ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 92

"คุณรามสูร" หญิงสาวเห็นสามีแกะกระดุมเสื้อก็รู้แล้วว่าเขาจะทำอะไร "ที่นี่ห้องทำงานนะคะ"

พอนั่งลงข้างๆ มือหนาก็เอื้อมไปโอบร่างของเธอเข้ามาชื่นใจ "ไม่มีใครกล้าเข้ามาหรอก"

"แต่มันเป็นที่ทำงาน"

"หลายวันมานี้ผมขอโทษด้วยที่ไม่มีเวลาให้คุณกับลูกเลย" ตั้งแต่ได้ลงเรืออีกครั้งจนมาถึงวันนี้เขาต้องจัดการงานเองทุกอย่าง กลัวว่าถ้าปล่อยให้ลูกน้องทำแล้วมันจะไม่เป็นแบบที่ตัวเองต้องการ และนี่แหละคืออีกเหตุผลที่เขาขอให้ทศกัณฐ์อยู่ช่วยงานไปก่อน

"ฉันเข้าใจค่ะแต่คุณต้องพักผ่อนบ้าง" เมื่อคืนนี้ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขากลับบ้านตอนไหน ตื่นมาเห็นแค่แว๊บๆ เธอก็เลยตามมาที่บริษัทเลย

"รู้ไหมว่าตัวเองน่ารักแค่ไหน"

"แค่ไหนคะ อืมม" จะแค่ไหนล่ะ ก็แบบที่เห็น ขนาดการประชุมด่วนเขายังเลื่อนไป เพราะเห็นว่าเธอนั่งเหงาอยู่คนเดียว

ชายหนุ่มจูบภรรยารักแบบอ่อนโยนพอให้เธอรู้ว่ายังมีเขาอยู่ตรงนี้ใกล้ๆ เธอ

"พอแล้วค่ะ" หญิงสาวขยับริมฝีปากออกเล็กน้อย เธอไม่อยากกวนเวลางานของเขามาก

"อีกตั้งสองชั่วโมงกว่าจะถึงการประชุม ขอจูบอีกหน่อย"

"นิดเดียวนะคะ" สโรชายื่นใบหน้างามมาใกล้เพื่อให้สามีได้จูบแบบถนัด รามสูรไม่รอช้าฝังริมฝีปากลงไปพร้อมกับส่งเรียวลิ้นอุ่นเข้าไปสัมผัสในโพรงปากอันหอมละมุนนั้น

ห้องผู้จัดการทศกัณฐ์

ก๊อก ก๊อก

"ใคร"

"ฉันเองค่ะ"

"ฉันเองค่ะน่ะใคร"

"!!!" เอวารู้แล้วว่าเขากำลังกวน เธอก็เลยถือวิสาสะเปิดประตูเข้ามาโดยไม่รอให้ฝ่ายอนุญาต "ท่านประธานเลื่อนการประชุมไปเป็นตอนบ่ายค่ะ และเอกสารฉันก็จัดเตรียมไว้ให้แล้ว"

"เตรียมไว้ให้แล้วอยู่ไหน" สายตาคมมองดูมือของคนที่เข้ามารายงาน เพราะเธอไม่ได้ถืออะไรเข้ามาด้วย

"เดี๋ยวเอาเข้ามาให้ค่ะ" หญิงสาวก็เลยกลับออกมาใหม่ เพื่อหยิบเอกสารนั้น

พอส่งเอกสารให้ เธอก็ออกมาเพราะมันใกล้จะเที่ยงแล้ว

"เอวาไปทานข้าวกัน"

"พี่ไปเถอะฉันฉันเตรียมอาหารมาแล้ว"

"อาหารอะไร? อย่าบอกนะว่าบะหมี่"

"ไม่ใช่หรอกพี่ไปเถอะ" ที่เอวาไม่อยากไปร้านอาหาร เพราะเธอเข้าไปทีไรรู้สึกเวียนหัวอยากอาเจียน หลีกเลี่ยงได้ก็เลยอยากหลีกเลี่ยง ครั้นจะบอกเกวลินก็ไม่ได้อีก

พอเกวลินออกไปแล้วเอวาก็รีบเข้าไปในห้องเครื่องดื่ม ..เราคงไม่บาปใช่ไหม เพราะโกหกพี่ไปว่าไม่ได้กินไอ้เจ้านี่ ..ว่าแล้วหญิงสาวก็หยิบบะหมี่กึ่งสำเร็จแบบถ้วยออกมา

"ฉันเพิ่งรู้นะว่าแกจะแซ่บขนาดนี้" ก็รู้แหละว่ามันไม่มีสารอาหารอะไร แต่ดีกว่าจะไม่มีอะไรลงท้องเลย เพราะแม้แต่นมแค่ได้กลิ่นก็อยากจะอาเจียนแล้ว

ทศกัณฐ์ออกมาจากห้องทำงานก็ไม่เห็นเลขาอยู่หน้าห้อง ทีแรกคิดว่าเธอลงไปข้างล่างแล้ว แต่พอเดินผ่านก็ได้กลิ่นอะไรบางอย่าง ชายหนุ่มเดินเลี้ยวเข้าไปตามกลิ่นนั้น

"ซู๊ดดดดด"

"ทำอะไร"

"อึก!" โชคดีที่กลืนเส้นเข้าไปหมดแล้ว ถ้าไม่งั้นได้สำลักออกมาทางจมูกแน่

"ชอบมากนักเหรอไอ้เนี่ย" เขาเอื้อมมือไปกำลังจะจับถ้วยบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปขึ้นมา แต่ถูกเอวาแย่งไว้ก่อน

"อร่อยหรือไม่อร่อยมันก็เรื่องของฉัน"

"ลงไปกินข้าวด้วยกัน"

"ไม่ไป"

"ที่นี่มีร้านอาหารด้วยเหรอ"

"โอ้โหบรรยากาศดีจังเลย เราเข้าไปทานกันเถอะ"

"ร้านยังไม่เปิดครับ" ขณะที่ลูกค้ากำลังจะเดินเข้าร้าน ก็ได้มีชายฉกรรจ์ 2-3 คนเดินมาขวางทางไว้

พอทานข้าวเสร็จทศกัณฐ์ก็พาเธอกลับมาบริษัท เพราะต้องได้เข้าร่วมประชุมอีก

เอวารีบจัดเตรียมเอกสารเข้าไปในห้อง แล้วออกมายกน้ำเข้าไปบริการอีกที

"ถามอะไรหน่อยสิ" ทศกัณฐ์ที่นั่งอยู่ในห้องประชุมเอ่ยพูดขึ้น และทุกคนก็หันมาเพราะไม่รู้ว่าเขาอยากจะถามใคร "แม่บ้านที่นี่ไม่มีเหรอ บริษัทนี้ทั้งบริษัทมีแค่เลขาคนเดียวใช่ไหม เห็นทำงานอยู่คนเดียว"

สายตานับสิบชีวิตหันไปมองเอวาพร้อมกัน เพราะตอนนี้มีแค่เธอที่กำลังบริการน้ำอยู่

"ไปบอกคนอื่นมาทำ" รามสูรสั่งผู้จัดการฝ่ายผลิตที่นั่งอยู่ใกล้ๆ เพราะเขาคงไม่กล้าใช้งานเอวาอีกแล้ว

เพียงไม่นานเลขาแต่ละคนต่างก็วิ่งวุ่น ช่วยกันคนละไม้ละมือ ที่ทุกคนไม่ได้เข้ามาเพราะพิมพ์บอกว่าท่านประธานต้องการความเป็นส่วนตัว ให้แค่เอวายกเข้าไป

และมันก็ทำให้พิมพ์ยิ่งไม่พอใจมากๆ ที่ถูกผู้จัดการต่อว่าว่าไม่มีใครเข้าไปช่วยเอวาเลย ยิ่งทุกคนบอกว่าเป็นคำสั่งของพิมพ์ด้วยแล้ว

{"ตอนนี้พี่อยู่ที่ไหน ฉันมีอะไรให้ช่วยหน่อย"}

{"พิมพ์มีอะไรให้พี่ช่วยเหรอจ๊ะ บอกมาได้เลย"}

{"ฉันไม่ใช้พี่ฟรีๆ หรอก"}

{"พี่ไม่ได้ต้องการเงินเลย ขอแค่นัดเจอกันสักครั้ง"}

{"ฉันตกลงแต่พี่ต้องทำงานนี้ให้สำเร็จนะ"}

{"ไม่มีปัญหาเดี๋ยวพี่ให้ลูกน้องพี่ช่วย"}

{"เดี๋ยวฉันจะส่งรูปมันไปให้ทางไลน์ ลบหลักฐานทุกอย่างทิ้งด้วยล่ะ"}