ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม นิยาย บท 126

ยี่หวาลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมกับน้ำตาที่กำลังไหลอาบแก้ม เธอเห็นวายุนั่งขมวดคิ้วมองเธอด้วยสีหน้าดูทรมานมาก ยี่หวาเอื้อมมือทั้งสองข้างไปจับที่หน้าเขาเบาๆ ในที่สุดเธอก็จำเขาได้สักที ขนาดผ่านไปหลายปีใบหน้าเขาก็ดูไม่ต่างจากเดิมเลย

“เป็นอะไรไปคะ?” ยี่หวาถามออกมาด้วยเสียงอ่อนหวาน

วายุยกมือทั้งสองข้างขึ้นมากุมมือยี่หวา พร้อมกับส่งสายตาหวาดกลัวมาให้ “ฉันคิดว่าจะต้องเสียเธอไปอีกครั้งแล้ว ตอนเห็นเธอตกลงไปในน้ำต่อหน้าต่อตารู้ไหมว่าฉันกลัวขนาดไหน”

“ขอโทษค่ะ”

“ฉันผิดเองที่ปล่อยให้เธอคาดสายตา” ทีหลังเขาจะไม่ยอมให้เธอไปไหนมาไหนคนเดียวแล้ว รู้แบบนี้น่าจะให้ซัพพอร์ตกับกองทัพมาด้วย แต่เพราะเขากลัวว่าสองคนนั้นจะมาเป็นก้างก็เลยไม่ให้มา

“อย่าโทษตัวเองแบบนั้นสิคะ พี่วายุ…”

“ว่าแต่เธอร้องไห้ทำไม หรือว่าฝันร้ายอีกแล้ว” วายุพูดออกมาก่อนจะนิ่งไปเพราะรู้สึกถึงคำพูดที่ผิดปกติ “พูดใหม่”

“อย่าโทษตัวเองแบบนั้นสิคะ?”

“คำหลัง” วายุคิ้วขมวดทันทีเมื่อไม่ได้ยินคำที่ต้องการฟัง

ยี่หวาเห็นท่าทางของเขาจึงขำออกมาเล็กน้อย พร้อมกับส่งยิ้มกว้างทั้งน้ำตา “พี่วายุ…หนูกลับมาแล้ว!”

วายุดึงหญิงสาวเข้ามากอดทันที “เธอจำได้แล้ว? เรื่องจริงใช่ไหม?”

“จริงค่ะ หนูจำได้หมดแล้ว...ทุกเรื่อง” ยี่หวาเอื้อมมือไปกอดตอบวายุ เธอดีใจมากที่เขายังไม่ลืมเธอ แม้เวลาจะผ่านไปนานถึงหกปี ส่วนตอนนั้นที่เขาหายไปเป็นเพราะรู้สึกผิด ซึ่งเธอเองก็เข้าใจดีและไม่โกรธอะไร

“เธอโอเคใช่ไหม” วายุถามออกมาอย่างเป็นห่วง แม้ว่าตอนนี้เขาจะดีใจมากแค่ไหน แต่ความรู้สึกของเธอก็สำคัญที่สุด

“แค่หนูได้เจอพี่วายุอีกครั้ง เรื่องอื่นก็ไม่สำคัญแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะที่รอหนูกลับมา ขอบคุณที่ไม่ทิ้งหนูไปไหน”

“ฉันดีใจ” สีหน้าวายุตอนนี้ดูเสียอาการมาก เชื่อแล้วว่าเขาดีใจมาก “แล้วเธอไม่โกรธฉันใช่ไหม”

“ไม่โกรธค่ะ” แต่ถ้าเธอจะโกรธก็คงจะเป็นเรื่องในคืนนั้นที่เขารุนแรงกับเธอ แถมยังจำเธอไม่ได้อีก “หนูเข้าใจพี่”

“ขอบคุณ…แต่ว่าพูดเหมือนเดิมได้ไหม”

“เหมือนเดิม?”

“ไม่เอาหนูกับพี่” วายุพูดออกมาอย่างเอาแต่ใจ จนยี่หวากลั้นขำไม่ไหว นี่เขาดูเครียดกับเรื่องนี้มากเลยนะ แต่จะให้ทำไงได้ ก็อายุเขากับเธอห่างกันตั้งสิบปี

“งั้นเรียกที่รักนะ” ยี่หวาเอียงคอพูดออกมาอย่างน่ารัก จนวายุอดใจไม่ไหวเข้าไปประกบริมฝีปากเธอ…

หัวใจยี่หวาสั่นไหว นี่เป็นครั้งแรกที่เธอกับเขาได้จูบกันดีๆ ครั้งแรกเมื่อหกปีก่อนก็ดูจะเร่าร้อนไปหน่อย ครั้งที่สองก็ดูจะดุเดือดเกินไป ส่วนครั้งที่สามเธอแกล้งหลับ แต่ครั้งนี้กลับดูอ่อนโยน ริมฝีปากของเขาที่อุ่นร้อนแทรกซึมเข้าโพรงปากของเธอ เหมือนกับอดกลั้นมานาน

ลมหายใจของทั้งคู่หนักหน่วง ยี่หวาถูกวายุโน้มตัวลงไปจนหัวเธอกลับไปนอนบนหมอนตามเดิม ริมฝีปากที่ถูกเขาดูดดึงเริ่มบวมจนปวด แต่ก็ทำใจผละออกไม่ได้ มือใหญ่ของเขาล้วงเข้ามาในเสื้อของเธออย่างทนไม่ไหว…

“แล้วไง” คราวนี้ไม่ใช่เสียงยี่หวา แต่เป็นเสียงวายุที่ทนไปไหวจนต้องเดินออกมาจากห้องน้ำ

“ทำไม…คุณถึงมาอยู่ในห้องของยี่หวา”

“ห้องคู่หมั้น” ทำไมเขาจะมาอยู่ไม่ได้ “ออกไป”

“ดาออกไปแน่ค่ะ ถ้าเรนรู้ว่าพ่อของเขาทำตัวแบบนี้คงจะเสียใจมาก” ว่าจบดาหลาก็เดินออกไปจากห้องด้วยสีหน้าบึ้งตึง

ในคืนนั้นดาหลาคงไม่รู้ว่ายี่หวารู้จักกับวายุสินะ ถึงได้ยังพูดแบบนี้ออกมา ทั้งที่รู้ว่าความจำเธอกลับมาแล้ว คิดเหรอว่าเธอจะยอมให้ผู้หญิงคนนั้นใช้ลูกเธอเป็นเครื่องมือในการเข้าหาวายุอีก

แต่ดาหลาก็โง่จริงๆ ถ้าสมมติว่าในคืนนั้นเธอจำไม่ได้ คิดเหรอว่าเธอจะไม่สามารถเดาได้ว่าเรนคือลูกของเธอ

“ไม่ต้องไปสนใจ เรื่องอดีตของเธอลบมันทิ้งไป ตอนนี้ปัจจุบันเธอมีแค่ฉันก็พอ” น้ำเสียงซีเรียสของวายุที่เอ่ยออกมาทำให้ยี่หวารู้สึกผิดที่ยังไม่บอกความจริงกับเขา

แต่ตอนนี้เธอยังบอกไม่ได้ เพราะเธอสงสัยเรื่องที่ทำไมพวกเขาถึงเชื่อว่าเรนเป็นลูกของดาหลา หรือเป็นเพียงเพราะดาหลาเป็นคนอุ้มเรนจิมา แต่วายุจะเป็นคนที่เชื่อคนง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ แล้วไหนจะเรื่องที่เธอตกลงมาจากหน้าผานั่นอีก เพราะเท่าที่เธอจำได้ เธอขับรถไม่เป็น!

ความทรงจำล่าสุด เธอจำได้ว่าเธอกำลังหลับในห้องแคบๆ นั่น แต่ทำไมพอตื่นแล้วถึงกลายเป็นว่าเธอขับรถตกหน้าผาได้ หรือว่าจะมีคนจัดฉาก… ถ้าใช่จริงๆ ก็คงไม่พ้นสองแม่ลูกนรกนั่น

ดูเหมือนว่าคุกจะไม่ต้อนรับสองแม่ลูกนั่นแล้วสิ…