ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 64

ก๊อก ก๊อก "บอสให้ผู้จัดการเข้าไปพบค่ะ" เคาะแค่พอส่งสัญญาณพิมพ์ก็เปิดประตูเข้าไป

"เดี๋ยวตามไป" ชายหนุ่มที่ยืนมองทอดออกไปนอกผนังห้องที่ถูกสร้างจากกระจก ชำเลืองมองดูเลขาท่านประธานเล็กน้อยก่อนที่จะตอบ

"ค่ะ" วันนั้นพิมพ์ก็เห็นเขาแล้ว แต่วันนั้นไม่ได้แต่งตัวในสไตล์นี้ พอแต่งสูทผูกเนคไทเข้า ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงหล่อมาก หล่อไม่แพ้ท่านประธานของเธอเลย

ห้องท่านประธาน..

"ผู้จัดการมาแล้วค่ะ" พิมพ์เดินนำหน้ามาแล้วก็เปิดประตูห้องให้

"ผมขอคุยกับผู้จัดการหน่อย"

"ค่ะ" ก่อนที่จะปิดประตู พิมพ์อดไม่ได้ที่จะมองหน้าทั้งสองคนสลับกันไปมา เพราะเค้าโครงใบหน้าของทั้งสองเหมือนผลิตมาจากบล็อกเดียวกันเลย

"พี่ว่าแม่นี่จะอ่อยผู้จัดการไหม" เอวาซึ่งให้ความสนใจมากตอนที่ทั้งสองเดินผ่านไป กระซิบถามเกวลิน

"จะเหลือเหรอ"

"หือ??" ที่เอวาแปลกใจ ไม่ใช่เพราะคำตอบหรอก แต่เพราะเกวลินไม่ตำหนิแถมยังพูดกับเธอเรื่องนี้อีก

"ทำงานต่อได้แล้ว สนใจแต่เรื่องชาวบ้าน"

ผู้จัดการเข้าไปในห้องของท่านประธานร่วมชั่วโมงได้ก็ออกมา

"คุณพิมพ์เดี๋ยวผมจะออกไปข้างนอกหน่อยนะ" ผู้จัดการเดินกลับไปที่ห้องได้ครู่หนึ่งท่านประธานก็เดินออกมา

"ให้พิมพ์ไปด้วยไหมคะ"

"ไม่ต้องหรอก"

ขณะที่พูดสายตาเขามองมาเห็นภรรยาพอดี ชายหนุ่มไม่รอช้าเดินตรงเข้ามาหาเธอ

"นึกว่าคุณจะไม่มาทำงาน"

"ต้องมาสิคะงานเยอะจะตาย"

"งานเยอะเหรอ?" ประโยคนี้รามสูรหันไปมองเลขาที่นั่งอยู่โต๊ะทำงานเล็กน้อย พอพิมพ์เห็นสายตาของรามสูรก็รีบเดินตรงเข้ามาหา

"ก็งานที่ท่านประธานบอกให้จัดหามาให้นั่นแหละค่ะ"

"ทำเท่าที่ไหวนะ" ชายหนุ่มหันกลับมาพูดกับภรรยา แต่สายตาของเขาก็มองโต๊ะทำงานของเพื่อนร่วมงานเธอไปด้วย เพราะแต่ละโต๊ะ งานแทบท่วมหัว

"คุณจะไปไหนคะ" สโรชาได้ยินเขาพูดกับพิมพ์ว่าจะออกไปข้างนอก

"จะออกไปดูท่าเรือหน่อย" วันนี้ส่งสินค้ารอบแรก ตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุวันนี้ก็เริ่มส่งสินค้าอีกแล้ว และคนที่รามสูรให้มารับผิดชอบงานนี้โดยเฉพาะก็คือคนที่ช่วยชีวิตเขาจากกลางทะเล

รามสูรออกมายังไม่นาน โทรศัพท์ก็ดังขึ้นที่โต๊ะทำงานของเลขา

"ค่ะท่านประธาน" พิมพ์แกล้งพูดเสียงดังหน่อย เพราะจะได้ให้คนแถวนี้ได้ยินด้วย ว่าท่านประธานออกไปแค่ไม่นานก็โทรกลับมาหาตัวเอง "เออ..ค่ะ" แต่ประโยคต่อมาพิมพ์พูดเสียงเบาลง เพราะรามสูรโทรมาต่อว่าเรื่องเอางานมาให้กับแผนกบัญชีเยอะเกินไป

"ตบเลยดีไหม คันมือมาหลายวันแล้ว" เอวาชักจะทนไม่ไหว

"เดี๋ยวก็เดือดร้อนหรอก" ไม่ใช่แค่เอวาหรอกเกวลินก็ไม่เข้าตาเหมือนกัน แต่ด้วยความเป็นผู้ใหญ่ ที่ถูกมอบหมายให้มาดูแลรุ่นน้อง

"เดือดร้อนก็เดือดร้อนสิ ทีแรกคิดว่าเป็นคนดี ที่ไหนได้ร้ายลึกชะมัด" ทำไมผู้หญิงด้วยกันจะดูไม่ออก ว่าเลขาคนนี้รอเสียบได้ตลอดเวลา

ขนาดเพื่อนยังเดือดร้อนแทนขนาดนี้ คนเป็นเมียถึงแม้จะไม่พูดแต่ในใจก็คิด ปล่อยให้คนแบบนี้อยู่ข้างกายสามี สักวันต้องทำให้ทั้งสองมีปากเสียงกันอีกแน่ แต่เธอจะคุยยังไงกลัวว่าจะเป็นการแทรกแซงงานของเขาอีก

[ท่าเรือขนส่งสินค้า]

"ฝากหน่อยแล้วกัน" รามสูรพาผู้จัดการฝ่ายขนส่งสินค้ามาที่ท่าเรือ นี่แหละเหตุผลที่เขาแต่งตั้งผู้ชายคนนี้เป็นผู้จัดการฝ่ายจัดส่ง เพราะตั้งแต่เรือเกิดอุบัติเหตุ ลูกน้องเสียขวัญกำลังใจมาก ไม่มีใครอยากลงเรือเลย แต่ถ้ามีบุคคลระดับสูงติดไปด้วย ลูกน้องค่อยเบาใจลงหน่อย

"อืม" มันคือคำตอบของผู้จัดการคนใหม่ ไม่ใช่ว่าจะพูดไม่ดีแค่กับคนอื่น กับท่านประธานเองเขาก็พูดห้วนๆ แบบนี้

แต่รามสูรก็ไม่เก็บมาใส่ใจ พอเคลียร์เรื่องท่าเรือเสร็จ เขาก็รีบกลับมาบริษัท กว่าจะมาถึงก็ปาเข้าไปบ่ายสองโมงกว่าแล้ว

ตุ๊บ! "เธอพูดมาตรงๆ เลยดีกว่า" พิมพ์วางเอกสารลงโต๊ะอย่างแรง แล้วก้าวเดินเข้ามาหาเอวา

"ฉันยังพูดตรงไม่พออีกหรือ" เอวาก็ไม่ยอมคนเหมือนกัน

"เธอคิดดีแล้วเหรอที่จะต่อกรกับฉัน"

"ทำไมต้องคิดให้หนักสมองด้วยล่ะคะ"

"ไม่เอาน่าเอวา" เกวลินกลัวว่ามันจะมีผลกระทบต่องาน ต้องรีบหยุดเอวาไว้ก่อนที่จะลงไม้ลงมือกัน

[ร้านอาหารหรูที่อยู่ไม่ไกลบริษัท]

พอพนักงานส่งเมนูมา สโรชาก็สั่งอาหารหลายอย่าง จนรามสูรแอบมองว่าเธอกินมาแล้วจริงเหรอ

"ทำไมคะ" หญิงสาวลูบใบหน้าตัวเองเล็กน้อยเพราะเห็นเขามองก็เลยกลัวว่ามีอะไรติดอยู่

"ไม่มีอะไรติดหรอก"

"แล้วคุณมองทำไม"

"เห็นคุณกินได้ผมก็ดีใจ"

"ฉันสั่งเยอะไปเหรอคะ"

"ไม่เยอะหรอกครับ"

"ก็รู้สึกหิวขึ้นมาอีกนี่คะ"

"หิวก็กินสิผมยังไม่ได้ว่าอะไรเลย" พออาหารทยอยมาบริการ รามสูรก็ตักส่งให้กับเธอ

"ขอบคุณค่ะ" ขณะที่สโรชากำลังตักอาหารใส่ปาก เสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น เธออดมองหน้าจอไม่ได้ เพราะรามสูรวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะอาหาร พอเห็นว่าเป็นเบอร์ใครคนเป็นเมียก็ชักจะไม่ชอบใจ เพราะมันคือเบอร์ของคุณเลขาหน้าห้อง..