ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 77

"ตอนเที่ยงผมคงไม่ได้กลับเข้ามาทานข้าวด้วยนะ" ออกจากห้องเขาก็เดินตรงเข้ามาหาภรรยาที่กำลังนั่งทำงานอยู่

"คุณจะไปไหนคะ" หญิงสาวเงยหน้าขึ้นถามเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงสามี

"ไปท่าเรือ พรุ่งนี้ต้องได้ส่งสินค้า ห้ามทำงานหนัก ถ้าง่วงให้เข้าไปนอนในห้องทำงามผม"

สโรชาต้องทานยาตามที่หมอให้มา ยาบำรุงครรภ์ตัวนี้ทำให้ง่วงนอนเล็กน้อย เพราะต้องการให้คุณแม่ได้พักผ่อนมากๆ

"ค่ะ"

ถึงแม้เอวาจะไม่มอง แต่นั่งอยู่ใกล้ขนาดนั้นต้องได้ยินทั้งสองพูดคุยกันแน่ ผิดไหมที่รู้สึกอิจฉาน้อง ชาตินี้เธอคงไม่เจอผู้ชายดีๆ แบบนี้แล้ว

"งานบัญชีผมไม่ได้รีบแล้วนะ พวกคุณทำกันแบบสบายๆ ก็ได้" รามสูรเห็นว่าทุกคนต่างตั้งใจก้มหน้าก้มตาทำงาน

"เราอยากจะรีบทำให้เสร็จ แล้วรีบกลับบริษัทค่ะ" เอวาเป็นคนตอบออกมาเบาๆ เพราะเธอไม่อยากจะอยู่ขวางหูขวางตาเขานาน

รามสูรก็เลยคิดว่าดีเหมือนกัน ถ้าล้มเลิกแผนกบัญชี ภรรยาของเขาก็คงจะได้อยู่บ้านพักผ่อน ชายหนุ่มก็เลยไม่ได้พูดอะไร ก่อนออกไปริมฝีปากหนาจุมพิตที่หน้าผากภรรยาเบาๆ

"ผู้จัดการคะ" พอเข้าไปหยิบของในห้องเสร็จทศกัณฐ์ก็กำลังจะลงไปข้างล่าง เขาต้องได้ไปท่าเรือพร้อมกับรามสูร

"ครับ"

"เนคไทของผู้จัดการเบี้ยวค่ะ" คนเป็นเลขาลุกขึ้นแล้วเดินอ้อมเข้าไปหาผู้จัดการ พิมพ์เอื้อมมือขึ้นไปขยับเนคไทให้เขาเล็กน้อย

"ขอบคุณครับ"

พอสโรชาและเกวลินละสายตาจากพิมพ์ ก็รีบหันมองมามองเอวา ทั้งสองห่วงความรู้สึกของเอวามาก แต่ก็ดูเหมือนว่าเอวาจะไม่สนใจ ยังคงทำงานเหมือนไม่ได้ยินหรือไม่เห็น

จนเวลาผ่านล่วงเลยมาถึงตอนเย็น..

"แล้วนี่พวกพี่ๆ พักกันที่ไหนคะ"

"พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าท่านประธานจะให้ไปพักกันที่ไหน"

"ยังไงก็โทรมาหาโรสหน่อยนะคะ" เธอไม่ได้ถามสามีเรื่องนี้ ว่าจะให้ทั้งสองไปพักที่ไหน

"ขอบใจจ้า ไม่ต้องเป็นห่วงพวกพี่หรอก"

"ฝากพี่ดูแลพี่เอวาด้วยนะ"

"ช่วงนี้แค่เฮิร์ตเท่านั้นแหละ เดี๋ยวเห็นคนหล่อกว่านี้ก็หายแล้ว" เกวลินและเอวาทำงานร่วมกันมาก็หลายปี ทำไมจะไม่รู้นิสัยชอบกรี๊ดผู้ชายหล่อของเอวา

"ขอให้เป็นแบบนั้นเถอะค่ะ" เพราะมันคือสีสันของเอวา

ทั้งสองนั่งรถตู้ออกมาด้วยกัน โดยไม่รู้เลยว่ารถตู้จะพาไปที่ไหน แต่ขับออกมายังไม่นานก็เลี้ยวเข้าไปในซอย

"พวกเราพักที่นี่เหรอคะ"

"ครับ" คนขับรถตู้เลี้ยวเข้าไปในบ้านหลังหนึ่ง ซึ่งเป็นหมู่บ้านจัดสรร

พอรถเลี้ยวเข้ามาเท่านั้นแหละ หัวใจดวงน้อยๆ ของเอวาก็เต้นแรงขึ้น เพราะเห็นรถคันที่คุ้นตาจอดอยู่นอกรั้ว แต่เกวลินไม่ได้สังเกต

"เดี๋ยวผมช่วยขนของครับ" คนขับรถรีบไปเปิดท้าย เพราะข้าวของของพวกเธอยังอยู่บนรถ

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดี๋ยวพวกเราทำเองได้ พรุ่งนี้เจอกันนะคะ" เกวลินเกรงใจคนขับพอขนของลงรถเสร็จก็ให้กลับบ้านไป ตอนเช้าต้องได้มารับพวกเธอไปทำงานอีก

"ลืมถามเลยว่าเราพักห้องไหนได้" หิ้วกระเป๋าเข้ามาก็เห็นว่าชั้นล่างมีอยู่ห้องหนึ่ง

"พี่ก็พักข้างล่างนี่แหละ เดี๋ยวฉันขึ้นไปพักข้างบนก็ได้"

ทำไมรถเขาจอดอยู่ หรือว่าแค่เอารถมาจอดไว้แล้วไปลงเรือ คงเป็นแบบนั้นแน่เลย เพราะบ้านหลังนี้เป็นบ้านของท่านประธาน

เอวาหิ้วกระเป๋าขึ้นไปชั้นบน พอขึ้นมา ก็มีอยู่แค่ห้องนอนเดียว นอกนั้นก็เป็นห้องโถง

"คุณไม่อยากเห็นหน้าฉันไม่ใช่เหรอ"

"ทำไมผมต้องไม่อยากเห็นหน้าคุณด้วย"

"ก็ฉันมันน่ารำคาญไง"

ชั้นล่าง..

{"พี่แพลนกล้องออกไปกว้างๆ หน่อยสิคะ"}

เกวลินโทรวีดีโอคอลไปหาสโรชา เพื่ออยากให้เห็นว่าพวกเธอพักอยู่ที่ไหน แต่พอสโรชาเห็นบ้านหลังนี้แล้วก็รู้สึกคุ้นตา

"ทำไมหรือจ้ะ" เกวลินก็เลยเปิดเป็นกล้องด้านหลังให้ดูทุกทิศทางของบ้าน

"บ้านหลังนั้นจริงด้วย.." มันเป็นบ้านหลังที่รามสูรเคยทิ้งเธอไว้ที่นี่ และบ้านหลังนี้ก็คือบ้านที่เธอแกล้งว่าแท้งลูก

"มีอะไรเหรอโรส"

"เปล่าหรอกค่ะ เดี๋ยววันหลังจะพาตาหนูไปเล่นด้วยนะคะ"

"ได้เลยจ้า"

ในเวลาต่อมา..ที่ชั้นสอง

"อื้อ" ความเจ็บปวดตรงที่มันฉีกขาดเมื่อคืนนี้ค่อยๆ ขยายตัวอีกครั้งเมื่อถูกแก่นกายของชายหนุ่มสอดใส่เขา "ปล่อย.." ไม่ใช่ว่าเธอจะตอบสนองเขาซะทีเดียว แต่ก็ห้ามแบบไม่จริงจัง พออีกฝ่ายเริ่มกระแทกมือเรียวก็เกาะร่างหนาไว้แน่น

"ซี๊ดด" ความแข็งแกร่งถูกส่งเข้าไปในร่องคับแคบไม่หยุดหย่อน จนเจ้าของเรือนร่างระหงเริ่มทนไม่ไหว

"อ่ะ อ่ะ อ่ะ" ขณะที่ความเสียวกำลังย่างกรายเข้ามาใกล้ เอวาก็คิดตำหนิตัวเอง แค่เขาจูบก็ยอมให้เขาแล้ว ช่างไม่มีศักดิ์ศรีในตัวเองเลย "เจ็บ" คนตัวเล็กถูกดึงให้มานอนอยู่มุมเตียง เพื่ออีกฝ่ายจะได้ยืนกระแทกได้ถนัดหน่อย

ขาเรียวที่ถูกจับแยกออกจากกันให้กว้างก็ค่อยๆ ปล่อย เมื่ออีกเธอบอกว่าเจ็บ แต่เขาก็ไม่ได้หยุดการกระแทก..