ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 94

"คุณทำแบบนี้กับผู้หญิงทุกคนเหรอ" หญิงสาวเอ่ยถามในขณะกำลังสวมใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อนที่จะลงจากรถ

เขายังไม่ได้ตอบในทันที ถ้าตอบไปคงจะแทงใจอีกคนมากแน่ ก็เลยเลือกที่จะเงียบ แต่การเงียบนี่แหละมันคือคำตอบที่ชัดเจนเลย

พอจัดเสื้อผ้าเสร็จเอวาก็ลงจากรถ เธอรู้ดีว่าห้องที่เขาให้อยู่คือห้องไหน

"ได้เรื่องว่ายังไง" ชายหนุ่มถามลูกน้องคนสนิท แต่สายตาคมยังมองตามเธอเข้าไปในบ้าน

"พวกมันเป็นนักเลงกระจอกครับ รับงานทั่วไป"

"ใครเป็นคนจ้าง"

พอได้ยินว่าใครเป็นคนว่าจ้าง สายตาทศกัณฐ์ก็เปลี่ยนไป ไม่คิดว่าผู้หญิงแบบนั้นจะเลือดเย็น นี่ขนาดรู้ว่าเธอกำลังท้องอยู่นะ

"ท่านจะเอายังไงครับ"

"มึงรู้ว่ากูต้องการยังไง ยังจะมาถามอีก!!"

"เดี๋ยวผมจัดให้ครับ" ว่าแล้วเพลิงก็ขับรถคันเดิมออกไป ส่วนทศกัณฐ์เดินตามเธอเข้ามาในบ้าน

แกร็ก..แกร็ก.. ก๊อก ก๊อก พอหมุนลูกบิดประตูดูก็รู้ว่าห้องล็อกจากด้านใน เขาก็เลยเคาะเล็กน้อยเพื่อให้คนที่อยู่ในนั้นมาเปิดประตู

"ฉันจะนอน"

"แต่คุณยังไม่ได้ทานอะไร"

"ฉันไม่กิน"

"ออกมากินข้าว"

"ฉันบอกว่าไม่กินไง"

ด้านนอกเงียบไปเมื่อถูกอีกฝ่ายตะคอก จนเอวาผิดสังเกต ใจหนึ่งก็อยากมาเปิดประตูดู แต่อีกใจไม่ดีกว่าปล่อยให้เขาเกลียดไปเลย

เช้าวันต่อมา..

ก๊อก ก๊อก

"เปิดประตู" ถ้าเขาจะพังประตูเข้าไปมันง่ายยิ่งกว่าปอกกล้วย แต่คดีของเขาที่มีกับเธอมันเยอะ ทศกัณฐ์จะเพิ่มคดีไม่ได้

"ฉันไม่เปิด ไม่กิน ไม่หิว"

"ไม่ไปทำงานด้วยใช่ไหม"

"ไปทำงาน?" เขาจะให้เราไปอยู่เหรอ? หญิงสาวรีบเดินมาเปิดประตูห้อง เพราะถ้าไปทำงานนั้นหมายถึงว่าเขาจะไม่กักบริเวณเธอเหมือนคราวก่อน "คุณพูดจริงนะ"

"อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วออกไปกินข้าวก่อน" นี่เขาเป็นอะไรไป ทำไมต้องเป็นห่วงเธอมากขนาดนี้ ทั้งๆ ที่ไม่เคยเป็นห่วงใครแบบนี้มาก่อนเลย

เอวารีบทำตาม ..พอทำธุระส่วนตัวเสร็จหญิงสาวก็ออกมาที่โต๊ะอาหาร

"??" ทีแรกคิดว่าตัวเองจะเหม็นอาหาร อุตส่าห์ทำใจไว้แล้ว กลัวว่าเขาจะจับผิดได้ แต่พอออกมา "กลิ่นเหมือนอาหารที่ร้านวันนั้นเลย"

"ถ้าเหมือนก็กินเยอะๆ"

ไม่ต้องบอกเธอก็กินอยู่แล้วเมื่อคืนนี้หิวจะแย่ ..พอกินข้าวเสร็จทศกัณฐ์ก็พาเธอออกมา

ใช้เวลาในการขับรถนานพอสมควรกว่าจะมาถึงบริษัท

เอวาเดินผ่านโต๊ะเลขาหน้าห้องของท่านประธาน ก็อดมองไปดูไม่ได้ เพราะคนที่มาแทนตำแหน่งของเธอวันนี้ไม่มา

เป็นอีกวันที่สโรชาแวะเข้ามาในบริษัท ถ้าสามียังให้พิมพ์เป็นเลขาอยู่ เธอก็จะมาแบบนี้มันทุกวัน จนให้รู้ว่าเธอไม่พอใจแบบไม่ต้องพูด ..แต่วันนี้แปลกมาถึงไม่เห็นพิมพ์เลย สโรชาก็เลยเดินไปหาเกวลิน

"อะไรนะคะ โทรมาลาออก?"

เอวาได้ยินสโรชาพูดเสียงดังแบบตกใจก็รีบลุกแล้วเดินมาหาทั้งสอง

"ใครลาออกเหรอคะ"

"ก็แม่เลขาพิมพ์นั้นไง" เกวลินก็เลยพูดให้ฟัง เพราะวันนี้เธอมาเร็ว

ที่มาเร็วเพราะเป็นห่วงน้องไม่กลับบ้าน

"ว่าแต่เมื่อคืนนี้เราไปค้างที่ไหน"

"เราอย่าเพิ่งพูดเรื่องนั้นเลยค่ะ..พี่รู้ไหมว่าทำไมนางลาออก" เอวาพยายามกลับเข้ามาเรื่องเดิม

"ถ้าเพราะเรื่องเมื่อวานนี้ ฉันพูดไปก็แค่.." ก็เธอควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้นี่ พอคิดถึงแม่นั่นขึ้นมาทีไรหงุดหงิดทุกที

"ถ้าเพราะเรื่องนั้นไม่ต้องเก็บมาใส่ใจ"

"คุณไม่ได้ทำอะไรใช่ไหม"

"ทำไมคิดแบบนั้น"

"ก็ฉันไม่รู้นี่ว่าคุณเป็นเจ้าพ่อมาเฟียมาจากที่ไหน"

"เจ้าพ่อมาเฟีย? หึ" เขาเพิ่งรู้ว่าเธอคิดแบบนี้กับเขา

"ก็คนของคุณอยู่เต็มบ้านขนาดนั้น ไม่ใช่มาเฟียก็เป็นพ่อค้ายาเท่านั้นแหละ"

"หึหึ" อยู่ดีๆ ก็หาคุกหาตารางมาให้แล้วไหมละ

"คุณขำอะไร"

"ขำความคิดของเด็ก"

ดูจากสีหน้าของเขาแล้ว คงไม่ได้ทำอะไรแม่นั่นหรอกมั้ง เราคิดมากไปเองหรือเปล่า แต่คนแบบแม่พิมพ์เนี่ยนะจะออกกะทันหัน มันเป็นไปไม่ได้

เที่ยงวันเดียวกัน..

"ไปทานข้าวกัน" เกวลินเดินมาชวนเอวาที่หน้าห้องผู้จัดการ

"ฉันไม่อยากไปทานร้านนั้น เข้าไปทีไรเหม็นทุกที" เอวาคิดว่าต้องได้บอกเกวลินแล้วล่ะ

"เรายังเหม็นกลิ่นร้านอยู่เหรอ??" เกวลินเริ่มโทษตัวเองอีก เพราะถ้าเอวาท้องจริง มันต้องเป็นอาการของคนแพ้ท้องแน่ เธอยังจะบังคับน้องให้ไปกินข้าวที่ร้านนั้นอีก

"แต่ฉันมีอยู่ร้านหนึ่งนะพี่ อาหารแบบนี้เลย" เธอชูนิ้วโป้งขึ้นมาให้เกวลินดู

"ขนาดนั้นเลยเหรอ..อยู่ไกลบริษัทไหม"

"ไม่ไกลหรอก เดี๋ยวฉันพาไป" ว่าแล้วเอวาก็หิ้วเอากระเป๋าเดินนำหน้าเกวลินออกมา..