นห่วงคุณนี่"}

{"กลับเข้าไปในห้อง"}

{"คุณต้องปลอดภัยกลับมาหาฉันกับลูกนะ"} แค่ฟังเสียงคลื่นลมที่กระหน่ำเข้ามาตามสาย มันก็ยิ่งทำให้เป็นห่วงเขามากขึ้น

{"คุณฟังผมนะสโรชา คุณไม่ต้องคิดอะไรมาก กลับเข้าไปรอผมในห้อง"}

{"ถ้าคุณปลอดภัยกลับมา ฉันมีเรื่องจะบอก"}

{"บอกผมเหรอ"}