ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม นิยาย บท 125

‘โชคดีที่เป็นพี่’

‘ฉันไม่ทำร้ายเธอหรอก’

‘เธอไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว เธอยังมีฉัน ฉันจะดูแลเธอเอง’

‘สุขสันต์วันเกิด’

‘นี่ของขวัญเธอ อายุ 17 ปีแล้วนะเด็กน้อย’

‘ฉันรักเธอ’

‘ฉันจะรอ เธอต้องกลับมาหาฉันนะ’

…..

‘ปล่อยนะ!!!’

‘อย่าดื้อสิ! ฉันจะพาเธอไปมีความสุข…อึก! นี่แก!’ ธีระตัวงอเป็นกุ้งทันทีเพราะจุกจากการที่โดนยี่หวาเตะ

หลังจากที่หลุดพ้นจากผู้ชายหื่นกามยี่หวาก็รีบวิ่งหนี แต่ก็ชนเข้ากับคนคนหนึ่งที่เปิดประตูออกมาพอดี ‘พี่วายุ! เป็นพี่จริงๆ ด้วย พี่ช่วยหนูด้วย…ว้าย!’

ยี่หวายังไม่ทันได้พูดอะไรต่อก็โดนวายุกระชากแขนให้เข้าไปในห้อง ‘ช่วยฉัน…’ เสียงวายุแหบพร่าอย่างทรมาน ยี่หวารู้ตัวอีกทีเธอก็นอนอยู่บนเตียงไม่เพียงเท่านั้นร่างกายยังปราศจากเสื้อผ้าใดๆ อีกด้วย

วายุขึ้นคร่อมหญิงสาวและโน้มตัวลงมา ใบหน้าทั้งสองคนนั้นเคลื่อนเข้าใกล้กันมากขึ้นจนริมฝีปากแนบชิดติดกัน การจูบโดยพลการของชายหนุ่มแทบจะไม่สามารถขัดขืนได้เลย ยี่หวารู้สึกเหมือนอากาศที่อยู่ภายในอกถูกดูดออกไปจนเกือบจะหมดสติ ปลายลิ้นเธอรู้สึกชา ขณะที่เธอกำลังเผลอไปกับจูบที่แสนเร่าร้อนนี้ มือของวายุก็เคลื่อนมายังด้านล่างทำเอายี่หวาเผลอกัดปากเขาจนได้กลิ่นคาวเลือด

‘พี่วายุ…อ๊า…เบาค่ะ หนูเจ็บ…’

ยี่หวาร้องออกมาอย่างน่าสงสารมันยิ่งทำให้มือของเขาเพิ่มระดับความแรงมากขึ้น รู้ตัวอีกทีเจ้าสิ่งนั้นก็เคลื่อนเข้ามายังภายในร่างกายของเธอ ซึ่งเขาก็ไม่รอให้เธอปรับตัวจนยี่หวาร้องไห้ออกมา

‘ฮือ…ปล่อยหนู ฮึก…เจ็บ…อ๊า~’

ตอนนี้วายุไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ รู้เพียงแค่ว่าเขาต้องการปลดปล่อย จนเวลาผ่านไปหลายชั่วโมงยี่หวาที่ตื่นขึ้นมาอีกครั้งหลังจากสลบไปในที่สุดวายุก็สำเร็จความใคร่ เธอที่รู้สึกถึงความอุ่นในร่างกายก็ตีเขาอย่างแรง แต่ทว่าชายหนุ่มกลับหลับไปแล้วทั้งที่ยังคาไว้อยู่

ยี่หวาถอดออกมาและลุกขึ้นจากเตียงอย่างยากลำบาก ก่อนจะใส่ชุดแล้วเดินออกมาจากห้องเพื่อไปตามพนักงานให้มาดูวายุ เพราะเธอไม่รู้ว่าเขากินยาอะไรเข้าไปบ้างถึงได้ไม่มีสติเลย คงไม่ใช่ยาปลุกอารมณ์ธรรมดาแน่ๆ

…..

ยี่หวาลืมตาขึ้นมาอีกครั้งก็พบว่าตัวเองอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมที่มีเพียงแค่ที่นอนกับห้องน้ำอีกหนึ่งห้อง ‘ใครอยู่ข้างนอก! เปิดประตูให้หน่อยค่ะ’

จนเวลาผ่านไปญาณิศาก็เปิดประตูเข้ามาพร้อมกับถาดข้าวและน้ำ ‘กินซะ ถ้ายังไม่อยากตาย’

‘คุณจับฉันมาทำไม ปล่อยฉันออกไปเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นฉันจะฟ้องพ่อ พ่อต้องตามหาฉันอยู่แน่ๆ’

‘ฝันเหรอ? คิดว่าพ่อแกจะรักลูกชู้อย่างแกจริงๆ เหรอ แกทำให้ลูกฉันเจ็บ แกต้องเจ็บกว่าลูกฉันอีกหลายเท่า’ ว่าจบญาณิศาก็ปิดประตูใส่ยี่หวาอย่างแรง

จนเวลาผ่านไปเกือบสี่เดือนที่ยี่หวายังคงต้องอยู่แต่ในห้องที่ไม่มีอะไรเลย พร้อมกับลูกในท้องอีกหนึ่งคน…ใช่แล้ว เธอท้อง!

ในที่สุดยี่หวาก็รู้แล้วว่าญาณิศาขังเธอไว้ในห้องทำไม อย่าหวังว่าเธอจะยอมให้ใช้ลูกเธอเป็นเครื่องมือในการเข้าหาวายุ คืนวันนั้นญาณิศาต้องเห็นเธอออกมาจากห้องวายุแน่ๆ ถึงได้จับตัวเธอมาแบบนี้ คงไม่รู้สินะว่าเธอรู้จักกับเขา แต่ตอนนี้เธอทำอะไรไม่ได้ เพราะผู้หญิงคนนั้นขังเธอไว้ตลอดไม่ให้เห็นเดือนเห็นตะวันเลย มีก็แค่สามช่วงเวลาที่ประตูจะถูกเปิดออกพร้อมกับเอาข้าวเข้ามาให้

ยี่หวาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองอยู่ที่ไหน เธอพยายามเคาะประตูห้องทุกวันแต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับมาเลย เวลาที่มีการตรวจร่างกาย ญาณิศาจะให้หมอเข้ามาเพราะเธอไม่ให้ยี่หวาไปโรงพยาบาลจนถึงวันที่เธอคลอด

ทั้งที่เธอตั้งใจว่าจะหนีไปหาวายุพร้อมลูก จึงเลือกที่จะคลอดเอง แต่ทันทีที่เธอคลอดเสร็จก็โดนพยาบาลท่านหนึ่งฉีดยาสลบ

…..

รู้สึกตัวอีกทีก็พบว่าตอนนี้ตัวเธอนั้นกำลังนอนอยู่บนเรือกลางทะเล ก่อนจะโดนผลักตกจากเรือ

‘พี่วายุช่วยหนูด้วย!’

‘หนูคิดถึงพี่กับลูก…’

…..

‘เฮือก!’

ยี่หวาสะดุ้งตื่นขึ้นมาพร้อมกับภาพความทรงจำในอดีตที่เธอได้ลืมเลือนไปก่อนหน้านี้ เท่าที่จำได้ตอนนี้เธอคงจะอยู่บ้านของโจเซฟสินะ

ไม่รอช้ายี่หวารีบเปลี่ยนชุดแล้วออกมาจากบ้านเขาทันที เพราะเธอจำได้ว่าเมื่อวานโจเซฟบอกว่าเขาจะไปทำงานต่างประเทศสักสองสามวัน หวังว่าถ้าเขารู้เขาคงจะไม่โกรธเธอนะที่จากมาโดยไม่ได้ลา…

ยี่หวาขึ้นรถแท็กซี่เพื่อที่จะกลับมาหาวายุ แต่พอเธอมาถึงบ้านเขาก็พบแต่ความว่างเปล่า และดูเหมือนว่าเขาเองก็ไม่ได้มาเหยียบที่นี่นานแล้ว