ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม นิยาย บท 22

ทันทีที่ยี่หวาเดินออกมาจากโรงอาหาร ร่างเล็กก็ชนเข้ากับชายหนุ่มคนหนึ่ง ทำเอาเธอเกือบจะล้มลงไปนั่งกับพื้น แต่โชคดีที่คนตรงหน้าคว้ามือรับเธอเอาไว้เสียก่อน ไม่งั้นคงได้อับอายไปอีกนานแน่

“เป็นไรไหม” น้ำเสียงเหนื่อยๆ ปนเย็นชาของชายหนุ่มตรงหน้าดังขึ้น

ส่วนยี่หวาก็รีบส่ายหัวเอ่ยตอบกลับไปทันที “ไม่เป็นไร ขอบคุณค่ะ”

“อืม ดีล่ะ ถ้าอย่างนั้นไปกินข้าวเป็นเพื่อนฉันหน่อย” ชายหนุ่มตรงหน้าพูดออกมาเป็นเชิงบังคับ

“เรารู้จักกันเหรอคะ” ทำไมอยู่ๆ เขาถึงได้มาชวนเธอกินข้าว ทั้งที่จำได้ว่าเธอไม่รู้จักกับผู้ชายคนนี้สักหน่อย

“เพราะเธอปลุกฉัน เธอต้องไปกินข้าวกับฉัน”

ยี่หวาพยายามนึกในสิ่งที่อีกฝ่ายพูด ปลุกงั้นเหรอ…อย่าบอกนะว่าผู้ชายคนนี้ก็คือ “เดวิล?”

“ใช่”

คนตรงหน้านี้ก็คือชายหนุ่มที่ได้รับฉายาปีศาจประจำห้องมอสี่ทับหนึ่ง หรือก็คือคนที่ยี่หวาไปปลุกนั่นเอง แย่แล้ว! เขาจะฆ่าเธอไหม

“รุ่นพี่…”

“ไม่ต้องเรียกพี่” เดวิลพูดแทรกขึ้นมาอย่างไม่พอใจนัก

โดนขัดอีกแล้ว…

“ถ้าอย่างนั้นนายรู้ได้ไงว่าฉันเป็นคนปลุก” เพราะตอนที่เธอปลุก เขาก็ฟุบหน้าหลับอยู่ไม่ใช่เหรอ แล้วจะเห็นเธอได้ยังไง

“เพราะปกติแล้วคนในห้องไม่มีใครปลุกฉัน เพราะงั้นถ้าฉันคิดว่าเป็นเด็กที่เพิ่งย้ายมาใหม่อย่างเธอ ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรใช่ไหมล่ะ”

ไม่มีใครเขากล้าปลุกล่ะสิ เพราะถ้ายี่หวารู้ว่าพอปลุกผู้ชายคนนี้แล้วจะต้องมานั่งกินข้าวด้วย เธอก็คงไม่ปลุกเหมือนกัน

“แต่ว่า…”

ยังไม่ทันที่ยี่หวาจะพูดจบ ก็ถูกเสียงแหลมดังขัดขึ้นมาก่อน “อ่าว! ยี่หวาไม่ใช่เหรอ ทำไมวันนี้ถึงมากินข้าวที่โรงอาหารได้ล่ะ”

คิดว่าใคร…ที่แท้ก็น้องสาวต่างแม่นี่เอง

“ไร้มารยาท!”

เสียงหนึ่งดังขึ้นกลางโรงอาหาร ผู้คนต่างก็หันมามองและให้ความสนใจอย่างไม่ต้องสงสัย ซึ่งแหล่งที่มาของเสียงเมื่อครู่ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน

แต่เป็นผู้ชายที่กำลังยืนอยู่ข้างยี่หวานี่ไง!

เดวิลทำเอายี่หวาตกใจไม่น้อยที่อยู่ๆ เขาก็ตะโกนเสียงดังขึ้นมาแบบนั้นใส่ดาหลา แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะยังไม่รู้ตัว ตอบกลับเดวิลด้วยน้ำเสียงสงสัย

“คุยกับใคร”

ซึ่งก็ทำให้ผู้คนแถวนี้ที่ได้ยินถึงกับหน้าถอดสี ผู้หญิงคนนี้กล้าหาญเกินไปแล้ว! เธอไม่รู้หรือไงว่าผู้ชายคนนี้เป็นใคร

“พูดแทรกคนอื่นทำตัวไม่มีมารยาท” เดวิลเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา แฝงความดุดันและเหยียดหยาม

“นี่นายว่าใคร!” น้ำเสียงแสบแก้วหูจากปากของดาหลา ทำให้คนแถวนี้ต่างก็รู้ชะตากรรมของผู้หญิงตรงหน้า จึงค่อยๆ หยิบจานแล้วลุกออกไปให้ห่างจากบริเวณแถวนี้

“เหอะ!” เดวิลส่งสายตามองดาหลาอย่างเอือมระอา ซึ่งแน่นอนว่าครั้งนี้เธอรู้ได้ทันทีเลยว่ากำลังถูกผู้ชายคนนี้ด่า ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีใครกล้าว่าเธอต่อหน้ายี่หวาแบบนี้เลย เธอรับไม่ได้!

เพราะมันหมายความว่าเธอกำลังพ่ายแพ้

“กรี๊ด!!! แกกล้าว่าฉันเหรอ” ว่าจบดาหลาก็เอื้อมมือทำท่าจะตบชายหนุ่มตรงหน้าแต่ก็ต้องร้องออกมาเสียก่อน “โอ๊ย!”

วินาทีต่อมาก็ได้ยินเสียงดัง ‘โครม!!!’ เก้าอี้ที่อยู่ข้างโต๊ะอาหารล้มลงพร้อมกับหญิงสาว เนื่องจากเดวิลได้ปัดมือดาหลาออกก่อนจะผลักเธอล้มลงทับเก้าอี้อย่างโหดเหี้ยม

เขาไม่สนใจด้วยซ้ำว่าเธอเป็นผู้หญิง…

ซึ่งมันทำให้ยี่หวารู้สึกสะใจอย่างบอกไม่ถูก แต่อีกใจก็รู้สึกกลัวว่าถ้าเธอไม่ไปกินข้าวกับเขา เธอจะโดนแบบนี้ด้วยหรือเปล่า

เดวิลรู้ได้ทันทีว่าหญิงสาวตัวเล็กข้างเขากำลังคิดอะไรอยู่ จึงพูดออกไปด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ที่พอฟังก็รู้ได้ทันทีว่ากำลังฝืน

“ฉันไม่ทำร้ายเธอหรอก” เขาจะทำร้ายคนที่เคยช่วยเขาไว้ได้ยังไงกัน

“ไม่ต้องฝืนก็ได้ เอาเป็นว่าฉันจะพยายามทำตัวดีๆ ไม่ให้นายโกรธแล้วกัน”

เอาตามตรงเดวิลก็ไม่ได้ฝืนเรื่องที่บอกว่าจะไม่ทำร้ายยี่หวา แต่เขาแค่เป็นคนไม่พูดอะไรแบบนี้ มันก็เลยอาจจะดูฝืนไปบ้าง