ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 91

ก๊อก ก๊อก

"??" ใช้เวลาไม่นานเลยก็มีเสียงเคาะประตูบ้านดังขึ้น ที่จริงเกวลินแอบกลัวว่ามันจะเป็นเงินล้านจริง ระดับผู้จัดการแล้วคงหาเงินล้านได้ไม่ยาก แต่เธอจะกล้ารับเหรออาหารแค่มื้อเดียวเองนะ

แกร็ก.. เกวลินก็เลยลุกมาเปิดประตูให้

"มาแล้วครับ" ซองสีน้ำตาลที่อยู่ในมือของเพลิงถูกส่งให้กับผู้เป็นนาย ที่ยังนั่งอยู่โต๊ะทานข้าว

"เอาให้คุณเกวลินเลย"

"ครับ" เพลิงก็เลยเดินกลับมาหาคนที่เปิดประตูให้

เกวลินมองหน้าเพลิงแบบตาไม่กระพริบ ..ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้หน้าคุ้นจัง

"ช่วยรับซองจากผมด้วยครับ"

ทีแรกกลัวจะตกใจเรื่องเงินล้าน แต่พอเห็นหน้าผู้ชายคนนี้มันยิ่งทำให้เกวลินตกใจมากขึ้น ขณะเดียวกันนั้นเกวลินก็หันไปมองทศกัณฐ์ ..พวกเขาสองคนรู้จักกันเหรอ?

เอวาลุกขึ้นแล้วเดินมาจับซองสีน้ำตาลนั้นวางใส่มือให้กับเกวลิน ..แค่นี้ขนหน้าแข้งเขาไม่ร่วงอยู่แล้ว "รับไปเถอะพี่"

"พี่ไม่เอาหรอก อาหารแค่มื้อเดียว อย่าทำให้เป็นเรื่องใหญ่โตเลย"

"พี่เกวลินจะไปไหน" นอกจากจะไม่รับเงินแล้วเกวลินก็จะกลับเข้าห้องด้วย

"พี่กินในครัวมาแล้ว..เรากินไปเถอะ"

"พี่โกรธให้ฉันเหรอ"

"เปล่า"

"ฉันทำอะไรผิดอีกแล้วใช่ไหม" เอวาคิดว่าเงินนี้คงจะช่วยครอบครัวเกวลินได้มาก ทำไมเอวาจะไม่รู้ว่าเกวลินเดือดร้อนเรื่องเงิน

"คืนเจ้าของเงินไปเถอะเอวา"

"ผมให้แล้ว คุณรับไปเถอะ"

"ถ้าคุณจะให้ฉันเพราะแค่ค่าอาหารมื้อนี้ ฉันขอไม่รับค่ะ"

"ไม่ใช่หรอก ที่ผมให้เพราะคุณดูแลผู้หญิงของผมดี"

"พี่ได้ยินหรือยังรับเงินนี้ไปเถอะ ถือว่าเป็นน้ำใจที่พี่ดูแลฉัน" เราเป็นได้แค่ผู้หญิงของเขาใช่ไหม ..เพราะฐานะของเธอไม่ได้ต่างจากผู้หญิงพวกนั้นเลย แต่เอวาพยายามเก็บความรู้สึกน้อยใจนี้ไว้ กลัวว่าเกวลินจะไม่รับเงิน

"พี่รับไม่ได้จริงๆ พี่ทำไปทุกอย่างเพราะใจ..ไม่ได้เพราะเงิน" ว่าแล้วเกวลินก็กลับเข้าห้องไป

เช้าวันต่อมา..

ตกลงเมื่อคืนนี้ไม่ได้กินข้าวด้วยกันหรอก และทศกัณฐ์กับเพลิงก็ต้องได้ออกจากบ้าน เพราะถูกเอวาไล่

และมันก็ทำให้เพลิงแปลกใจมาก เจ้านายของเขาไม่เคยยอมผู้หญิงคนไหนแบบนี้มาก่อน

[บริษัท]

"พี่กินน้ำนี่สิ ฉันซื้อมาฝาก"

"พี่ไม่หิว"

"มันเป็นน้ำหวาน หิวไม่หิวเราก็กินได้นี่"

"น้ำหวานไม่ได้ดีต่อสุขภาพเลยนะ"

"จริงเหรอคะ" เอวาเริ่มมีรอยยิ้มขึ้นมา ถ้าไม่ตำหนิไม่ใช่เกวลินแล้วล่ะ นั่นแสดงว่าเกวลินหายโกรธเรื่องเมื่อคืนนี้แล้ว

"คุณทศคะ" ทศกัณฐ์ออกจากลิฟต์มาก็ได้ยินเสียงนี้ ..แทนที่เขาจะมองดูคนที่เรียก แต่กลับมองไปดูเลขาของท่านประธาน ที่นั่งอยู่โต๊ะประจำตำแหน่ง