ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 59

สายๆ ของวันเดียวกัน ..ทุกคนยังคงอยู่บนเรือ เพราะรอให้พายุพัดผ่านไปก่อน

"ฉันออกไปด้วย" ได้ยินว่าเขาจะออกไปดูลูกเรือ และดูคนที่ช่วยชีวิตขึ้นมาได้ เธอก็เลยอยากจะไปด้วย

"ไม่ได้"

"ถ้างั้นคุณก็รีบกลับมานะคะ"

ก่อนออกจากห้องริมฝีปากหนาโน้มลงไปจูบแก้มของเธอเบาๆ แล้วชายหนุ่มก็ออกไป

สโรชานั่งรออยู่ในห้องได้สักพักใหญ่ๆ ก็นึกอยากออกไปชมบรรยากาศรอบนอกดู เพราะหาโอกาสแบบนี้ไม่ได้อีกแล้ว ถ้าเธอไม่ไปรบกวนการทำงานของพวกเขาก็คงจะไม่เป็นอะไร คิดได้แบบนั้นหญิงสาวก็เปิดประตูแง้มออกมาดูก่อนว่าด้านนอกมีใครอยู่ไหม พอทางสะดวกก็รีบออกมาจากห้อง

หญิงสาวเลือกที่จะเดินไปตามทางที่เธอมาเมื่อวานนี้

"ทำไมลมแรงจัง" ออกมาก็รู้สึกหนาว แต่นานๆ ได้ออกมาที เธอก็เลยยืนมองท้องทะเลจนเพลิน "ว้ายยย กรี๊ดดด!"

ขณะที่เหม่อลอยอยู่พายุพัดมาอย่างแรง คนตัวเล็กกระเด็นไปเกือบจะชนผนัง แต่โชคดีที่มีมือของใครบางคนคว้าร่างเธอไว้ได้ทัน

"ขอบคุณนะคะ" สัมผัสแรกยังคิดว่าเป็นสามีตัวเอง แต่พอมองดูแล้วกลับไม่ใช่ "ขอบคุณอีกครั้งนะคะ" หญิงสาวรีบแกะมือผู้ชายคนที่รั้งร่างของเธออยู่ออก

"อยากเป็นอาหารปลาฉลามหรือไง"

อะไรของผู้ชายคนนี้ ตั้งแต่เมื่อวานนี้แล้วนะ ทำไมคำพูดกับการกระทำของเขาถึงไม่ตรงกันเลย

"ฉันแค่อยากออกมารับลม"

"เป็นไงล่ะถูกลมรับกลับ"

"คุณพูดเหมือนชาวบ้านเขาเป็นไหม"

"ผมพูดไม่เหมือนชาวบ้านตรงไหน"

"ไม่รู้สิคะ เหมือนคุณจะกัดคนอื่นทุกคำพูดเลย" ช่วยชีวิตก็อีกเรื่องหนึ่ง แต่ขอตำหนิเรื่องคำพูดของเขาหน่อยแล้วกัน

"อยู่ทางนั้นครับ" เสียงนี้ดังแว่วมาจนคนทั้งสองที่ยืนอยู่นอกเรือหันไปมอง

"คุณมาทำอะไรตรงนี้" คนที่ตามหาก็คือรามสูรและมีลูกเรืออีกหลายคนที่ช่วยกันตาม

ตายแล้วแทนที่จะรีบกลับเข้าไป "..ฉันแค่อยากจะมารับลม"

"คุณเป็นอะไรไหม" รามสูรเดินเข้ามาจับร่างของเธอเพื่อเช็คดูว่าเป็นอะไรหรือเปล่า

สโรชาไม่ได้ตอบแต่สายตานั้นมองดูคนที่ช่วยเธอไว้เมื่อสักครู่ ซึ่งตอนนี้เขายืนพิงผนังเรือ สองมือล้วงกระเป๋า สายตาจ้องมองมาที่เธอกับสามี

"มีอะไรหรือเปล่า" เห็นสายตานั้นแล้วรามสูรชักจะไม่ชอบใจ

"เปล่าค่ะเมื่อกี้เขาช่วยฉันไว้"

"พาเข้าไปข้างในก่อน" ชายหนุ่มสั่งให้ลูกเรือพาเธอเข้าไปข้างใน

จนเวลาผ่านไปถึงช่วงเย็น..

"คุณโกรธฉันเหรอคะ" พอเห็นเขากลับเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าและแววตาแบบนั้น ก็อดคิดไม่ได้ว่าเขาจะโกรธเรื่องเมื่อเช้านี้

"ทำไมคุณถึงไม่ฟังที่ผมพูดสักอย่างเลย"

"ฉันแค่อยากออกไปรับลม"

"ถ้าตกลงไปจะทำยังไง"

"อยู่แต่ในห้องฉันเวียนหัวนี่"

"อะไรนะ.."

สองวันผ่านไป..

พอพายุสงบรามสูรก็พาเธอกลับขึ้นฝั่ง ส่วนเรื่องลูกเรือที่เสียชีวิต เขาช่วยเหลืองานศพ และช่วยเหลือทุกอย่างเท่าที่จะช่วยได้ ทั้งลูกสาวลูกชายของคนที่เสียชีวิตรามสูรก็รับผิดชอบเรื่องการเรียนส่งเสียและอุปถัมภ์เด็กๆ เท่าที่พวกเขาอยากจะเรียน ส่วนคนที่ยังสูญหายอยู่เขาก็ไม่ได้ทิ้งขว้างยังให้คนตามหาต่อ

หลังจากเกิดเหตุในครั้งนี้การขนส่งสินค้าก็ลำบากมากขึ้น ถูกตรวจสอบทุกกระเบียดนิ้ว

แกร็ก.. ขณะที่ใบหน้าของเธอยังคงซุกอยู่กับแผ่นอก ประตูห้องก็ได้ถูกเปิดเข้ามา

คนที่เปิดก็คือเลขา เพราะเขาบอกว่าอีก 10 นาทีถึงให้ผู้จัดการเข้ามา และตอนนี้ก็ได้ 10 นาทีแล้ว

"เออ.. ให้ผมเข้ามาใหม่ไหมครับ"

"ผมขอคุยงานก่อนเดี๋ยวพาไปทานข้าว" ชายหนุ่มค่อยๆ ปล่อยเธอออกจากอ้อมกอด

"ฉันจะรออยู่ข้างนอกนะคะ"

พอสโรชาออกไปแล้วพิมพ์ก็ปิดประตูห้องไว้

จนเวลาผ่านไปถึงเที่ยงวัน..

"บอสบอกให้คุณออกไปทานข้าวก่อนค่ะ" พิมพ์ออกมาจากห้องทำงานของท่านประธานแล้วตรงมาที่โต๊ะของฝ่ายบัญชี พูดแค่นี้พิมพ์ก็เดินกลับเข้าไปในห้องนั้นอีกครั้ง

"แม่คนนี้ลืมตัวหรือเปล่าว่าตัวเองเป็นแค่เลขา"

"เอวา"

"ก็มันจริงนี่พี่เกวลิน"

สโรชาคิดว่าในเมื่อเขาไม่ลงไปทานข้าวงั้นเธอก็จะซื้อขึ้นมาให้แล้วกัน หญิงสาวหยิบเอากระเป๋าเงินแล้วเดินออกมา

"อ้าว..จะไปง่ายๆ แบบนี้เลยเหรอ" เอวาและเกวลินรีบเดินตามหลัง

"เราไม่ต้องพูดอะไรแล้ว เกวลินตำหนิเอวาไม่ให้พูดอะไรเพราะยิ่งพูดมันก็ยิ่งไปกระตุ้นอารมณ์ของคนเป็นภรรยาเปล่าๆ เพราะทำไมเกวลินจะไม่สังเกตว่าสโรชาก็ไม่ค่อยชอบแม่เลขาหน้าห้องนั้นเท่าไร เพียงแต่เธอคงไม่อยากเข้าไปก้าวก่ายเรื่องงานของสามี

กึก! พอประตูลิฟต์เปิดออก กลุ่มของพวกเธอที่เดินออกมาจากลิฟต์ก็ชนเข้ากับใครบางคน จนของในมือหล่น

"ขอโทษค่ะ" เอวารีบก้มลงไปเก็บโทรศัพท์ ส่งคืนให้กับเจ้าของ "หล่อ.."

"??" ส่วนสโรชาจำได้ในทันทีเลยว่าผู้ชายคนนี้คือใคร..