ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม นิยาย บท 11

“นั่นสิคะอาจารย์ ถ้ายี่หวาออกไปแล้วทำอะไรกับสร้อยขึ้นมาล่ะ”

“เธอต้องเอาไปแอบแน่ๆ”

ยี่หวาส่ายหัวไปมาอย่างเบื่อหน่ายให้กับเพื่อนร่วมห้อง “อาจารย์คิดว่าถ้าหนูขโมยของดาหลามาจริงๆ หนูจะใส่เดินไปมาแบบนี้เหรอคะ” ยี่หวาพูดกับอาจารย์ก่อนจะหันไปหาดาหลา “ถ้าเธอบอกว่าสร้อยนี้เป็นของเธอจริง ก็ขอหลักฐานหน่อยแล้วกัน”

“หลักฐานก็เห็นๆ กันอยู่ เพราะยี่หวาไม่มีทางซื้อสร้อยแบบนั้นได้แน่” นักเรียนหญิงคนหนึ่งพูดขึ้นพร้อมกับสีหน้าดูถูกยี่หวา

ประกาศ เด็กหญิงดนิตา ภัชรภิรมย์ มาที่ห้องผู้อำนวยการตอนนี้ด้วยค่ะ

ยี่หวายังไม่ทันได้โต้กลับอีกฝ่าย ก็ได้ยินเสียงประกาศชื่อเธอขึ้นมาก่อน นี่มันเกิดอะไรขึ้น ผู้อำนวยการเรียกพบเธอทำไม

“ซวยแน่ยี่หวา”

“คราวนี้เธอโดนไล่ออกแน่”

ดาหลาที่ได้ยินดังนั้นก็รู้สึกสะใจจนเกือบจะเก็บอาการไว้ไม่อยู่ ผู้อำนวยการมาเองเลยเหรอ หรือว่าบางทีรุ่นพี่ธาราธรจะเป็นคนจัดการเรื่องนี้ ไม่เสียแรงจริงๆ ที่ตัดสินใจหลอกใช้เขา

“ดนิตาเธอรีบไป ส่วนเรื่องสร้อยกลับมาค่อยจัดการ” อาจารย์พูดขึ้นอย่างช่วยไม่ได้

ยี่หวาเดินหน้าซีดออกมาจากห้องเรียน ไม่รู้เป็นเพราะว่าเธอกลัวหรือว่าเจ็บแผลกันแน่ สักพักยี่หวาก็เดินมาหยุดอยู่หน้าห้องผู้อำนวยการที่ถูกปิดตายมานานหลายปี

มือเล็กๆ เอื้อมไปกำสร้อยคอเอาไว้แน่ เธอเชื่อว่าตัวเองจะต้องไม่เป็นไร เพราะเครื่องรางที่พี่วายุให้ก็ยังอยู่ตรงนี้ ยี่หวาถอนหายใจออกมาทีหนึ่ง จากนั้นเธอก็เอื้อมมือไปเคาะลงบนประตูสามครั้ง

“เข้ามา” เพียงไม่นานก็ได้ยินเสียงเยือกเย็นดังมาจากข้างใน ทำไมเป็นเสียงผู้ชาย ผู้อำนวยการไม่ใช่ผู้หญิงหรอกเหรอ แถมเสียงที่ได้ยินก็รู้สึกคุ้นๆ ยังไงไม่รู้

“ขออนุญาตค่ะ” ยี่หวาเอ่ยเบาๆ อย่างมีมารยาท ก่อนจะค่อยๆ ก้มหน้าดันประตูเข้าไปข้างในห้องที่ค่อนข้างเย็น บวกกับเสื้อผ้าของเธอที่ตอนนี้ยังเปียกชื้นจากน้ำลำไยอยู่ ทำให้รู้สึกหนาวไปถึงกระดูกจึงหยุดอยู่ตรงประตูไม่กล้าเดินต่อ “ขอโทษค่ะ หนูขอไปล้างตัวก่อนได้ไหมคะ พอดีเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยก่อนหน้านี้ค่ะ”

“เกิดอะไรขึ้น”

เสียงนี้มัน…

“พี่วายุ!” ยี่หวาตะโกนออกมาเสียงดัง เพราะผู้ชายตรงหน้าเธอคือคนที่ช่วยเหลือเธอก่อนหน้านี้ เขามาทำอะไรในห้องนี้ อย่าบอกนะว่าเขาเป็นผู้อำนวยการ แต่พี่ธาราธรเป็นน้องของพี่วายุแล้วก็เป็นหลานของผู้อำนวยการไม่ใช่เหรอ

วายุที่เห็นหญิงสาวตรงหน้าเขากำลังยืนงง เลยเอ่ยออกมาว่า “ธารากับฉันเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน”

แสดงว่าผู้อำนวยการก็คือแม่ของพี่วายุสินะ…

“พี่รับช่วงต่อที่นี่เหรอคะ”

“ตามสบาย ฉันจะรอข้างนอก อาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อย ส่วนผมเดี๋ยวฉันช่วยสระทีหลัง”

“เอ่อ...มันจะดีเหรอคะ พี่วายุเป็นถึงผู้อำนวยการเลยนะ” ยี่หวาพูดด้วยน้ำเสียงไม่มั่นใจนัก

“แล้วไง ขนาดเธอยังเคยเช็ดตัวให้ฉันเลย”

“พี่รู้เหรอ” ยี่หวาเอ่ยด้วยน้ำเสียงตกใจ แต่วายุแค่พยักหน้าทีหนึ่ง “ขอโทษที่ตอนนั้นหนูเสียมารยาทค่ะ พอดีเห็นเหงื่อพี่ออกเยอะ กลัวจะนอนไม่สบาย”

“ฉันไม่โกรธ เพราะงั้นรีบไปอาบน้ำเถอะ แต่งตัวเสร็จค่อยเรียกฉัน”

“ขอบคุณค่ะ พี่ดีกับหนูมาก”

จากนั้นหญิงสาวก็เดินเข้าไปในห้องน้ำ ก็พบว่าอุปกรณ์อาบน้ำมีแต่ของสำหรับผู้หญิงทั้งนั้นเลย แปลว่าเขาเตรียมไว้ให้เธอจริงๆ สินะ ใจดีจัง...

ส่วนวายุที่เห็นว่าหญิงสาวเข้าไปอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว ก็รีบหยิบโทรศัพท์มือถือกดเบอร์โทรหาหมอประจำตระกูลทันที “ไหมขาดที่โรงเรียนด่วน”

พูดจบวายุก็กดปุ่มวางสายทันที โดยที่ไม่รอให้อีกฝ่ายได้ตอบกลับอะไรเลย ถ้าเป็นคนอื่นอาจจะไม่เข้าใจ แต่หมอคนนี้กลับรู้ได้ทันทีว่าที่วายุหมายถึงคือ ‘เด็กผู้หญิงคนเมื่อวานไหมขาดตอนนี้อยู่ที่โรงเรียนรีบมาด่วน’

วายุก็เดินกลับไปที่โต๊ะ เปิดไฟล์กล้องวงจรปิดของวันนี้ขึ้นมา คนที่ทำให้ยี่หวาเจ็บเขาต้องลากมาลงโทษให้ได้