ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม นิยาย บท 12

เวลาผ่านไปราวๆ สิบนาที ยี่หวาที่อยู่ในห้องน้ำก็ตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงเขินอายเล็กน้อย “พี่วายุ หนูอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วค่ะ”

วายุที่ได้ยินดังนั้นก็เดินตรงไปยังห้องน้ำ พร้อมกับพับแขนเสื้อของตัวเองขึ้นอย่างลวกๆ “เธอต้องก้มหัวสระเพราะว่าแผลอยู่ตรงข้างล่าง”

“งั้นหนูยืนตรงอ่างล้างหน้า พี่วายุสระได้ไหม”

“ได้”

ยี่หวาขยับตัวไปยืนหน้ากระจก พร้อมกับก้มหัวลงในอ่างล้างมือ ส่วนวายุก็เดินไปยืนคร่อมตัวหญิงสาวจากข้างหลัง เพราะตัวของเธอยังสูงไม่ถึงไหล่เขาเลย จากนั้นค่อยๆ นำฝักบัวมาราดที่ผมยี่หวาอย่างระมัดระวัง

“พี่วายุเหมือนพ่อหนูเลย”

วายุที่ได้ยินดังนั้นแทบจะสำลักน้ำลายตัวเอง เขาไม่ได้อยากเป็นพ่อสักหน่อย แต่ตอนนี้อีกฝ่ายยังเด็กเกินไปคงต้องยอมเป็นพ่อไปก่อนแล้วกัน

ยี่หวาที่อยู่ๆ ก็นึกขึ้นได้ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงน้อยใจว่า “ไม่สิ พี่ดีกว่าพ่อหนูอีก พ่อหนูแม้แต่สายตาที่เขามองมายังไม่มีคำว่าเป็นห่วงเลย”

วายุได้แต่เงียบ เพราะเข้าใจความรู้สึกของเด็กสาวคนนี้ดี แต่เมื่อเห็นแผลของเธอก็ทำให้อารมณ์ไม่ดีขึ้นมาทันที “ไหมที่แผลหลุด”

“แปลว่าหนูต้องโดนเย็บอีกแล้วใช่ไหม ไม่รู้ว่าที่ห้องพยาบาลจะมียาสลบไหม”

“ห้องพยาบาลโรงเรียนไม่เย็บแผล ต้องส่งโรงพยาบาลอย่างเดียว” วายุพูดด้วยเสียงดุดัน เพราะเขาไม่พอใจ ที่หญิงสาวจะไปแค่ห้องพยาบาล ไม่รู้ว่าตอนนี้แผลติดเชื้อหรือยัง

นึกถึงเด็กพวกนั้นก็ทำให้วายุรู้สึกโกรธมาก…

ยี่หวาพึมพำออกมาเบาๆ “ต้องไปโรงพยาบาลอีกแล้วเหรอเนี่ย”

“ด้านล่างสระไม่ได้คงต้องเอาผ้าชุบน้ำเช็ด ก้มหัวไปก่อนเดี๋ยวมา”

จากนั้นวายุก็เดินไปหยิบผ้าเช็ดผม ที่เขาให้คนเตรียมไว้ให้ทันทีที่รู้ว่ายี่หวาถูกน้ำสาด เขาเอาผ้าชุบน้ำแล้วเช็ดไปที่หัวหญิงสาวเบาๆ

“เจ็บไหม”

“ไม่ค่ะ แถมสบายจนรู้สึกง่วงเลย”

วายุขำเล็กน้อย และได้แต่ส่ายหัวไปมากับหญิงสาวตรงหน้า เขาล่ะสงสัยคนที่ทำไม่ดีกับเธอจริงๆ ไม่เข้าใจว่าเธอไปทำอะไรให้คนพวกนั้นถึงได้ไม่พอใจ

เพราะเขาพอใจเธอมาก!