ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม นิยาย บท 10

ยี่หวาไม่ได้สนใจผู้หญิงคนที่สาดน้ำใส่ แต่ตอนนี้เธอต้องรีบเช็ดน้ำออกจากสร้อยก่อน เพราะพี่วายุบอกว่าอย่าให้โดนน้ำ ดีนะที่เธอมีทิชชูเปียกอย่างน้อยๆ สร้อยก็ไม่เป็นไร

“ยี่หวา เธอจะขโมยอะไรฉันไม่เคยว่าเลยนะ แต่อย่าเอาสร้อยของฉันไปเลย เส้นนี้มันสำคัญมากจริงๆ” น้ำเสียงของดาหลาทำให้คนฟังอดรู้สึกสงสารไม่ได้

“ไม่ได้ขโมย” ยี่หวาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาแสดงถึงความไม่พอใจ ทำร้ายอะไรเธอก็ได้ แต่นี่เป็นของสำคัญที่พี่วายุให้เธอมา เธอจะไม่ยอมให้ใครเอาไปแน่

“หรือว่าสร้อยนั้นจะเป็นของผู้ชายที่เธอไปนอนด้วยเมื่อวานให้มา” สิ้นเสียงดาหลาเพื่อนทุกคนก็หันไปมองยี่หวาด้วยสีหน้ารังเกียจ

“เธอรู้ได้ไง”

ยี่หวาพูดจบเพื่อนทั้งห้องต่างก็ตาโต อุทานว่า “เรื่องจริงเหรอเนี่ยที่ยี่หวาขายตัว...”

แต่ยังพูดไม่ทันจบก็โดนยี่หวาพูดแทรกขึ้นมาก่อน “เธอรู้ได้ยังไงว่าเมื่อวานฉันไปนอนกับผู้ชายมา หรือว่าเมื่อวานเธอก็ขาดเรียนเหรอ”

“ดาหลาไม่ได้ขาดเรียนเหมือนเธอ” เพื่อนร่วมชั้นคนหนึ่งพูดขึ้นมา

“งั้นก็แปลกที่เธอพูดเหมือนกับว่าอยู่ในเหตุการณ์ นอกเสียจากว่าเธอจะเป็นคนที่ชอบเดาอะไรไปเรื่อย แต่ก็ไม่แปลกใจเท่าไหร่ เพราะปกติเธอก็มักจะสร้างเรื่องเก่งอยู่แล้ว”

“ถ้าเธอไม่ได้ไปนอนกับผู้ชายอย่างที่ดาหลาพูดจริง งั้นก็แสดงว่าสร้อยเส้นนั้นเป็นของดาหลาน่ะสิ”

พวกชอบคิดไปเองนี่น่าเบื่อจริง…

“สร้อยนี้เป็นของฉัน ไม่ใช่ของเธอ” ยี่หวาพูดจบก็ลุกจากเก้าอี้เพื่อจะไปล้างตัวในห้องน้ำ แต่ยังไม่ทันเดินถึงหน้าประตูก็ถูกเพื่อนผู้หญิงในห้องคนหนึ่งดึงผมไว้เสียก่อน “โอ๊ย! ทำอะไรของเธออีก”

ยี่หวาร้องเสียงดังลั่น เพราะผมที่ถูกดึงเมื่อกี้มันอยู่ใกล้กับแผลที่ถูกเย็บเลย ไม่ใช่ว่าไหมเย็บแผลหลุดแล้วนะ ขืนไหมหลุดจริงๆ มีหวังคราวนี้พี่วายุต้องสงสัยแน่ๆ

“เธอจะไปไหน คืนสร้อยของดาหลามาก่อน…”

“ทำอะไรกัน! นั่งที่ให้เรียบร้อย” แต่ยังไม่ทันที่ยี่หวาจะได้เถียงกลับไป อาจารย์ก็เดินเข้ามาในห้องก่อน

“อาจารย์คะ ยี่หวาขโมยสร้อยคอของดาหลาค่ะ”

เมื่ออาจารย์หันมาเห็นสภาพของยี่หวาที่เปียกปอน ก็รีบเอ่ยขึ้นเสียงดัง “เราจะเริ่มทำข้อสอบย่อยแล้ว เรื่องอื่นค่อยว่ากัน ส่วนใครที่ออกจากห้องตอนนี้คงต้องถือว่าขาดสอบ”