ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 95

"อยู่ซอยถัดไปนี่เองค่ะ" เอวาบอกเรื่องร้านอาหารนั้นกับเกวลิน

"ทำไมพี่ไม่เคยได้ยินคนในบริษัทพูดเรื่องนี้" เพราะถ้ามีร้านอาหารอร่อยจริง มันต้องเป็นที่โจษขานกันในบริษัทแล้วสิ

"ดูเหมือนร้านนั้นเพิ่งมาขาย ไม่แน่ป่านนี้คนในบริษัทคงแห่กันมากินเต็มร้านแล้ว..เรารีบไปกันเถอะ" เอวาจูงมือเกวลินเดินมาทางซอยหลังบริษัท

"??" พอใกล้จะถึงร้านอาหารร้านนั้น เกวลินก็เห็นอะไรแว๊บๆ และมันก็เป็นเหมือนทุกครั้งที่เธอเห็น

"ร้านนี้เลย แต่ทำไมไม่มีคน" มันผิดกับที่เธอพูดไว้ อาหารอร่อยขนาดนั้นทำไมไม่มีใครมากิน ถ้าจะว่าไม่เห็นร้านนี้ก็ไม่ใช่ เพราะคนในบริษัทพักอยู่ในซอยนี้ก็มี "เราเข้าไปกันดีกว่า" เอวาทิ้งความสงสัยนั้นไว้ก่อน เพราะกลิ่นอาหารในร้านโชยเข้าจมูก

"ร้านเขาเปิดหรือเปล่าทำไมเงียบจัง" เกวลินก็ยังคงสงสัย

"เปิดสิ วันนั้นก็เงียบแบบนี้แหละ"

"เชิญนั่งได้เลยค่ะ" พอทั้งสองเข้ามาในร้าน พนักงานของร้านก็รีบเดินออกมาต้อนรับ "อ้าวคุณนั้นเอง จะรับเหมือนวันนั้นเลยไหมคะ"

"คุณจำฉันได้หรือคะ"

"จำได้สิคะ"

"อย่าบอกนะว่าเรามากับผู้จัดการ" พอคนที่มาบริการกลับไปเตรียมอาหาร เกวลินก็ถามเอวาเหมือนจับผิดคนที่กำลังกล่าวถึงอยู่

"พี่รู้ได้ยังไง"

พอเอวาตอบมาเกวลินก็รีบหันไปมองทางหน้าร้าน ตอนนี้ประตูรั้วถูกปิดไว้แล้ว

"??" ยิ่งตอนอาหารนำมาวางตรงหน้า เกวลินคิดว่าสิ่งที่ตัวเองคิดไว้ไม่ผิดแน่

"ต้นตำรับชาววังเลยนะพี่ เกิดมาชาตินี้ไม่รู้จะได้กินอีกไหม"

"เราไม่เหม็นกลิ่นอาหารเหรอ"

"หือ" เอวาตอบออกไปพร้อมกับตักอาหารใส่ปาก "กินสิพี่เดี๋ยวก็เข้างานสายหรอก"

เกวลินเริ่มชิมอาหารทีละอย่าง คุณค่าอาหารในแต่ละอย่าง มีครบ 5 หมู่ทั้งนั้น

พอทั้งสองอิ่มแล้วก็เรียกคนมาเก็บเงิน

"ราคานี้จริงหรือคะ" ราคาอาหารเกือบเท่าอาหารตามสั่งที่อยู่หน้าบริษัท

"จริงค่ะ ตั้งราคาแพงไม่ได้หรอกเดี๋ยวไม่มีใครมาซื้อ"

เกวลินกำลังจะจ่ายเงินเอวาก็เลยเป็นคนขอจ่ายเอง

พอทั้งสองเดินมาใกล้จะถึงบริษัท ก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งคลุมหน้าคลุมตาทำลับๆ ล่อๆ ถือซองเอกสารเดินออกมาจากบริษัท

"ผู้หญิงคนนั้น พี่คิดเหมือนฉันไหม"

"พี่ว่าต้องใช่แน่เลย..อ้าวเอวาจะไปไหน"

"ฉันขอไปดูอะไรหน่อย พี่เข้าไปข้างในก่อนเลย"

"เดี๋ยวพี่ไปเป็นเพื่อน" ทั้งสองรีบเดินตามผู้หญิงที่คลุมหน้า และมีทั้งแว่นตากันแดดไป

แต่ยังเดินไม่ถึงเลยด้วยซ้ำก็ถูกใครบางคนขวางหน้าไว้ก่อน

"พวกคุณจะไปไหนครับ"

"หลบไปนะ"

"ได้เวลางานแล้วคุณไม่เข้างานเหรอ"

"ฉันจะตามผู้หญิงคนนั้นไป"

"ไม่ต้องตามหรอกครับ" เพลิงหันมองไปดูเธอคนนั้นที่ขึ้นรถแท็กซี่พอดี "คงตามไม่ทันแล้ว"

"ฝีมือเจ้านายคุณใช่ไหม" แค่เห็นคลุมหน้าคลุมตาก็รู้แล้วว่าใบหน้าต้องมีปัญหา ยิ่งเพลิงไม่ตอบเอวาก็ยิ่งมั่นใจ

"เอวาใจเย็นก่อนสิ" เกวลินรีบเดินตามเข้ามาในบริษัท

คลิปที่พวกเขาถ่ายไว้ถูกเปิดให้ทั้งสองได้เห็น มีชายฉกรรจ์หลายคนยืนรอตอนที่เอวาออกมาจากบริษัท จังหวะที่เธอเผลอ เกือบถูกผู้ชายหนึ่งในนั้นล็อคตัว แต่ทันใดนั้นผู้ชายที่จะเข้ามาทำร้ายเธอ ก็ถูกจัดการเสียเอง

"อย่าบอกนะคะว่านี่เป็นฝีมือแม่คนนั้น" ประโยคนี้ยังคงเป็นเกวลินที่ถาม

"ใช่ครับ" และเพลิงก็เป็นคนตอบ

"ทำไมใจร้ายจังเลย" เกวลินไม่คิดว่าพิมพ์จะเล่นแรงขนาดนี้ ดีไม่ดีติดข้อหาพยายามฆ่าได้เลย

"พวกคุณอย่าตัดสินใครเพราะแค่.." ทศกัณฐ์ยังพูดไม่จบเลยก็มีสายเข้ามา "คุณพาน้องสาวคุณออกไปก่อน" เพราะเขาจะให้คนนอกอยู่ตอนรับสายนี้ไม่ได้

เอวามองดูเขาแบบสำนึกผิด นี่แม่พิมพ์กะจะเล่นงานเธอขนาดนั้นเลยเหรอ

ทั้งสองออกมาจากห้องทิ้งไว้แค่เพลิงกับทศกัณฐ์

พอเอวาออกมาแล้วก็ยังคงคิดไม่ตก เราว่าเขาแรงไปไหม หญิงสาวก็เลยกำลังจะเข้ามาขอโทษ..

{"เดี๋ยวผมจะนำทัพไปเอง สามวันคงถึงที่หมาย"}

"ให้ผมไปด้วยเถอะครับ" เห็นว่าทศกัณฐ์วางสายไปแล้ว เพลิงก็ได้พูดขึ้นทันที แต่ท่าทางขณะที่เพลิงพูดไม่ได้มีท่าทางเหมือนชาวบ้านทั่วไป มือทั้งสองข้างแนบไว้กับสะโพก และขาทั้งสองข้างก็ชิดกัน

"นายอยู่ที่นี่แหละ ฝากดูแลเธอด้วย" ที่เขาไม่ไว้ใจเพราะแค่ตีหลังงูเห่ากลัวมันจะแว้งกลับมากัดเธออีก

"ทางนี้เดี๋ยวให้ไอ้ชาติมันดูแลก็ได้ครับผม"

"แกไม่ฟังคำสั่งฉันแล้วใช่ไหม!"

"ผมขอขัดคำสั่ง ครับผม"

"ผู้กอง!"

กึก! เสียงประตูที่เปิดแง้มอยู่ปิดแบบตกใจ จนคนทั้งสองนั่งอยู่ในห้องหันมองออกมาพร้อมกัน

"?" ทศกัณฐ์รีบลุกเดินตรงมาที่ประตู..