ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 61

เช้าวันต่อมา..

"หนูไม่โกรธให้พ่อใช่ไหมครับ ช่วงนี้พ่องานยุ่งมากคงไม่มีเวลามาหาเรา" ไม่รู้ล่ะว่าลูกจะเข้าใจไหม เรื่องที่บอกว่าพ่อจะมาหา แต่พอคนเป็นพ่อไม่ได้มา เธอก็เลยต้องได้บอกใหม่อีกที ..สงสัยบ้านของเธอจะอยู่ไกลมากจนขับรถมาไม่ถึงมั้ง..หรือไม่หนูกับแม่คงไม่สำคัญมากพอ ที่พ่อจะสละเวลาพวกนั้นมาหาได้

"จะไปทำงานแล้วเหรอลูก"

"ฝากตาหนูด้วยนะคะแม่" หญิงสาวพูดพร้อมกับส่งลูกชายให้กับแม่ใหญ่

"วันนี้คุณย่าก็คงมาขลุกอยู่ที่นี่อีก" ตั้งแต่ได้เลี้ยงหลานร่วมกัน คุณยายกับคุณย่าเริ่มมีปฏิสัมพันธ์ที่ดีต่อกันมากขึ้น

จะไม่ไปทำงานก็ไม่ได้ อยากรีบให้จบๆ ไป แต่ก็ดูเหมือนงานจะมีมากขึ้น เขาคงใช้พวกเธอจนให้คุ้มมั้ง

สโรชาใช้รถของที่บ้านไม่ต้องให้ใครรับส่งอีกแล้ว

[บริษัท]

"ไม่ได้นอนหรือไง ทำไมถึงหน้าตาไม่ผ่องใสเลย" เอวาถามเมื่อสโรชาเดินมานั่งแล้ว

"แม่ลูกอ่อนพี่ไม่เข้าใจหรอก" หญิงสาวพูดพร้อมกับหยิบงานขึ้นมาทำ ที่พูดแบบนี้เพราะตัดปัญหาการถามประโยคต่อไปอีก

"เข้ามาหาผมในห้องหน่อย" รามสูรมาถึงก็เห็นว่าเธอกำลังนั่งทำงานอยู่ เขาก็เลยเดินเข้ามาหา

"ฉันทำงานอยู่ค่ะ" สโรชาตอบโดยไม่มองหน้า

"เมื่อคืนนี้ติดงานที่วัด" เขาคิดว่าพูดแค่นี้เธอคงเข้าใจ เพราะศพที่นำขึ้นมาได้หลังพายุพัดผ่านไป ตอนนี้กำลังทำพิธี เขาก็เลยอยู่เป็นกำลังใจให้ญาติผู้เสียชีวิต แต่กว่าจะจบก็เกือบสว่าง ชายหนุ่มก็เลยคิดว่าเธอคงไม่ได้รอเขาแล้ว

"ค่ะ"

"บอสคะห้องประชุมเตรียมเสร็จแล้วค่ะ" เลขาที่ออกมาจากห้องประชุมเดินตรงมาที่โต๊ะทำงานของฝ่ายบัญชี

"ผมขอไปประชุมก่อนนะ เดี๋ยวออกมาหา" พอพูดจบประโยคคนร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็โน้มตัวลงมาจูบหน้าผากได้รูปของภรรยาเบาๆ แบบไม่สนใจผู้คนรอบข้างเลย จากบรรยากาศที่ตึงเครียดอยู่เมื่อสักครู่ ตอนนี้ยิ่งกว่าทุ่งลาเวนเดอร์

"ผัวเขาจะแสดงความรักกับเมีย ทำไมเลขาต้องมองขนาดนั้นด้วย" พอท่านประธานและเลขาเข้าไปในห้องแล้ว เอวาถึงได้มีโอกาสพูด "พี่ไม่ต้องตำหนิฉันเลยนะ ฉันก็พูดตามที่เห็น" เอวารู้ดีว่าเกวลินกำลังจะพูดอะไร เพราะเห็นสายตาของรุ่นพี่ที่มองดู

"พี่ก็ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย" เกวลินก็เริ่มรู้สึกหมั่นไส้เหมือนกัน

แต่สโรชาไม่ได้สนใจเรื่องพวกนั้นเลย ความที่งอนเขาเมื่อคืนนี้แค่จูบเดียวทำไมมันถึงหายเร็วจัง ใบหน้างามเหลือทิ้งไว้แต่รอยยิ้มเมื่อถูกเขาแสดงความรักต่อหน้าทุกคน

พิมพ์หายเข้าไปในห้องประชุมได้ครู่ใหญ่ก็ออกมาก่อน

สโรชาและเพื่อนทั้งสามมองดูเอกสารที่พิมพ์วางให้

"ของปีถัดไปค่ะ"

"ฉันถามหน่อยพนักงานบัญชีที่นี่ทำงานกันไม่เป็นเลยหรือไง" เอวาไม่ทนอีกแล้ว เพราะดูเหมือนว่างานจะเพิ่มมากขึ้น งานที่ให้มาก่อนยังทำไม่เสร็จ..งานใหม่มารออีกแล้ว

"พวกคุณถูกจ้างมาเป็นพิเศษก็ควรจะทำงานของตัวเองให้ดีนะคะ" คำสั่งที่พิมพ์ได้รับมาคือค่อยๆ ป้อนงานให้แผนกบัญชี แต่รามสูรก็ไม่ได้ติดตามงานว่าจะเอาส่วนไหนมาให้แผนกบัญชีได้ทำบ้าง เพราะช่วงนี้อย่างที่เห็นกันอยู่ว่าเขายุ่งมาก พิมพ์ก็เลยเริ่มได้ใจ เพราะยังไงท่านประธานก็ให้สิทธิ์ตัวเองเต็มที่แล้ว

"แต่คุณอย่าลืมนะคะ ว่าคนที่คุณเอางานมาให้คือภรรยาเจ้านาย"

"ยิ่งเป็นภรรยาของเจ้านายนั่นแหละค่ะ ก็ยิ่งต้องทำงานให้เต็มที่ ฉันขอตัวนะคะเดี๋ยวต้องได้ออกไปธุระกับบอสอีก" ที่พิมพ์ทำแบบนี้เพราะไม่ชอบที่สโรชาไม่บอกตั้งแต่แรกว่าเป็นภรรยาของบอส ทำให้ตัวเองเสียหน้ามาก

ช่วงพักเที่ยงวันเดียวกัน..

ตั้งแต่รามสูรออกไปกับเลขายังไม่กลับเข้ามาเลย สโรชาก็เลยนั่งทานข้าวกับเพื่อน จนใกล้เวลาเข้างานช่วงบ่ายโมง ทั้งสามเดินข้ามถนนจากฝั่งนั้นเพื่อกลับมาบริษัท เพราะร้านอาหารตามสั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม