ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 8

"อุ๊ย คุณ?" ขณะที่เธอกำลังรีบเดินออกมาหวังจะไปเรียกแท็กซี่ที่หน้าโรงแรม แต่ก็ถูกมือของชายหนุ่มที่เดินตามมากระชากตัวไว้ก่อน "ปล่อยนะฉันมีธุระต้องไป"

"ธุระของเธอคือฉันไม่ใช่เหรอ"

"คุณอย่าสำคัญตัวเองผิดนักเลย"

"แล้วสิ่งที่เธอทำมันคืออะไรล่ะ"

"ฉันมีเหตุผล"

"เหตุผล?"

"ฉันบอกแล้วไงว่าจะรีบไปทำธุระ"

"เธอรู้ไหมว่าผลกระทบที่เธอทำ มันจะเกิดอะไรขึ้น" เขาหมายถึงที่เธอจูบในงานเมื่อสักครู่ เพราะอยู่ต่อหน้าผู้ใหญ่แทบจะทุกคน

"ใครให้คุณปฏิเสธฉันเองทำไม"

"ผู้ชายปฏิเสธหมายถึงเขาไม่ต้องการ เธอไม่เข้าใจเลยเหรอ"

ถึงแม้ว่าจะรีบมากแค่ไหนแต่พอได้ยินประโยคแบบนี้ออกมา มันดูเหมือนถูกตบหน้าชัดๆ มือเรียวยกขึ้นมาหวังจะเอาคืน แต่ก็ถูกอีกฝ่ายคว้ามือของเธอไว้ได้ทัน

"ฉันเจ็บนะ" เขาไม่ได้จับไว้เฉยๆ แต่ยังใช้แรงบีบ

"เธอดูละครมากไปหรือเปล่า ที่คิดว่าตบแล้วฉันจะจูบ"

"คุณ!" สโรชาไม่รู้จะเปรียบผู้ชายคนนี้กับอะไรดีแล้ว ในเมื่อเขาไม่ชอบหน้าเธอแล้วทำไมต้องมารั้งตัวไว้ด้วย "ช่วยด้วยค่ะ" หญิงสาวหันมองไปรอบข้างแล้วตะโกน ยังไงเธอก็ต้องไปจากที่นี่ก่อนที่แม่จะออกมาจากงาน

"เธอจะเรียกคนมาช่วยหาพระแสงอะไร อ๋อ..หรือจะบอกว่าฉันลวนลาม"

"ฉันมีธุระต้องไปจริงๆ นะ" หญิงสาวยังคงพยายามแกะมือที่เขากำแขนไว้แน่น

"แต่ฉันไม่ให้ไป" ว่าแล้วชายหนุ่มก็ลากคนตัวเล็กให้เดินตามมาที่รถ

"คุณมีสิทธิ์อะไรทำแบบนี้กับฉัน"

แต่ชายหนุ่มไม่ได้สนใจ พอประตูรถเปิดออกก็จับร่างของเธอยัดเข้าไปนั่งข้างคนขับ

แต่พอปิดประตูเธอก็เปิดมันออกหวังจะหนี

"โอ๊ย" ยังไม่ทันได้ลุกเลยด้วยซ้ำ เขาก็รัดเธอไว้กับรถด้วยเข็มขัดนิรภัย "เข็มขัดอะไรทำไมแกะไม่ออก" หญิงสาวหาที่ปลดล็อคแต่ก็ไม่เจอ

พอรามสูรเดินมานั่งลงประจำที่คนขับเขาก็ออกตัวรถอย่างเร็ว

"คุณจะไปไหน ปล่อยฉันลงนะ"

"มารยาเธอนี่เหลือเฟือจริงๆเลยนะ"

"คุณหมายความว่ายังไง"

"คงกำลังทำให้ฉันหัวหมุนอยู่ล่ะสิ"

"ฉันทำอะไรให้คุณหัวหมุน แค่คุณจอดรถแล้วปล่อยฉันลง!"

ที่เขาหัวหมุนเพราะตอนอยู่ในงานเหมือนเธอยั่วยวนเชิญชวนเขาตลอดเวลา แต่พอออกมาจะหนีอย่างเดียว รามสูรก็เลยคิดว่าเธอคงกำลังเพิ่มมูลค่าในตัวเอง

เช้าวันต่อมา..

ด้วยภาพที่เห็นเมื่อคืนนี้ นักข่าวเริ่มขุดคุ้ยความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสอง จนไปเจอข่าวใหญ่ วันที่พวกเขาและเธอเข้าห้องที่สถานบันเทิงแห่งนั้นด้วยกัน

นักข่าวล้วงลึกไปถึงคนจ่ายค่าห้อง โดยเป็นการรูดบัตรของฝ่ายหญิง

[บ้านพลเอกเรวทัต]

"ข่าวอะไรกัน?" ท่านพลเอกเห็นกล้องวงจรปิดที่ทางสื่อโทรทัศน์นำออกมาเสนอ รูปร่างผู้ชายที่เดินออกมาจากห้องที่คล้ายม่านรูด เหมือนลูกชายตัวเองมากถึงแม้ว่าจะปิดใบหน้าไว้แต่ชุดและรูปร่างก็ใช่เลย

"เห็นปล่อยข่าวกันมาตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ" แม่บ้านที่ทำความสะอาดเปิดทีวีทิ้งไว้

ผ่านไปสักพักก็มีผู้หญิงออกมาจากห้อง แล้วแวะจ่ายเงินค่าห้องก่อน

คนภายนอกอาจจะไม่รู้ว่าข่าวนี้ต้องการสื่ออะไร เพราะคนเล่าข่าวก็ไม่ได้พูดเจาะลึกถ้าไม่งั้นคงถูกฟ้อง แถมบุคคลในภาพก็ถูกเบลอจนแทบจะมองไม่รู้

พอข่าวนั้นจบไปก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

"ท่านว่ายังไงบ้างคะ" ผกาแก้วไม่กล้าแอบฟังใกล้

"ท่านให้เลขาโทรมานัดทานข้าวเย็นนี้"

"เห็นไหมฉันว่าแล้ว ลูกสาวของฉันคนนี้ไม่ทำให้แม่ผิดหวัง"

"เลี้ยงแบบตามใจมากเกินไป เกือบทำให้ผู้ใหญ่เข้าหน้ากันไม่ติดแล้วเห็นไหม" ว่าแล้วคนเป็นสามีก็ออกจากบ้านไปอีกครั้ง

ส่วนภรรยาต้องได้เข้าร้านเสริมความงามอีกแล้วล่ะ เพราะคืนนี้ต้องมีนักข่าวมาแอบเก็บภาพแน่

ก๊อก! ก๊อก!!

"ฉันรู้นะว่าคุณอยู่ข้างนอก เปิดประตู!!" ทำไมชีวิตเธอต้องเจอแต่เรื่องบ้าๆ แบบนี้ด้วย

เพราะเมื่อคืนนี้ไม่รู้ว่าเขาพามาที่ไหน ตอนที่ขับรถเข้ามารอบข้างมืดมากก็เลยดูไม่ออก

"อยู่ในนั้นไปก่อนจนกว่าฉันจะคิดอะไรออก"

"คุณไม่กลัวฉันจะแจ้งความเหรอ นี่มันข้อหากักขังหน่วงเหนี่ยว"

"หึ ได้ฤกษ์แต่งงานอย่างนั้นเหรอ" ขณะที่เธอกำลังพูดอยู่ในห้องแต่เขาไม่ได้สนใจหรอก เพราะตอนนี้เขากำลังสนใจข่าวที่เพิ่งจะดูจบไป

มือหนาล้วงเอาโทรศัพท์ในกระเป๋าออกมาเปิดดู IG และเขาก็กดเข้าไปเช็คใน account หนึ่ง ว่าพอเห็นข่าวของเขาแล้ว account นั้นมีการเคลื่อนไหวอะไรไหม

เห็นว่าทางนั้นเงียบ มันยิ่งสร้างความไม่พอใจให้กับเขามาก ชายหนุ่มก็เลยเดินไปเปิดประตูห้องของผู้หญิงคนที่เขาขังไว้ตั้งแต่เมื่อคืน

"เดี๋ยว" มือหนาเอื้อมไปคว้าแขนของเธอที่กำลังจะเดินออกจากห้อง "ผู้ใหญ่จะให้เราแต่งงานกัน"

"แล้วไงคะ"

"ฉันรู้ว่าเธอต้องการแบบนั้น"

"คุณนี่เหมือนมานั่งอยู่ในใจฉันเลยนะ"