ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 93

ใช้เวลาในการประชุมจนมืดค่ำ และเวลานี้พนักงานก็ได้กลับบ้านกันไปหมดแล้ว เหลือแต่บรรดาเลขาหรือคนที่เกี่ยวข้องกับการประชุม

ส่วนเกวลิน..เอวาบอกให้กลับไปก่อน แต่ที่จริงเกวลินก็อยากจะรอน้องนั่นแหละ แต่คิดว่าไปเตรียมอาหารรอจะดีกว่า

ผู้บริหารหลายคนต่างก็ทยอยกันออกมาจากห้องประชุม

รามสูรออกจากห้องประชุมก็กลับบ้านโดยไม่แวะห้องทำงานก่อน ส่วนสโรชาเขาให้กลับไปตั้งแต่กำลังจะเข้าประชุมแล้ว

"จะกลับก่อนก็ไม่บอก" พิมพ์เก็บของแบบหน้าบึ้ง เมื่อรู้ว่าท่านประธานกลับไปโดยไม่บอกกล่าว ขณะที่พิมพ์กำลังเก็บของ เอวาก็เดินผ่านหน้าไป

พิมพ์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วส่งข้อความบอกใครบางคน ให้เตรียมตัว วันนี้อะไรต่ออะไรช่างเป็นใจดีนัก

"โอ๊ย" ขณะที่เอวากำลังจะเดินเข้าลิฟต์ พิมพ์ก็เห็นว่าทศกัณฐ์รีบเดินตามมา จังหวะนี้ทำยังไงก็ได้เพื่อถ่วงเวลาทศกัณฐ์ไม่ให้ตามเอวาได้ทัน พิมพ์ก็เลยแกล้งเดินล้ม

ด้วยสัญชาตญาณ พอเห็นว่าคนล้มตรงหน้าแบบระยะเผาขน มือของชายหนุ่มก็ยื่นไปรับ

เอวามองกลับมาดูเล็กน้อยก่อนที่จะเดินเข้าลิฟต์ พอเขารับร่างของพิมพ์ได้แล้ว ก็รีบปล่อยแล้วเดินตรงมาที่ลิฟต์เพื่อกดหยุดมันไว้แต่ก็ไม่ทัน

พิมพ์ยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนที่จะเก็บของที่ทำหล่นขึ้นมา

ชายฉกรรจ์ 2-3 คนซึ่งยืนดูดบุหรี่รอจังหวะ พอเห็นว่าคนที่ตัวเองต้องจัดการเดินออกมาจากบริษัทก็ทิ้งก้นบุหรี่ลง ใช้ปลายเท้าเหยียบเล็กน้อยเพื่อดับควัน

เอวารีบเดินตรงไปเพื่อเรียกแท็กซี่กลับบ้าน แต่จังหวะนั้นมีรถคันหนึ่งวิ่งมาจอดข้างๆ

"??" กระจกรถคันนี้มืดมาก ทีแรกเธอก็ไม่เห็นหรอกว่าเป็นใคร แต่พอคนขับรถเลื่อนกระจกลงมา..

ขาเรียวก็รีบก้าวเดินไปข้างหน้าเพื่อไปรอแท็กซี่เหมือนเดิม แต่รถคันนั้นก็ยังคงขับตาม

"นี่! พวกคุณไม่มีงานทำกันหรือไง" หญิงสาวหยุดแล้วก็หันมาพูดกับผู้ชายที่นั่งอยู่ประจำที่คนขับ

"ผมว่าคุณอย่าเพิ่งไปดีกว่า"

"ทำไมถึงจะไม่ให้ฉันไป"

"รออยู่ตรงนี้อย่าเพิ่งไปไหน"

"เรื่องอะไร!" เอวาไม่คิดจะฟัง ขาเรียวยังคงก้าวไปหวังจะเรียกแท็กซี่ แต่รถคันเดิมก็ยังเลื่อนตามมา

"กรี๊ด" หญิงสาวที่กำลังรีบเดินตกใจจนกรีดร้อง เมื่อมีมือของใครไม่รู้อยู่ด้านหลังคว้าร่างของเธอไว้ "ปล่อยนะ!" พอหันกลับมาเห็นว่าเป็นใคร เอวาก็ผลักอีกฝ่ายออก เมื่อสักครู่ยังเห็นกอดกันกลมอยู่กับแม่เลขาคนนั้นอยู่เลย

"มาขึ้นรถ" ชายหนุ่มลากตัวเธอโดยไม่รอ

"ฉันเจ็บนะ!"

"ถ้าขึ้นรถดีๆ มันจะเจ็บไหม" มือหนาเอื้อมไปเปิดประตูรถพร้อมกับจับร่างของเธอยัดเข้าไป แต่เขาก็ไม่ได้ใช้ความรุนแรงอะไร

"ฉันกลับบ้านเองได้"

"ออกรถ" คนร่างสูงตามเข้ามาแล้วคว้าตัวเธอไม่ให้เปิดประตูออกอีกฝั่งหนึ่ง

"ฉันไม่ใช่ลูกน้องของคุณนะ ปล่อย!"

นอกจากเขาจะไม่ยอมปล่อยแล้วยังโอบเอวเธอไว้แน่นกว่าเดิม เพราะถ้าปล่อยเธอมีหวังเปิดประตูอีกฝั่งเพื่อขู่เขาแน่

"อยู่ที่นี่ไปก่อน ไม่ต้องถามมาก"

"เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย?" เขาปล่อยให้เธอพูดได้แค่นี้ ประโยคต่อไปมันได้กลืนหายเข้าไปในริมฝีปากหนาของอีกฝ่ายเรียบร้อยแล้ว

"เออ.. ถึงแล้วครับ" เพลิงจอดรถแล้วแต่ข้างหลังก็ยังคงนัวเนียกันอยู่ พอเห็นว่าคนที่อยู่ด้านหลังไม่แยกออกจากกัน เพลิงก็เลยต้องได้พาตัวเองออกจากรถคันนี้ไปก่อน

ลิ้นหนาแทรกเข้าไปในโพรงปากแล้วดูดความหวานออกมาลิ้มรส จนเธอเผลอเคลิ้มไปกับสัมผัสอันอ่อนละมุนนุ่มลิ้นนั้น

"อือ" เอวาเริ่มได้สติเมื่อมือของเขาไม่อยู่นิ่ง ล้วงเข้ามาใต้กระโปรงชุดทำงาน หญิงสาวเริ่มปฏิเสธเขาอีกครั้ง แต่ก็ไม่เป็นผล ชายหนุ่มสอดนิ้วเข้าไปใต้กางเกงชั้นในตัวเล็ก "อื้อออ" นิ้วเขาไม่อยู่นิ่งพอมันเข้ามาได้ก็เริ่มขยับวนอยู่ในร่อง

จนคนตัวเล็กที่กำลังผลักดันอีกฝ่ายออก ยอมเปิดทางให้แบบลืมตัว ทีแรกแค่จะลงโทษในความดื้อ แต่พอเห็นว่าอารมณ์ของเธอได้ถูกเขาครอบครอง ทศกัณฐ์ก็ไม่รอช้ารูดซิปกางเกงตัวเองลงมา แล้วจับมือเรียวให้มากำความเป็นชายที่มันแข็งตัว

หญิงสาวกำลังจะชักมือออกเพราะตกใจ แต่ก็ถูกอีกฝ่ายจับไว้พร้อมกับรูดมันขึ้นลง

"ปล่อยค่ะ" ถ้าในรถสว่างคงจะเห็นใบหน้าที่แดงก่ำ

"ไม่ปล่อย" หลายวันแล้วที่โหยหาในร่างกายนี้ เขาพยายามจะกลับไปใช้ชีวิตเหมือนเดิมที่เคยผ่านมา แต่ในใจเหมือนมันติดอะไรบางอย่าง

"โอ๊ย.. คุณ! นี่มันในรถนะ" แถมตอนนี้ลูกน้องของเขาก็ไม่ได้อยู่ไกลตัวรถเลย

"พวกมันไม่รู้หรอก"

"สาบานว่าไม่รู้?!" จะไม่รู้ได้ยังไง เปิดทางให้กันขนาดนั้น ..แต่ขณะที่หญิงสาวกำลังจะต่อว่าอีก ร่างของเธอที่ถูกเขาจับนั่งคร่อมไว้..ก็ถูกอีกฝ่ายส่งความแข็งแกร่งเข้ามา "โอ๊ย"

"ซี๊ดดด นั่งทับลงมาก่อน" เขาไม่อยากจะจับตัวของเธอกระแทกลงมา เพราะกลัวมันมีผลกระทบกับ...