ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม นิยาย บท 23

แต่แล้วเธอก็คิดผิด!

เพราะขณะที่เธอกำลังนั่งเรียนอยู่ก็เริ่มมีผื่นแดงขึ้นตามแขนและขา แถมยังรู้สึกแน่นหน้าอก หายใจไม่ออก เกิดอาการหอบ จนทำให้เดวิลที่หลับอยู่ข้างๆ เริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติ

ที่ยี่หวาต้องย้ายมานั่งข้างเดวิล เพราะพอเธอมาถึงที่ห้องหลังจากกินข้าวเสร็จก็พบว่าโต๊ะเธอก็ได้มาชิดกับเดวิลแล้ว ซึ่งไม่ใช่ใครที่ไหนที่เป็นคนย้าย ก็เจ้าตัวนั่นแหละที่จัดการย้ายเองเลย

“เธอเป็นอะไร!” เดวิลตะโกนถามขึ้นอย่างตกใจเมื่อตื่นมาพบว่าหญิงสาวข้างๆ เหมือนคนใกล้จะตายแล้ว เนื่องจากเมื่อกี้เสียงของเดวิลดังมาก จึงทำให้อาจารย์ที่กำลังสอนอยู่ก็พลอยตกใจตามไปด้วย รีบหันมาทางต้นเสียง แต่ก็ต้องตกใจกว่าเดิม เมื่อเห็นลมพิษขึ้นตามร่างกายยี่หวาเต็มไปหมด

“ยี่หวาเธอเป็นอะไร” อาจารย์ถามขึ้นอย่างตกใจ แต่เมื่อเห็นว่ายี่หวาไม่ยอมตอบจึงเอ่ยขึ้นอีกครั้ง “ใครก็ได้พายี่หวาไปห้องพยาบาลหน่อย”

“ไม่ต้อง! ผมพาไปเอง” เดวิลรีบตะโกนแทรกขึ้นทันทีด้วยความไม่พอใจ เขานั่งอยู่ข้างๆ เธอแท้ๆ แต่ครูกลับเรียกหาคนอื่น แสดงว่าครูไม่เห็นหัวเขาเลย

“งั้นช่วยหน่อยนะ” อาจารย์สาวเอ่ยขึ้นอย่างเกรงกลัว เพราะรู้ว่าเด็กชายตรงหน้ากำลังไม่พอใจเธอ ก็ใครจะไปรู้ล่ะ ปกติเจ้าเด็กนั่นเคยสนใจอะไรที่ไหน

ในเวลาเดียวกันนั้นคนที่ร้อนรนมากกว่าเดวิลก็คงจะเป็นวายุ ที่พอเปิดโทรศัพท์ขึ้นมาก็ดันมาเจอภาพแบบนี้ นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมหญิงสาวของเขาถึงได้มีผื่นขึ้นที่แขนแบบนั้น แถมเสียงลมหายใจของเธอก็ฟังแล้วดูลำบากมาก

นี่เขาพลาดอะไรไป ใครรังแกเธออีก เขาแค่คลาดสายตาเธอไปหนึ่งชั่วโมงเอง เพราะก่อนหน้านี้มีประชุมกับการค้าระหว่างประเทศ วายุก็เลยต้องวางโทรศัพท์ไว้ที่ห้อง ใครจะไปคิดว่าพอกลับมาอีกทีจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

ไม่รอช้าวายุรีบหยิบเสื้อสูท แล้วเปิดประตูออกจากห้องทำงานทันที ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่เลขาพัฒน์กำลังเอาเอกสารรายงานการประชุมมาให้

ซึ่งพอวายุเห็นของในมืออีกฝ่ายก็รู้ได้ทันทีว่าคืออะไร จึงพูดออกไปด้วยเสียงเย็นชา “วางไว้บนโต๊ะ”

“แต่ท่านครับเดี๋ยวมีประชุมต่อ” พิพัฒน์พูดอย่างเร่งรีบ เพราะดูก็รู้ว่าอีกฝ่ายรีบขนาดไหน ซึ่งนี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นวายุรีบร้อนขนาดนี้

“เลื่อน” พูดจบวายุก็รีบเดินไปทันที

คำเดียวสั้นๆ ที่ทำให้พิพัฒน์เข้าใจ แต่เขาก็ต้องตกใจมากกว่า นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมท่านประธานถึงได้เลื่อนการประชุม ทั้งที่ปกติเรื่องงานจะมาก่อนเสมอ ขนาดตอนนั้นคุณหญิงป่วย ท่านประธานก็ยังมาทำงานเลย

ทั้งที่เป็นแม่แท้ๆ

แล้วอะไรที่ทำให้ท่านประธานรีบได้ถึงขนาดนี้ ถ้าพวกพนักงานรู้ว่ามีการเลื่อนประชุม มีหวังได้ตกใจตายกันแน่

เดวิลที่กำลังพยุงยี่หวาไปยังห้องพยาบาล ก็เอ่ยถามขึ้นร้อนรนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน “เธอเป็นอะไรกันแน่ ทำไมถึงได้มีอาการเหมือนกำลังแพ้อะไรแบบนี้”

“ขอโทษ…” น้ำเสียงยี่หวาเริ่มไม่ไหว เพราะแค่หายใจธรรมดาเธอยังเหนื่อยเลย

และแค่คำขอโทษของยี่หวาก็ทำให้เดวิลรู้ได้ทันทีว่ามันเกิดอะไรขึ้น “อย่าบอกนะว่าเธอแพ้อาหารทะเล”