ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 58

"คุณเห็นสามีของฉันไหมคะ" คิดว่าตัวเองหาดีแล้วแต่ก็ไม่เจอเขา มีวิธีเดียวคือถามคนที่เพิ่งจะขึ้นมาบนเรือ "สามีฉันตัวสูงๆ เขาเป็นอีกคนที่ลงไปช่วย.." แต่ดูเหมือนทุกคนกำลังวุ่นวายกันอยู่จนเธอต้องได้หลบทางให้ก่อน

เป็นแบบนี้เองเหรอ เรือที่เขาออกมาช่วยชีวิต ผู้ที่ประสบภัยกลางทะเล เคยนั่งดูแต่ถ่ายทอดตามโทรทัศน์หรือไม่ก็สื่อโซเชียล ไม่คิดว่าจะมาเจอกับตัวเองแบบนี้

"กัปตัน" มองไปอีกทีก็เห็นกัปตันออกมาตรวจสอบ "กัปตันสามีฉันอยู่ไหน" หญิงสาวรีบตรงเข้าไปหาคนที่จะให้คำตอบเธอได้

"คุณออกมาทำไมครับ"

"คุณรามสูรสามีฉันอยู่ไหน"

"เรือของคุณรามสูร.."

"ไหนคุณบอกว่าเขาปลอดภัย ตอนนี้เขาอยู่ไหน ตอนนี้สามีฉันอยู่ไหน!!" ขณะที่ถามเธอพยายามจะไม่มองท่าทีที่กัปตันเรือกำลังสื่อให้เห็น

"ทางเราต้องขออภัยด้วย ผมขอไปแจ้งชายฝั่งก่อน" หลังจากการตรวจสอบจนแน่ใจแล้วว่าเรือลำนั้นที่บอกว่ากำลังมีปัญหาไม่ได้กลับมาด้วย กัปตันต้องได้ทำหน้าที่แจ้งไปยังกองบัญชาการ

"ไม่นะ!" แม้แรงจะยืนก็ไม่มีอยู่แล้ว แต่เธอต้องได้รีบเดินตามหลังกัปตันเรือไปให้ทัน

"มีเรือเล็กอีกลำขออาศัยขึ้นเรือใหญ่ของเราครับ" เสียงตะโกนดังมาจากชั้นล่างเพื่อให้กัปตันที่อยู่ชั้นบนได้ยิน

พอได้ยินกัปตันก็รีบเดินไป ณ.จุดที่มองเห็นว่าเป็นเรือที่มาจากประเทศไหน เพราะตรงจุดเกิดเหตุ ถึงแม้จะอยู่ในน่านน้ำไทย แต่ก็ใกล้อีกหลายอาณาเขต

"อนุญาตให้ขึ้นเรือได้" เห็นแค่ธงก็รู้แล้วว่าเป็นเรือของประเทศเดียวกัน กัปตันและลูกเรืออีกหลายคนรีบวิ่งลงมา เพราะดูเหมือนว่าเรือลำนั้นจะมีผู้ประสบภัยติดมาด้วย

อีกหนึ่งคนที่วิ่งตามลงมาก็คือสโรชา หญิงสาวภาวนาขอให้หนึ่งในนั้นมีสามีของเธออยู่ด้วย

และสิ่งศักดิ์สิทธิ์ก็เข้าข้างเธอจนได้ เมื่อมองไปเห็นว่ามีผู้ชายคนหนึ่งกำลังประคองร่างของสามีเธอขึ้นมาบนเรือลำใหญ่

กัปตันไม่เคยหายใจโล่งขนาดนี้มาก่อน เมื่อเห็นบุตรชายของท่านพลเอกปลอดภัยกลับมา เพราะถ้าไม่เช่นนั้นคงเป็นกัปตันเรือต่อไปอีกไม่ได้แน่

"ผมบอกให้รออยู่ในห้องไม่ใช่เหรอ" แม้เรี่ยวแรงจะยืนเองยังไม่มี ต้องให้คนได้ช่วยพยุงร่าง แต่เขาก็ยังคงพูดแบบเป็นห่วงไม่อยากให้เธอออกมาเห็นภาพพวกนี้

หญิงสาวทำอะไรไม่ถูกได้แต่ยืนตัวสั่นระริก ดวงตาที่เจือปนไปด้วยน้ำตา จ้องมองใบหน้าของเขาแบบไม่เชื่อสายตาตัวเอง

"ขอบคุณนะคะที่คุณทำตามสัญญา" ขณะที่มองสามีอยู่ ดวงตาของเธออดมองดูผู้ชายอีกคนที่หอบหิ้วร่างของเขาขึ้นมาบนเรือไม่ได้ ทำไมหน้าตาของทั้งสองถึงละม้ายคล้ายกันนัก เขาเป็นลูกชายคนเดียวไม่ใช่เหรอ แต่หญิงสาวก็ทิ้งความสงสัยนั้นไว้ก่อน เมื่อแพทย์ประจำเรือรีบเข้ามาดูอาการของสามีเธอ

"พวกคุณเป็นเรือมาจากที่ไหน" มีเรือลำอื่นขอขึ้นต้องได้ตรวจสอบอยู่แล้ว และหน้าที่นั้นก็คือหน้าที่ของกัปตัน

"ผมแค่ออกมาหาอาหารทะเลไปกิน" คำตอบกวนๆ ได้ออกมาจากผู้ที่ช่วยชีวิตหลายคน แม้แต่กัปตันเรือเอง เพราะคนที่เขาช่วยก็คือบุตรชายของท่านพลเอกซึ่งมีอำนาจสูงสุด "ผมขออยู่ในเรือจนกว่าพายุจะผ่านไปแล้วกัน" ว่าแล้วชายนิรนามก็เดินเข้าไปในเรือแบบถือวิสาสะ แต่ก็ไม่มีใครว่าอะไร แถมยังหาอาหารเครื่องนุ่งห่มห่มมาให้เปลี่ยน

รามสูรถูกพามาไว้ในห้องพัก ซึ่งมีสโรชาคอยดูแลไม่ยอมห่าง เพราะตอนนี้เขาได้รับยาเข้าไป เพื่อให้ร่างกายได้พักผ่อนมากที่สุด

เวลาผ่านไปดึกดื่นค่อนคืน เธอเริ่มนึกกลัว เพราะเรือลำนี้ไม่ได้มีแค่คนเป็น หญิงสาวขยับเข้าไปใกล้สามีแล้วจับมือของเขามาโอบร่างตัวเองไว้

แต่คนเป็นสามีไม่รู้ตัวเลย เพราะฤทธิ์ยาทำให้เขาหลับลึกมาก

จนถึงเช้าวันใหม่ สโรชาก็ยังคงอยู่ในอ้อมกอด แต่ตอนนี้เจ้าของอ้อมกอดนั้นได้มองเธอที่เพิ่งจะตื่นนอน

"เรื่องวันนั้นที่เราคุยกันค้างไว้"

"ผมจำได้"

"อะไรนะคะ?"

"ผมจำได้ว่าคุณหมายถึงวันไหน แต่ผมไม่อยากให้คุณจำมันอีกแล้ว เพราะต่อจากนี้ไป ผมก็จะไม่จำมันเหมือนกัน" เขาหมายถึงวันที่เธอบอกว่าเขาเก่งที่รักผู้หญิงได้พร้อมกันถึงสองคน และเธอก็พูดถึงวันเดียวกันนั้น "เหมือนที่ผมบอกไว้อดีตผมคงกลับไปแก้ไขมันไม่ได้ แต่ผมจะทำปัจจุบันของเราให้ดีที่สุด ผมรักคุณ"

"คะ?" ทำไมเขาถึงรู้ว่าเธออยากให้เขาเป็นคนพูดก่อน เพราะสิ่งที่เธออยากจะบอกก็คือคำพูดประโยคเดียวกันนี้

"ผมรอฟังอยู่"

"ฉัน..คือฉัน..."

"โอ้ยย" ขณะที่ร้องโอ๊ยมือหนาก็ได้แนบไว้ที่หน้าอกข้างซ้ายของตัวเองแบบเจ็บปวด

"ฉันก็รักคุณค่ะ คุณอย่าเป็นอะไรนะ" คนตัวเล็กรีบลุกขึ้นเพื่อไปตามหมอมาดูอาการของเขา แต่ยังไม่ทันได้ไปก็ถูกอีกฝ่ายดึงตัวเข้ามากอดไว้ "คุณแกล้งฉันเหรอ!"

"ถ้าไม่ทำแบบนี้จะรู้ได้ไงว่าคุณเป็นห่วงผม"

"ทำไมฉันจะไม่เป็นห่วง อย่าทำแบบนี้อีกนะ"

"ผมขอโทษ คุณตกใจมากเลยเหรอ" เขาไม่คิดว่าเธอจะตกใจมากจนมีน้ำตา