ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 91

ก๊อก ก๊อก

"??" ใช้เวลาไม่นานเลยก็มีเสียงเคาะประตูบ้านดังขึ้น ที่จริงเกวลินแอบกลัวว่ามันจะเป็นเงินล้านจริง ระดับผู้จัดการแล้วคงหาเงินล้านได้ไม่ยาก แต่เธอจะกล้ารับเหรออาหารแค่มื้อเดียวเองนะ

แกร็ก.. เกวลินก็เลยลุกมาเปิดประตูให้

"มาแล้วครับ" ซองสีน้ำตาลที่อยู่ในมือของเพลิงถูกส่งให้กับผู้เป็นนาย ที่ยังนั่งอยู่โต๊ะทานข้าว

"เอาให้คุณเกวลินเลย"

"ครับ" เพลิงก็เลยเดินกลับมาหาคนที่เปิดประตูให้

เกวลินมองหน้าเพลิงแบบตาไม่กระพริบ ..ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้หน้าคุ้นจัง

"ช่วยรับซองจากผมด้วยครับ"

ทีแรกกลัวจะตกใจเรื่องเงินล้าน แต่พอเห็นหน้าผู้ชายคนนี้มันยิ่งทำให้เกวลินตกใจมากขึ้น ขณะเดียวกันนั้นเกวลินก็หันไปมองทศกัณฐ์ ..พวกเขาสองคนรู้จักกันเหรอ?

เอวาลุกขึ้นแล้วเดินมาจับซองสีน้ำตาลนั้นวางใส่มือให้กับเกวลิน ..แค่นี้ขนหน้าแข้งเขาไม่ร่วงอยู่แล้ว "รับไปเถอะพี่"

"พี่ไม่เอาหรอก อาหารแค่มื้อเดียว อย่าทำให้เป็นเรื่องใหญ่โตเลย"

"พี่เกวลินจะไปไหน" นอกจากจะไม่รับเงินแล้วเกวลินก็จะกลับเข้าห้องด้วย

"พี่กินในครัวมาแล้ว..เรากินไปเถอะ"

"พี่โกรธให้ฉันเหรอ"

"เปล่า"

"ฉันทำอะไรผิดอีกแล้วใช่ไหม" เอวาคิดว่าเงินนี้คงจะช่วยครอบครัวเกวลินได้มาก ทำไมเอวาจะไม่รู้ว่าเกวลินเดือดร้อนเรื่องเงิน

"คืนเจ้าของเงินไปเถอะเอวา"

"ผมให้แล้ว คุณรับไปเถอะ"

"ถ้าคุณจะให้ฉันเพราะแค่ค่าอาหารมื้อนี้ ฉันขอไม่รับค่ะ"

"ไม่ใช่หรอก ที่ผมให้เพราะคุณดูแลผู้หญิงของผมดี"

"พี่ได้ยินหรือยังรับเงินนี้ไปเถอะ ถือว่าเป็นน้ำใจที่พี่ดูแลฉัน" เราเป็นได้แค่ผู้หญิงของเขาใช่ไหม ..เพราะฐานะของเธอไม่ได้ต่างจากผู้หญิงพวกนั้นเลย แต่เอวาพยายามเก็บความรู้สึกน้อยใจนี้ไว้ กลัวว่าเกวลินจะไม่รับเงิน

"พี่รับไม่ได้จริงๆ พี่ทำไปทุกอย่างเพราะใจ..ไม่ได้เพราะเงิน" ว่าแล้วเกวลินก็กลับเข้าห้องไป

เช้าวันต่อมา..

ตกลงเมื่อคืนนี้ไม่ได้กินข้าวด้วยกันหรอก และทศกัณฐ์กับเพลิงก็ต้องได้ออกจากบ้าน เพราะถูกเอวาไล่

และมันก็ทำให้เพลิงแปลกใจมาก เจ้านายของเขาไม่เคยยอมผู้หญิงคนไหนแบบนี้มาก่อน

[บริษัท]

"พี่กินน้ำนี่สิ ฉันซื้อมาฝาก"

"พี่ไม่หิว"

"มันเป็นน้ำหวาน หิวไม่หิวเราก็กินได้นี่"

"น้ำหวานไม่ได้ดีต่อสุขภาพเลยนะ"

"จริงเหรอคะ" เอวาเริ่มมีรอยยิ้มขึ้นมา ถ้าไม่ตำหนิไม่ใช่เกวลินแล้วล่ะ นั่นแสดงว่าเกวลินหายโกรธเรื่องเมื่อคืนนี้แล้ว

"คุณทศคะ" ทศกัณฐ์ออกจากลิฟต์มาก็ได้ยินเสียงนี้ ..แทนที่เขาจะมองดูคนที่เรียก แต่กลับมองไปดูเลขาของท่านประธาน ที่นั่งอยู่โต๊ะประจำตำแหน่ง

พอเกวลินให้คำตอบเธอไม่ได้ สโรชาก็ต้องไปถามเอาจากคนที่สามารถจะตอบได้ ..หญิงสาวเดินมาถึงก็ไม่ได้คุยกับเลขาหน้าห้องเธอถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไป

"ขาดเหลืออะไรอีกเหรอครับ" ชายหนุ่มที่กำลังก้มหน้าก้มตาทำงานอยู่ เงยขึ้นมามองในขณะที่พูด "อ้าวผมนึกว่าคุณจะไม่มา.."

"ทำไมหรือคะ ฉันมาไม่ได้เหรอ"

"ได้ครับ" เมื่อเช้านี้เขาออกจากบ้านมาแต่เช้า เพราะคิดว่าเธอจะไม่มาทำงานอีกแล้ว

พอพิมพ์จัดโต๊ะทำงานเสร็จก็ไปเตรียมเครื่องดื่มเข้ามาให้กับท่านประธาน

"กาแฟค่ะ"

"ผมขอนมอุ่นๆ ด้วยแก้วหนึ่ง" ชายหนุ่มหันไปมองภรรยาที่นั่งเปิดนิตยสารอยู่โซฟารับแขก "หึ" เห็นแล้วก็นึกเอ็นดู เขาก็รู้แหละว่าเธอคงจะหึง

พอได้นมแล้วพิมพ์ก็เอาเข้ามาให้กับภรรยาของท่านประธาน

"คุณพิมพ์.." ก่อนที่พิมพ์จะออกไป รามสูรก็ได้เรียกไว้ แต่จังหวะนั้นไม่ได้มีแค่พิมพ์หรอกที่มองไปดูเขา ภรรยาที่นั่งอยู่ก็มองมาพร้อมกัน "เออ..เอกสารที่ผมเพิ่งทำเสร็จ เดี๋ยวผมจะส่งเข้าเมล คุณช่วยเตรียมเข้าห้องประชุมให้ผมหน่อยนะ"

"ได้ค่ะ"

พอพิมพ์ออกไปแล้วสโรชาก็นั่งเปิดนิตยสารดูต่อ

รามสูรที่กำลังเร่งงานอยู่ ก็ได้แอบมองดูเธอไปด้วย

ก๊อก ก๊อก "เอกสารจัดเตรียมเสร็จแล้วค่ะ ให้เรียกประชุมเลยไหมคะ"

แทนที่รามสูรจะมองคนที่ถาม แต่เขากลับมองดูภรรยาที่ยังนั่งอยู่ที่เดิม

"ขอเป็นช่วงบ่ายแล้วกัน ระหว่างนี้ไม่ต้องให้ใครเข้ามาในห้องของผมนะ" มือหนายกขึ้นมาขยับเนคไทออกเล็กน้อยเพื่อให้มันหลวมๆ หน่อย และตามด้วยการปลดกระดุมที่คอและแขนของเสื้อเชิ้ตออกช้าๆ