ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 65

"ทำไมไม่รับล่ะคะ" จะไม่ให้ถามก็ไม่ได้ เพราะว่าเขาตัดสายทิ้งไปต่อหน้าเธอ

"ตอนนี้เวลาทานข้าว ผมไม่อยากคุยเรื่องงาน"

"เผื่อไม่ใช่เรื่องงานล่ะคะ" ถามไปแล้วถึงนึกได้ว่าไม่ควรพูด หญิงสาวก็เลยตักอาหารใส่ปากเพื่อปิดปากตัวเองไว้

"ผมไม่อยากให้คุณคิดมากเลย ผมกับพิมพ์เราเป็นแค่เจ้านายกับลูกน้อง"

"ค่ะ"

"ดูคุณจะไม่เข้าใจ"

"ฉันไม่เข้าใจตรงไหนคะ ฉันก็บอกว่าค่ะอยู่นี่ไง"

เพียงไม่นานสายเดิมก็โทรเข้ามาอีกครั้ง สโรชามองไปเล็กน้อยแล้วก็ตักอาหารใส่ปากอีก ตอนนี้กินอาหารแทบไม่รู้รสชาติ นี่หรือคืออานุภาพแห่งความหึง

จะกดตัดสายอีกก็ไม่ได้ เพราะถ้าโทรมาครั้งที่สองนั่นหมายถึงว่าคนโทรคงมีธุระด่วน

{"ว่าไง"} ชายหนุ่มรับสายต่อหน้าภรรยาตรงนั้น

{"บอสคะ"}

{"มีอะไร"} ฟังน้ำเสียงของเลขาเหมือนกับร้องไห้ เพราะมีเสียงสะอื้นด้วย

{"คนที่ทำงานฝ่ายบัญชี ทำร้ายร่างกายพิมพ์ค่ะ"}

{"ทำร้ายร่างกาย?"}

สโรชาที่กำลังกินข้าวอยู่ ได้ยินแค่นั้นก็พอจะเดาได้แล้ว ต้องเป็นเอวาแน่

{"มันเกิดอะไรขึ้น"}

{"บอสต้องจัดการนะคะ พิมพ์ไม่ยอมด้วย"}

{"กลับไปค่อยคุยกัน"} ว่าแล้วชายหนุ่มก็วางสายไป แล้วโทรไปหาผู้จัดการทั่วไป เพื่อจะถามว่ามันเกิดอะไรขึ้น

{"ครับท่านประธาน"}

{"เรื่องมันเป็นยังไง"} ยังไงรณชิตผู้จัดการทั่วไปต้องได้มาเคลียร์อยู่แล้ว

{"ผมก็ยังไม่แน่ใจครับ แต่คุณพิมพ์ถูกตบ"} รณชิตยังไม่รู้ตื้นลึกหนาบางว่าเรื่องมันเกิดขึ้นได้ยังไง แต่ที่เห็นคือรอยฝ่ามือ

{"อีกสักครู่ผมก็จะกลับแล้ว ฝากคุณดูทางนั้นด้วย"} พอวางสายเขาก็มองดูหน้าเธอ ถึงแม้เธอจะยังกินข้าวอยู่แต่ใบหน้าก็แอบมีรอยยิ้ม

"คุณจะรีบกลับก่อนก็ได้นะคะ"

"ไม่ได้รีบ คุณทานเถอะ"

"แต่ฉันได้ยินว่าเลขาคุณถูกทำร้ายร่างกาย"

"มีผู้จัดการดูแลอยู่"

นั่งทานไปสักพักเขาก็ยังคงเห็นเธอแอบยิ้ม "อาหารอร่อยมากเลยเหรอ"

"ก็อร่อยดีนี่คะ"

"เดี๋ยววันหลังพามาทานอีก"

"ค่ะ" แต่จริงๆ แล้วที่เธอยิ้ม ไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องอาหารอร่อยเลย สโรชายังแอบเสียดาย น่าจะอยู่ในเหตุการณ์ด้วย

พอทานข้าวเสร็จทั้งสองก็กลับมาที่บริษัท

"แล้วพี่เอวาล่ะคะ" แยกจากสามี สโรชาก็ตรงมาที่โต๊ะทำงาน แต่ก็เห็นแค่เกวลินที่นั่งอยู่คนเดียว

"ถูกผู้จัดการเรียกตัวเข้าไปในห้อง"

"ผู้จัดการคนไหน"

"ผู้จัดการทั่วไปนั่นแหละ"

สโรชารู้จักผู้จัดการทั่วไปดี เพราะตอนที่เธอเป็นรองประธานก็พอได้คุยกันอยู่บ้าง ..ก่อนที่จะไปห้องผู้จัดการหญิงสาวแอบมองไปที่ห้องของสามีก่อน เพราะตอนนี้แม่เลขานั่นคงกำลังเข้าไปฟ้องกันอยู่

ก๊อก ก๊อก

"เข้ามาครับ"

"โรส.." เอวาหัวใจชื้นขึ้นมาเยอะเมื่อเห็นสโรชาเข้ามา

"แล้วยังไงล่ะคะ" คนที่ถามก็คือภรรยาของเขาอีกนั่นแหละ

"เราต้องดูจากพยานหลักฐาน"

"พวกคุณต้องถามพยานบุคคลด้วยสิคะ ว่าก่อนหน้านั้นมันเกิดอะไรขึ้น และหลายๆ วันที่ผ่านมามันเกิดอะไรขึ้น"

สายตาคมมองไปดูผู้จัดการที่ทำอะไรไม่ถูก

"เดี๋ยวเรื่องนี้ผมจัดการเอง คุณรณชิตทำงานเถอะ"

"เอาแบบนั้นก็ได้ครับ" ผู้จัดการถึงกับหายใจโล่ง

ฝ่ายบัญชี..

"เป็นยังไงบ้าง" เกวลินไม่เป็นอันทำงานเลยมัวเป็นห่วงเอวา

"ยังไม่รู้เลย" เอวาตอบพร้อมกับนั่งลงที่เก้าอี้ เพราะสโรชาให้เธอกลับมาทำงาน ที่เหลือเดี๋ยวจะคุยกับสามีเอง ซึ่งตอนนี้สโรชาเดินตามสามีของเธอเข้าไปในห้องทำงานแล้ว

พอสายตาของเอวาละจากประตูห้องท่านประธาน ก็มองไปเห็นว่าตอนนี้สายตาของเลขาก็จ้องมองมาที่เธอเช่นกัน

"เอวา" เกวลินกลัวว่าเรื่องเก่ายังไม่คลายเรื่องใหม่ก็จะเกิดขึ้นอีก

"พี่ก็ดูมันมองฉันสิ"

"เราอย่าเพิ่งสร้างเรื่องใหม่ขึ้นมาได้ไหม"

ทันใดนั้นสายตาของเอวาก็ละไปจากที่กำลังจ้องมองพิมพ์อยู่ เมื่อเห็นว่าใครที่เพิ่งจะออกจากลิฟต์

แล้วผู้ชายร่างสูงหน้าตาหล่อเหลา ที่เพิ่งมารับตำแหน่งเป็นผู้จัดการฝ่ายจัดส่งสินค้า ก็เดินผ่านตรงนั้นไป

จังหวะนั้นพิมพ์ก็ได้รู้ว่าเอวากำลังคิดอะไรอยู่

"คุณทศเสร็จธุระจากท่าเรือแล้วหรือคะ" พิมพ์รีบลุกขึ้นทักทายผู้จัดการที่กำลังจะผ่านไป

"ใช่ครับ"

"ถ้างั้นเดี๋ยวพิมพ์จะตามเอาเครื่องดื่มเข้าไปให้นะคะ" ขณะที่พูดสายตาของพิมพ์ก็ได้กรอกมองมาและยิ้มใส่หน้าเอวาเล็กน้อย