ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม นิยาย บท 21

ขณะเดียวกันนั้นดาหลาที่เพิ่งมาถึงโรงเรียน เมื่อไม่เห็นยี่หวามาเรียน ก็แทบจะเก็บสีหน้าดีใจไว้ไม่อยู่ ซึ่งทำให้ผู้คนในห้องต่างก็สงสัยว่าดาหลาดีใจอะไร

ทั้งที่ยี่หวาได้ย้ายไปเรียนมอปลายแล้ว…

“ดาหลาเธอรู้หรือยังว่าตอนนี้ยี่หวาได้ย้ายไปเรียนมอปลายแล้วนะ”

เพื่อนในห้องคนหนึ่งเดินมาพูดกับดาหลา และทันทีที่เธอได้ยิน อารมณ์ดีใจก่อนหน้านี้พลันหายวับไปในพริบตา กลายเป็นอารมณ์ขุ่นมัวเข้ามาแทนที่ และมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างไม่เชื่อ

“เธอว่ายังไงนะ!”

“วันนี้ฉันเห็นยี่หวาใส่ชุดมอปลายแถมยังเดินไปที่ตึกเรียนมอปลายอีก แสดงว่าเธอคงตัดสินใจยอมเลื่อนชั้นแล้ว รู้แบบนี้เมื่อวานน่าจะจัดให้หนักกว่านี้สักหน่อย”

แต่ยังไม่ทันที่ทั้งคู่จะได้พูดอะไรต่อ เสียงผู้ชายในห้องก็แทรกขึ้นมาว่า “พวกเธอยังไม่เข็ดอีกหรือไง โดยเฉพาะดาหลา เมื่อวานโดนหักหน้ากลางหอประชุมขนาดนั้นจนตอนนี้ยังไม่เห็นความละอายใจเลย นี่ถ้าไม่ติดว่าบ้านเธอมีอิทธิพลเกินไป ฉันไม่มีวันยอมให้พวกเธอรังแกยี่หวาแบบนั้นหรอก แต่ยี่หวาย้ายห้องเรียนไปก็ดีเหมือนกัน จะได้หลุดพ้นจากปีศาจห้องนี้สักที”

“นี่แกกล้าว่าพวกฉันเหรอ” เพื่อนของดาหลาหันไปถามผู้ชายคนก่อนหน้านี้ด้วยท่าทางจะเป็นจะตาย ไม่พอใจเป็นอย่างมาก

“ใครจะกล้าว่าคุณหนูรองตระกูลอิงครัตได้ล่ะ”

“งั้นแกว่าฉัน” ดาหลารีบหันไปถามด้วยแววตาเยือกเย็น ทำเอาชายหนุ่มแทบจะหลุดหัวเราะออกมา เพราะไม่รู้ว่าหญิงสาวตรงหน้าหูดับหรือเปล่า

ทั้งที่เขาเอ่ยชื่อเธอชัดเจนขนาดนั้น...

“เอาล่ะ นักเรียนทุกคน นั่งที่ให้เรียบร้อย” เสียงของอาจารย์ประจำชั้นดังขึ้น ทำให้ดาหลาที่ยังไม่ได้คำตอบก็ต้องจำใจกลับไปนั่งที่ของตัวเอง “ทุกคนคงจะเห็นกันแล้วว่าตอนนี้ในห้องของเรามีเพื่อนร่วมชั้นหายไปคนหนึ่ง นั่นก็คือดนิตา ซึ่งตอนนี้เธอได้ย้ายไปเรียนชั้นมอสี่แล้ว เพราะฉะนั้นไม่ต้องสงสัย แล้วเริ่มเรียนกันได้เลย”

ดาหลาที่ได้ยินดังนั้นก็แทบอยากจะกรีดร้องออกมาดังๆ ตอนนี้เลย ทำไมยายนั่นถึงได้ย้ายไปเรียนชั้นที่สูงกว่าเธอ ทั้งที่พ่อก็ห้ามมันแล้ว คอยดูนะเธอจะต้องไปฟ้องพ่อ เพื่อพ่อจะได้ไม่ต้องจ่ายค่าเรียนให้มันอีก

เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง ก็มาถึงเวลาพักเที่ยง เพื่อนในห้องคนอื่นต่างก็ทยอยเดินออกไปกันแล้ว เหลือแต่ยี่หวากับผู้ชายที่ชื่อว่าเดวิล ซึ่งกำลังนอนหลับอยู่ท่าเดิมตั้งแต่คาบแรก

เธอควรปลุกเขาไหม?

อย่างน้อยๆ เขาก็ควรได้ไปกินข้าว คิดได้เช่นนั้นยี่หวาจึงเดินไปสะกิดแขนเดวิลสองสามครั้ง แล้วเดินออกมาจากห้อง แต่เดินออกมาได้เพียงไม่กี่ก้าว ก็ถูกรุ่นพี่ธาราธรดักหน้าซะก่อน

“มีอะไรหรือเปล่าคะ”