ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม นิยาย บท 100

เนื่องจากวันนี้ตอนเช้ายี่หวาไม่ได้ขับรถมา ขากลับจึงต้องนั่งแท็กซี่กลับอีกเช่นเดิม แต่จะให้เธอกลับดีๆ ก็ไม่ได้ เพราะพอออกมาจากบริษัทฝนก็กระหน่ำลงมา ดังนั้นจึงไม่มีแท็กซี่ว่างสักคัน

ยี่หวาจึงตัดสินใจเดินกลับเข้าไปรอข้างในตามเดิม ซึ่งก็เป็นจังหวะเดียวกับที่ดาหลากำลังเดินออกมาพอดี

“โอ๊ะ! ดูสิว่าเราเจอใคร” ดาหลาพูดขึ้นด้วยท่าทางเย่อหยิ่ง สายตามองยี่หวาอย่างเหยียดหยาม

“เธอรู้จักเหรอ?” เรญ่าผู้จัดการส่วนตัวของดาหลาพูดขึ้น

“ก็แค่เด็กเส้นที่อยู่ๆ ก็ได้เล่นหนัง”

“อ๋อ! ฉันจำได้แล้ว แต่ก็คงดังได้แสดงแค่เรื่องเดียวนั่นแหละ เพราะคงไม่มีใครจ้างแล้ว พวกขายหน้าตา”

สมแล้วที่เป็นผู้จัดการของดาหลา ถึงว่าคนนิสัยคล้ายๆ กันมักจะอยู่ด้วยกันได้ ยี่หวาไม่พูดอะไรได้แต่ยืนนิ่งมองสุนัขเห่า

“อย่าคิดว่าแค่หนังเรื่องเดียวแล้วจะทำให้เธอดังได้”

“นั่นนักแสดงคนใหม่ของสังกัดใช่ไหม ทำไมถึงไปมีเรื่องกับดาหลาได้” เสียงนักแสดงคนอื่นๆ ที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่ดังขึ้น

“ดูท่าทางชีวิตในวงการเธอคนนั้นคงต้องจบลงแล้ว” เพราะพวกเขารู้ดีว่าในสังกัดนี้ดาหลามีหัวหน้าอยู่เบื้องหลัง แม้จะไม่รู้ว่าหัวหน้าเป็นใครก็ตาม การที่ดาหลาได้รับบทเป็นตัวร้ายก็นับว่าดีมากแล้ว เพราะการแสดงจริงๆ ของเธอแม้แต่ตัวประกอบบางคนยังแสดงดีกว่าเลย

เมื่อยี่หวาคิดว่าอีกฝ่ายน่าจะพูดจบแล้วก็พูดขึ้นบ้าง “แค่ตัวประกอบหนังเรื่องแรกยังทำให้ฉันดังพอๆ กับตัวร้ายหลังข่าวเลยนะ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ขอตัวค่ะ”

ว่าจบยี่หวาก็เดินออกมาจากตรงนั้นเพื่อที่จะเดินไปรอรถที่อื่น โดยไม่สนใจดาหลาที่ยืนกรีดร้องไม่พอใจอยู่ โชคดีที่ฝนเริ่มหยุดแล้ว เพราะถ้าให้กลับเข้าไปข้างในบริษัทไม่แน่ว่าดาหลาอาจจะตามเข้าไปหาเรื่องเธออีกก็ได้

แต่ในขณะที่ยี่หวากำลังยืนรอรถอยู่นั้นเธอก็เห็นรถคันหนึ่งเลี้ยวเข้าไปในซอยข้างบริษัท ซึ่งเธอจำได้ว่าตรงนั้นมันเป็นซอยตัน ยังไม่ทันที่สมองจะได้ประมวลผลอะไรต่อขาทั้งสองข้างของเธอก็เดินเข้าไปในซอยนั้นแล้ว เพราะบนรถคันนั้นมีสติ๊กเกอร์บริษัทของวายุติดอยู่ท้ายรถ

ยี่หวาเดินเข้ามาในซอยได้สักพักก็เห็นว่ามีรถจอดอยู่ แต่พอสังเกตสติ๊กเกอร์ดีๆ ก็รู้สึกว่าไม่เหมือนกับที่เคยเห็น ก็เข้าใจได้ทันทีว่าตัวเองกำลังโดนหลอกแล้ว แต่พอเธอกลับหันหลังก็เห็นผู้ชายตัวสูงใหญ่คนหนึ่งยืนดักหน้าเธออยู่ ไม่เพียงเท่านั้นผู้ชายอีกสามคนก็ลงจากรถแล้วเดินมาล้อมรอบเธอไว้

ดูจากท่าทางยี่หวาก็รู้ได้ทันทีว่าคนพวกนี้มีฝีมืออยู่ในระดับหนึ่ง ไม่แน่ว่าอาจจะเป็นพวกรับจ้างฆ่าก็ได้ ผู้ชายสี่คนนี้ดูแล้วไม่ใช่คนที่เธอตอนนี้จะสามารถต่อกรได้ด้วยเลย ยิ่งวันนี้เธอไม่ได้ขับรถมาก็เลยไม่มีอาวุธติดตัวด้วย “พวกคุณคิดดีแล้วเหรอที่จะฆ่าฉันเพียงเพราะเงินไม่กี่บาท”

“รู้ดีซะด้วย คิดว่าจะมีดีแค่หน้าตา ไม่คิดว่าจะฉลาด แบบนี้ค่อยคุยกันง่ายหน่อย”

“อีกฝ่ายให้คุณเท่าไหร่ ฉันจะให้คุณเพิ่มสามเท่า”

“อย่ามาหลอกพวกเราซะให้ยากเลย เรารู้หมดแล้วว่าเธอก็แค่ดาราหน้าใหม่ จะมีเงินมาให้พวกเราได้ยังไง จับตัวมันไป!”

ผู้ชายสองคนเอื้อมมือมาดึงแขนของยี่หวาทั้งสองข้างแล้วจับเธอยัดเข้าไปในรถ ซึ่งตัวยี่หวาเองก็ไม่ได้ขัดขืนให้เจ็บตัวฟรีๆ

“ชอบยัยนี่วะ สงสัยคนเกลียดเยอะเลยโดนแบบนี้บ่อยก็เลยอยู่เป็น”

อีกด้านหนึ่งวายุกำลังนั่งดูเอกสารอยู่เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ตามด้วยน้ำเสียงร้อนรนจากปลายสาย “เจ้านายครับ! คุณยี่หวาถูกจับตัวไปแล้วครับ!”

“ว่าไงนะ” น้ำเสียงวายุเยือกเย็นดั่งน้ำแข็ง ทำเอาอีกฝ่ายถึงกับผวา

“ขอโทษครับ พวกมันมากันสี่คนผมเข้าไปไม่ได้จริงๆ”

“เปิดจีพีเอส”

“ครับเจ้านาย”

เมื่อเช้าเขาเพิ่งบอกให้หญิงสาวทำตัวดีๆ ยังไม่ทันข้ามวันก็เกิดเรื่องขึ้นทำให้ต้องเป็นห่วงอีกแล้ว วายุทิ้งงานในมือแล้วเดินออกมาจากห้องด้วยท่าทางเคร่งเครียด ทำเอาพนักงานที่เห็นต่างก็ต้องกลั้นหายใจกันเป็นแถว