ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 60

"คุณมาทำอะไรที่นี่"

"โรสรู้จักเขาเหรอ" เอวากระซิบถามรุ่นน้อง

"เจอกันตอนที่ออกทะเล ว่าแต่คุณมาทำอะไรที่นี่" พอตอบเอวาเสร็จ สโรชาก็หันมาถามผู้ชายคนเดิมอีก

"คงมาหาปลาไปกินมั้ง" ว่าแล้วชายหนุ่มก็เดินเข้าไปในลิฟต์

"เขามาหาปลาอะไรที่บริษัทนี้" เอวาไม่เข้าใจก็เลยถามสโรชา..แต่สายตานั้นมองตามแทบน้ำลายหก เพราะรูปร่างหน้าตาของเขา "อ้าวไปไหนกันแล้ว" มัวแต่มองตามผู้ชาย พอหันกลับมาอีกทีทั้งเกวลินและสโรชาต่างก็เดินไปไกลแล้ว

[ร้านอาหารตามสั่ง]

"น้องโรสไม่กินก่อนเหรอ"

"ไม่หรอกค่ะโรสขอห่อไปเผื่อคุณรามด้วย"

"ก็ได้จ้า งั้นพี่สองคนจะกินอยู่ที่ร้านนี้นะ" ว่าแล้วเกวลินและเอวาก็เดินไปหาที่นั่ง

พอได้อาหารตามสั่งแล้ว สโรชารีบกลับเข้ามา เพราะเธอซื้อมาเผื่อเขาด้วยชุดหนึ่ง

หญิงสาวเอื้อมมือไปกดลิฟต์เพื่อจะขึ้นชั้นบน แต่พอประตูเปิดออก ก็เห็นว่าสามีของเธอเดินออกมาจากลิฟต์พร้อมกับเลขา

"คุณจะไปไหนอีกคะ"

"ออกไปธุระเดี๋ยวผมกลับมา" พูดแค่นั้นเขาก็เดินออกไปขึ้นรถที่จอดรออยู่แล้ว ทิ้งให้เธอได้แต่มองตาม

จนเวลาผ่านเลยมาบ่ายคล้อยของวันเดียวกัน..

รามสูรกลับเข้ามาในห้องทำงานก็เห็นว่ามีกล่องอาหารวางอยู่บนโต๊ะสองกล่อง

"ใครเอาเข้ามาไว้กลิ่นฟุ้งเลย" เลขาที่หอบหิ้วเอกสารตามเจ้านายเข้ามา พูดด้วยท่าทางไม่ชอบใจนัก "เดี๋ยวพิมพ์เอาไปทิ้งให้ค่ะ" พอวางเอกสารเสร็จพิมพ์ก็หยิบอาหารสองกล่องนั้นหวังจะเอาออกไปทิ้ง

"ไม่ต้อง คุณไปตามเรื่องที่บอกไว้แล้วกัน" ชายหนุ่มมองอาหารเล็กน้อยก่อนที่จะเดินมาเปิดประตู พอเห็นว่าเธอนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานก็เดินเข้ามาหา "กินข้าวหรือยัง"

เธอส่ายหน้าเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้มองหน้าคนที่ถาม

"ตามมานี่" มือหนาเอื้อมไปจูงแขนคนที่นั่งอยู่ให้เดินตามมาที่ห้องทำงาน

เข้ามาถึงในห้องสโรชาก็แกะมือของเขาออก

"เป็นอะไร"

"มองเห็นฉันแล้วเหรอคะ"

"คุณงอนให้ผมเหรอ"

"ไม่ได้งอนค่ะ"

"แล้วทำไมถึงถามแบบนั้น"

"ก็คุณมองเห็นทุกคน แต่เหมือนมองไม่เห็นแค่ฉันคนเดียว" ถ้าเป็นแต่ก่อนเธอคงไม่พูดแล้วหายหน้าไปเลย

พอรู้ว่าเธอกำลังน้อยใจมือหนาก็ได้เอื้อมมาโอบร่างของเธอไว้

"ผมกำลังเร่งให้เรื่องทุกอย่างมันจบเร็วๆ ถ้าปล่อยนานไปยิ่งคาราคาซัง"

"ค่ะ"

"คุณยังไม่เข้าใจอีกเหรอ"

"ฉันบอกหรือคะว่าไม่เข้าใจ ฉันก็ตอบไปแล้วไงคะว่า..ค่ะ"

"คืนนี้เดี๋ยวไปค้างด้วย"

"ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันอยู่กับลูกสองคนได้" พอพูดจบหญิงสาวก็แกะมือของเขาออก

"ผมเหนื่อย" แต่ชายหนุ่มไม่ยอมปล่อยเขากอดเธอแน่นกว่าเดิม

"คุณเหนื่อยเพราะฉันเหรอ"

"เปล่าหรอก เหนื่อยกับอะไรหลายๆ อย่าง"

"ถ้างั้นฉันไม่กวนแล้วล่ะค่ะ อุ๊ย..คุณ..อืมม" จังหวะที่เธอกำลังจะเดินหนีแต่ถูกเขารั้งเข้ามาแล้วโน้มลงไปจูบ

แต่ก็จูบอยู่เพียงไม่นาน เพราะมีอะไรต้องทำอีกก็เลยกลัวว่าจะมีคนเปิดประตูเข้ามาก่อน

"ผู้ชายคนไหน" พอภรรยาพูดถึงผู้ชายคนอื่นเขาก็ได้ถามกลับทันที

"ฉันเจอผู้ชายที่อยู่บนเรือ คนที่ช่วยคุณ"

"คุณเจอเขาแล้วเหรอ"

"อย่าบอกนะว่าเขามาหาคุณที่นี่" ฟังแค่นี้เธอก็พอจะรู้แล้วว่า รามสูรคงเจอกับผู้ชายคนนั้นแล้วแน่เลย

"เจอแล้ว"

"เขามาทำไมคะ"

"คุณจะรู้ไปทำไม"

"ถ้าคุณไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไรค่ะ" พอสโรชาหันกลับมาก็เห็นสายตาทุกคู่ที่มองมาที่เธอ "อุ๊ย.." ลืมเลยว่าเปิดประตูห้องทำงานแล้ว แถมเมื่อสักครู่ยังยืนให้เขากอดตั้งนาน

สายตาคนเป็นภรรยาอดไม่ได้ที่จะมองไปดูเลขา ซึ่งเธอรู้ดีว่าเลขาคนนี้คิดไม่ซื่อ แต่พิมพ์กลับไม่มองมา หรืออาจจะมองแล้วแต่รีบหลบสายตาอันนี้ก็ไม่รู้ได้

เย็นวันเดียวกัน..

"กลับบ้านกัน" พอถึงเวลาเลิกงานเกวลินและเอวาก็เก็บเอกสารเข้าที่

"รอกลับพร้อมสามีเหรอจ๊ะ" เอวาเห็นว่าสโรชาเอาแต่มองไปที่ประตูห้องของท่านประธาน

"เขาคงยังไม่เสร็จงานมั้ง" หญิงสาวก็เลยหันมาเก็บงานของตัวเองบ้าง แต่พอมองไปอีกทีก็เห็นว่าพิมพ์เปิดประตูเข้าไปในห้องทำงานของเขาอีกแล้ว ไม่รู้ว่ามีธุระอะไรกันนักหนาเห็นเปิดเข้าเปิดออกอยู่นั่นแหละ

"จะมองทำไม เข้าไปหาเลยสิ" เอวายุเบาๆ

"ไม่ดีกว่าค่ะ เขาคงมีธุระ"

"เอวา" เห็นแค่เอวาอ้าปากเกวลินก็รู้แล้วว่าจะพูดอะไรต่อ

"ถ้าฉันเป็นเมียนะพี่จะสั่งให้เปลี่ยนเลขาวันนี้เลย" ว่าแล้วเอวาก็หยิบเอากระเป๋าตัวเองเดินออกมา เพราะถ้าอยู่ตรงนั้นคงได้ยุให้สโรชาเข้าไปจัดการกับแม่เลขานั่นแน่

ดึกๆ ของวันเดียวกัน..

"หนูสงสัยใช่ไหมล่ะว่าทำไมแม่ยังไม่นอน" รามิลตื่นมาครั้งที่สองแล้ว แต่ยังไม่เห็นแม่นอน เด็กน้อยก็เลยมองดูหน้าแม่ "คืนนี้พ่อบอกว่าจะมาหาเรา หนูนอนก่อนเลยนะครับ ถ้าพ่อมาเดี๋ยวแม่จะปลุก"