ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 90

"ก็คุณเลขาท่านประธานน่ะสิคะ ดูเหมือนคนท้องเลยค่ะ แต่พิมพ์ก็คิดว่าท้องนะ ที่สำคัญนะคะ คือพ่อของเด็กตอนนี้กลับบ้านนอกไปแล้ว" พิมพ์จำได้แม่นว่าวันนั้นเอวาตอบแม่ของท่านประธานว่ายังไง ต้องท้องกับผู้ชายคนนั้นแน่

แต่หลังจากที่พูดเสร็จ พิมพ์ก็สังเกตดูใบหน้าของคนที่เอาแต่นิ่งเงียบฟัง ไม่ได้..เธอจะเป็นนางร้ายในสายตาของเขาไม่ได้

"อุ๊ยพิมพ์พูดอะไรออกไปเนี่ย" พิมพ์รีบเอามือปิดปากตัวเองไว้แบบสำนึกผิด

"คุณออกไปก่อน"

"ทำไมคะ"

"บอกให้ออกไปไง"

"ขะ..ค่ะ" ดูสายตาของคู่สนทนาแล้ว พิมพ์คงต้องได้รีบเก็บมารยาของตัวเองไว้ก่อน

พอพิมพ์ออกมาจากห้องของผู้จัดการ สายตาของพิมพ์ก็ได้มองไปดูเอวา ..ทำไมแม่นี่ต้องมาขวางทางเราตลอดด้วย อุตส่าห์คิดว่าจะตัดขาตัดแขนคู่ต่อสู้แล้วเชียว ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้

"คุณทศจะไปไหนคะ" นั่งลงเพียงไม่นานก็เห็นว่าเขาออกมาจากห้องทำงาน

"ได้เวลาเลิกงานแล้วไม่ใช่เหรอ"

"อุ้ยจริงด้วยค่ะ" พิมพ์รีบลุกขึ้นเก็บของ เผื่อว่าเขาจะชวนไปดินเนอร์ เพราะวันนี้ลงทุนอ่อยทั้งวัน

ชายหนุ่มเดินตรงมาที่ลิฟต์โดยไม่ได้มองรอบข้างเลย

พิมพ์เก็บของเสร็จรีบเดินตามมาแต่ก็ไม่ทัน เพราะประตูลิฟต์ปิดลงก่อน "..รอแค่แป๊บเดียวก็ไม่ได้"

"กลับบ้านกัน" เกวลินเก็บของเสร็จก็เดินเข้ามาชวนเอวา

"บอสยังไม่กลับฉันคงต้องได้อยู่ก่อน"

"ถ้างั้นพี่ทำงานรอแล้วกัน"

"พี่กลับกับรถตู้ไปก่อนก็ได้ เดี๋ยวฉันเรียกแท็กซี่"

"ไม่ได้หรอก เผื่อไอ้โรคจิตนั่นมันตามจะทำยังไง"

"ขอบคุณนะพี่" ขนาดเกวลินเป็นแค่เพื่อนรุ่นพี่ที่ร่วมงาน ยังเป็นห่วงเธอมากกว่าคนที่...

เอวามองต่ำลงไปดูที่ท้องของตัวเอง พยายามจะไม่คิดมากกับเรื่องนี้แล้ว แต่มันคงเป็นไปไม่ได้หรอก

"คุณเอวากลับก่อนได้เลยนะ ผมคงเคลียร์งานดึกหน่อย" รามสูรสายตรงออกมาบอกเลขา เอวาก็เลยเก็บของออกมาก่อน

พอมาถึงหน้าหมู่บ้านจัดสรร เกวลินก็ให้รถตู้แวะที่ตลาดเพื่อซื้อของไปตุนไว้ แต่จะใช้เงินมากก็ไม่ได้ เงินของแต่ละเดือนแทบจะไม่ถึงสิ้นเดือนเลยด้วยซ้ำ เพราะต้องได้ส่งไปให้ทางบ้านเกินครึ่งของเงินเดือน

พอได้ของแล้วทั้งสองก็รีบกลับมารถตู้เพราะเกรงใจคนขับ

มาถึงบ้านเกวลินก็เข้าครัว ส่วนเอวาขอขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน เพราะเธอไม่ค่อยชอบกลิ่นในครัวเลย ได้กลิ่นทีไรชวนให้อาเจียนทุกที

"??" เข้ามาถึงในห้อง ก็ดูเหมือนว่าห้องของเธอไม่เรียบร้อยเลย หญิงสาวเดินไปเปิดประตูห้องน้ำดูแต่ก็ไม่พบใคร แต่พอหันออกมา.."คุณ?"

ขาเรียวรีบก้าวเดินมาที่ประตูแต่ก็ไม่ทัน คนร่างสูงเดินออกมาจากมุมหนึ่งของผ้าม่าน

"ปล่อยฉันนะ คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง"

"ทำไมจะมาอยู่ไม่ได้ ลืมแล้วเหรอว่าผมเคยอยู่ที่นี่"

"ก็เห็นไปกับแม่เลขานั่นไม่ใช่เหรอ" เอวาเธอพูดบ้าอะไรลงไปเนี่ย ..เพราะมันเหมือนว่าเธอไปหึงหวงเขา

"ไม่ได้ไป"

"ถ้างั้นแสดงว่าฝีมือคุณรื้อที่นอนฉันเหรอ?"

"ใช่"

"คุณค้นหาอะไร"

"อยากรู้จริงเหรอว่าผมหาอะไร"

เขาหาอะไร หรือว่าเขาสงสัย? "ฉันหิวแล้ว จะลงไปกินข้าว"

"นี่คุณ! พี่สาวฉันไม่ได้ทำอาหารเผื่อคุณด้วยนะ" เอวารีบเดินตามมา และเกวลินก็ตามลงมาเช่นกัน "โอ๊ย" แต่ขณะที่เธอรีบก้าวตาม ขาเกิดพลาดเกือบตกลงมาถ้าคนที่อยู่ข้างล่างไม่รับไว้

"ทำไมเดินไม่ระวัง"

"ฉันจะเดินยังไงมันก็เรื่องของฉันสิปล่อยนะ!"

นอกจากทศกัณฐ์จะไม่ปล่อยแล้วเขายังอุ้มเธอ เพราะกลัวว่าจะสะดุดลงมาอีก

"คุณทำอะไร!" เอวารีบหันไปมองดูเกวลินที่ไม่กล้าตามลงมา

เขาปล่อยเธอทันทีที่ลงมาถึงข้างล่าง

"น่าทานทั้งนั้นเลย ทานได้เลยใช่ไหมครับ" ลงมาถึงก็เห็นว่ามีอาหารวางอยู่บนโต๊ะแล้ว

"ค่ะ" เกวลินตอบไปเบาๆ นี่มันเกิดอะไรขึ้น เขาเข้าไปอยู่ในห้องของเอวาได้ยังไง

"คุณกินด้วยไม่ได้ เพราะนี่เป็นเงินของฉันกับพี่เกวลินออกกันแค่สองคน"

"ถ้างั้นอาหารมื้อนี้ผมจะจ่ายเองแล้วกัน คุณจะคิดค่าอาหารเท่าไรครับ" ขณะที่พูดเขามองไปหาเกวลิน

"หนึ่งล้านบาท" แต่คนที่ตอบกลับเป็นเอวา

"เอวา!" ใครจะไม่ตกใจบ้างล่ะ อาหารแค่มื้อเดียว

"คุณใช้ธนาคารอะไรครับ" ชายหนุ่มล้วงเอาโทรศัพท์ออกมาพร้อมที่จะโอน

"ไม่เป็นไรค่ะ ผู้จัดการกินเถอะ"

"ไม่ได้ค่ะ มันเป็นอาหารของคนอื่น ถ้าคุณไม่จ่ายตังค์ก็ไม่ต้องกิน"

จากที่เขาจะกดโอนเงิน ทศกัณฐ์ก็เลยโทรไปหาลูกน้อง เพราะดูท่าแล้วพี่สาวของเธอคงไม่ยอมบอกเลขบัญชีแน่

{"เตรียมเงินสดหนึ่งล้านบาทมาให้ด้วย"}