ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม นิยาย บท 124
วายุปิดประตูเสร็จก็เดินกลับมานอนต่อที่เตียงพร้อมกับกอดยี่หวาเหมือนเดิม อย่างกับว่าเมื่อครู่ไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น
พอเขาตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็เห็นยี่หวาที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วกำลังนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ข้างเตียง “ตื่นนานยัง?”
“คุณตื่นแล้วเหรอคะ ฉันเองก็เพิ่งตื่นได้ไม่นานค่ะ”
“ไม่ปลุกฉัน?”
“นานๆ ทีจะเห็นคุณหลับ ปกติเห็นทำแต่งาน ฉันก็เลยไม่อยากรบกวนเวลานอนของคุณค่ะ”
“รบกวนได้”
“อะแฮ่ม! คุณไปอาบน้ำเถอะค่ะ จะได้ออกไปข้างนอกกัน” ยี่หวาไล่ชายหนุ่มไปอาบน้ำ ก่อนที่เขาจะอ่อยเธอไปมากกว่านี้
“อืม”
เมื่อวายุอาบน้ำแต่งตัวเสร็จยี่หวาก็ให้เขาเปิดประตูออกไปดูลาดเลาก่อน แต่วายุก็ไม่คิดว่าเขาจะต้องมาเจอกับดาหลาอีก “ฉันรอคุณอยู่ค่ะ กว่าคุณจะออกมาไม่รู้ว่าป่านนี้พี่สาว…”
“ฉันทำไมเหรอ?” ยี่หวาแทรกตัวมาอยู่ตรงหน้าวายุ ถลึงตามองหญิงสาวตรงหน้าอย่างจับผิด
“ยี่…ยี่หวา! ทำไมแกมาอยู่ที่ห้องของคุณวายุ ไม่สิ! นี่แกอยู่ห้องคุณวายุตั้งแต่เช้าเลยเหรอ”
“ผมชื่อภูวิศ!” วายุกดเสียงต่ำเย็นยะเยือก เขาไม่ชอบเลยที่โดนคนอื่นเรียกชื่อเล่นนอกจากยี่หวา
“ตั้งแต่เมื่อคืน แล้วทำไมฉันจะอยู่ห้องแฟนฉันไม่ได้”
“แฟน? นี่ทั้งสองคน…เป็นแฟนกันอย่างนั้นเหรอ” สีหน้าดาหลาตอนนี้พร้อมที่จะฆ่ายี่หวาได้ทุกเมื่อ เดี๋ยวนะ? ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่าวายุรู้ว่าเธอโกหกอย่างนั้นเหรอ…
“ไม่ใช่แฟน” วายุพูดออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ยี่หวาจึงหันไปถลึงตาใส่ ส่วนดาหลาก็ถอนหายใจอย่างโล่งอกพร้อมกับหันไปส่งสายตาเยาะเย้ยให้ยี่หวา แต่ยังไม่ทันที่ทั้งสองคนจะเข้าใจผิดมากไปกว่านี้ วายุก็รีบพูดออกมาอีกครั้ง “เป็นคู่หมั้น”
“คู่…หมั้น!” ดาหลาตะโกนขึ้นอย่างกับคนบ้า นี่ทั้งสองคนไปหมั้นกันตอนไหน เพิ่งเคยเจอกันได้ไม่นานเองไม่ใช่เหรอ “เป็นไปไม่ได้ คุณเป็นพ่อของเรนนะ จะหมั้นกับผู้หญิงคนอื่นได้ยังไง”
“แล้วไง?” วายุส่งเสียงแข็งให้ดาหลา และก้มลงไปส่งเสียงอ่อนให้ยี่หวา “ไปเถอะ”
“ค่ะ” ยี่หวาพยักหน้าแล้วควงแขนวายุเดินเลี่ยงดาหลาที่กำลังยืนช็อกอยู่อย่างไม่สนใจ “ว่าแต่ทำไมเธอดูตกใจมากเลยพอรู้ว่าฉันอยู่ห้องคุณตั้งแต่เมื่อคืน”
“ก็แค่เรื่องตลก”
“ถ้าอย่างนั้นคุณไปก่อนเลยเดี๋ยวฉันขอไปหาพนักงานคนหนึ่งก่อน”
“โจเซฟอยู่ที่นี่”
“ใช่ค่ะ ทำไมเหรอคะ” ยี่หวาเอียงหัวถามอย่างสงสัย เพราะไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาต้องการจะสื่อ
“เธอเจอเขาแล้ว?”
“ค่ะ เมื่อวานตอนฉันออกไปรับลมข้างนอก”
“ผู้ชายคนนั้นเป็นศัตรู ฉันไม่ชอบให้เธอไปอยู่ใกล้” วายุพูดออกมาตรงๆ ตามความรู้สึก แต่ก็ดูเหมือนว่าเธอจะไม่เข้าใจ…
“เอ๋? เขาเป็นศัตรูคุณเหรอคะ ตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมฉันไม่เห็นรู้เลย แต่ฉันว่าในเรื่องธุรกิจยังไงคุณก็ชนะค่ะ”
“ไม่ใช่ธุรกิจ แต่เป็นเธอ”
“เป็นฉัน?” ยี่หวาชี้นิ้วมาที่ตัวเองก่อนจะนิ่งไปเล็กน้อย และพยายามคิดประมวลผล “คุณหึงฉันเหรอคะ”
“อืม หวงด้วย” วายุพูดด้วยสีหน้าจริงจัง ที่แม้แต่เรื่องงานก็ไม่เคยจริงจังขนาดนี้มาก่อน
“ฮ่าๆ” ยี่หวาขำให้กับท่าทางน่าเอ็นดูของเขา “ไม่ต้องห่วงค่ะ เรื่องฉันคุณก็ชนะ อย่าลืมสิคะว่าฉันเป็นคู่หมั้นคุณ ฉันไม่มีทางไปชอบผู้ชายคนอื่นหรอกค่ะ”
สีหน้าวายุดูดีขึ้นหลายระดับ ก่อนจะลูบหัวหญิงสาวอย่างรักใคร่และเดินแยกออกไปเพื่อไม่ให้คนอื่นมาเห็น พอแยกกับวายุยี่หวาก็เดินไปยังสถานที่นัดพบกับพนักงานคนหนึ่ง
“เป็นไงบ้าง ได้เรื่องไหม?”
“ได้ครับ ภาพชัดมาก”
ยี่หวารับโทรศัพท์มาจากเขาก่อนจะกดอัลบั้มเพื่อเข้าไปดูรูป ไม่เพียงเท่านั้นยังมีวิดีโอด้วย “ทำดีมาก ฉันโอนเงินเข้าตามบัญชีที่ตกลงกันไว้แล้วนะ”
พนักงานตรงหน้าไม่รอช้ารีบหยิบโทรศัพท์ของตัวเองก่อนจะกดเช็กเงินในบัญชี เมื่อเห็นตัวเลขก็เบิกตากว้างออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อ “หนึ่งแสนเลยเหรอครับ?”
“อืม เก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับด้วย”
“ได้เลยครับ”
คนอย่างดาหลาก่อนจะเข้าไปนอนสบายๆ ในคุก ก็ควรจะรับรู้ถึงความเจ็บปวดที่เธอเคยได้รับเสียก่อน
หลังจากที่ยี่หวาแยกกับพนักงานก็เดินมาตรงจุดที่มีคนเยอะๆ แต่ไม่ว่าเธอพยายามมองหาวายุเท่าไหร่ ก็ไม่เจอเขาสักที ไม่รู้ว่าเขาไปนั่งอยู่ตรงไหน ในขณะที่ยี่หวากำลังยืนเกาะรั้วและก้มหน้ามองลงไปยังเรือแยกข้างล่างสำหรับคนที่จะดำน้ำอยู่นั้นก็โดนใครไม่รู้ยกขาทั้งสองข้างเธอขึ้นจนทำให้ยี่หวาที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัวตกลงไปในน้ำอย่างแรง
และที่สำคัญเธอว่ายน้ำไม่เป็น!
แค่ตอนนี้เธอไม่กลัวน้ำก็ดีแค่ไหนแล้ว…
“ยี่หวา!” โจเซฟที่ยืนดูยี่หวาอยู่ในตอนแรกตะโกนขึ้นเสียงดัง แต่ยังไม่ทันที่จะได้กระโดดลงไปก็มีคนพุ่งตัวลงไปก่อนแล้ว
ตู้ม...!!!
ดาหลาหน้าซีดลงอย่างกะทันหัน เพราะไม่คิดว่าโจเซฟจะยืนมองยี่หวาอยู่ ทั้งที่ตอนแรกเธอก็ไม่เห็นว่าจะมีใคร หวังว่าเขาจะไม่เห็นสิ่งที่เธอทำหรอกนะ
แต่ที่แน่ๆ ทำไมวายุต้องลงไปช่วยยัยนั่นด้วย!
ก่อนหน้านี้วายุกำลังนั่งอยู่ตรงมุมที่ไม่ค่อยมีผู้คนเดินผ่าน ซึ่งอยู่ชั้นล่างที่ยี่หวายืน แต่ใครจะไปคิดว่าขณะที่เขากำลังนั่งมองวิวก็เห็นยี่หวาตกลงมาต่อหน้าต่อตา สมองของวายุสั่งการทันทีว่าเขาต้องรีบกระโดดลงไปช่วยเธอจนลืมผู้คนรอบข้างไปจนหมด
วายุอยู่ใต้น้ำทะเลพยายามเบิกตากว้างเพื่อมองหาหญิงสาวจนในที่สุดก็เจอ เขาไม่รอช้ารีบโอบเอวเธอแล้วพาขึ้นเรือทันที โจเซฟที่ไปตามหมอในเรือมาก็รีบให้เขาดูอาการยี่หวา เพราะตอนนี้เธอหมดสติไปแล้ว
“เป็นไง?” วายุถามออกมาด้วยน้ำเสียงร้อนรน แต่ใบหน้าเขายังคงนิ่งอยู่
“คุณผู้หญิงท่านนี้หมดสติไปเพราะความตกใจ โชคดีที่คุณภูวิศลงไปช่วยได้เร็ว เธอก็เลยยังไม่ทันได้สำลักน้ำเข้าไปเยอะ” หมอประจำเรือเงยหน้าขึ้นไปพูดกับวายุ
“ขอบคุณ คุณภูวิศมากเลยที่ช่วยยี่หวาเอาไว้ ไม่อย่างนั้นเธอต้องแย่แน่เลย ไม่รู้ทำไมถึงตกลงมาได้” ควิลเลอร์พูดออกมาทั้งน้ำตา เพราะเขาตกใจมากตอนที่เห็นยี่หวาตกลงไปในน้ำ
วายุไม่ตอบสายตาเอาแต่จ้องมองยี่หวาที่นอนหมดสติอยู่ จนโจเซฟที่ยืนอยู่ข้างๆ ต้องสะกิด ก่อนจะหันไปพูดกับหมอ “พาเธอไปพักผ่อนที่ห้องเถอะ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม