ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม นิยาย บท 127

“ที่รัก!” ยี่หวาเงยหน้าขึ้นไปมองวายุด้วยแววตาที่ทำให้คนที่เห็นแทบจะไม่สามารถควบคุมอารมณ์ได้ ก่อนจะส่งเสียงหวานออกไปอย่างออดอ้อน “เราจดทะเบียนกันเถอะค่ะ”

“อืม” วายุตอบกลับอย่างรวดเร็ว ทั้งที่ในหัวเขายังไม่ทันได้คิดอะไรเลย ก่อนจะเพิ่งรู้สึกตัวว่าเมื่อกี้หญิงสาวพูดว่าอะไร “หืม? เธอขอฉันแต่งงาน?”

“ค่ะ ฉันอยากแต่งงานกับคุณ”

“พูดจริงใช่ไหม?”

“จริงแท้แน่นอนค่ะ แล้วคุณก็ตอบตกลงแล้วนะ…อื้อ~” ไม่รอให้ยี่หวาได้ทันตั้งตัว วายุก็ประกบปากเธอไว้ ยี่หวาครางเสียงเบา ทำเอาอารมณ์ของชายหนุ่มพุ่งสูงขึ้นไปอีก เขาสอดนิ้วยาวเข้าในกลุ่มผมของเธอ พลางประคองท้ายทอยเอาไว้เพื่อเพิ่มแรงให้จูบนี้ดูดดื่มและเกี่ยวพันมากขึ้น

“ขอนะ” วายุพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ น้ำเสียงแหบแห้ง ซึ่งความแหบแห้งนั้นแฝงไปด้วยความเซ็กซี่ ยี่หวาถึงกับหน้าแดงทันที เธอไม่ได้ตอบอะไรแต่ส่งปลายลิ้นไปตวัดเกี่ยวกระหวัดลิ้นเขาอย่างแน่นหนา เป็นการแสดงออกว่าเธอตอบตกลง

เธอจะได้เอาคืนเขาเมื่อหกปีก่อนเสียที…

วายุช้อนร่างยี่หวาขึ้นแล้ววางเธอลงบนเตียงอย่างเบามือ เขาไล่จูบลงต่ำเรื่อยๆ จนมาหยุดอยู่บริเวณหน้าอก มือใหญ่สอดเข้าไปในเสื้อยืดสีขาวของเธอ ยี่หวาไม่รอช้าลุกขึ้นไปประกบปากวายุเพื่อให้เขาถอดเสื้อเธอได้สะดวก…

ว่าแต่ใครเป็นคนเปลี่ยนชุดให้เธอ…แต่ช่างเถอะ เพราะวายุคงไม่ปล่อยให้ผู้ชายที่ไหนว่ายุ่งกับร่างกายเธอแน่ ขืนถามออกไปตอนนี้เดี๋ยวเขาจะหมดอารมณ์เสียเปล่า

เสื้อยืดสีขาวถูกถอดออกไปแล้ว ทำให้สายตาวายุจดจ่ออยู่บนตัวเธอราวกับต้องมนต์ จนไม่สามารถละสายตาได้อยู่พักใหญ่ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นด้านที่เซ็กซี่ของเธอ วายุไม่รอช้าเลื่อนมือลงไปปลดซิปกางเกงของยี่หวา จนตอนนี้บนร่างกายเธอมีเพียงลูกไม้สีดำที่ปกปิดข้างล่างและข้างบนเพียงเท่านั้น

วายุรู้สึกลำคอแห้งผาก เผลอกลืนน้ำลายอึกหนึ่งแต่ไฟในใจกับร้อนรุ่มขึ้นทวีคูณ ยี่หวาที่ถูกจ้องจนเขินอายทำอะไรไม่ถูกจึงประกบจูบเขาอีกครั้ง วายุเองก็ไม่น้อยหน้าจับท้ายทอยของเธอแน่น จูบตอบกลับไปอย่างร้อนแรง มือยี่หวาค่อยๆ เลื่อนไปปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของเขาออกทีละเม็ดจนหมด เผยให้เห็นกล้ามหน้าท้องที่ชวนหลงใหล

ผ่านไปไม่ถึงหนึ่งนาที อุณหภูมิภายในห้องยี่หวาสูงขึ้นเรื่อยๆ เสื้อของทั้งคู่ตอนนี้ถูกถอดทิ้งเรี่ยราดตามพื้นห้อง

“เจ็บ…” ยี่หวาอดร้องออกมาไม่ได้ เมื่อได้หลอมรวมร่างและจิตวิญญาณให้เป็นหนึ่งเดียวกับวายุ

แต่ทันทีที่เขาเห็นหญิงสาวดูเจ็บปวดมากก็ต้องหยุดชะงักแม้ว่าตอนนี้ตัวเองจะทรมานขนาดไหน “ไหวไหม?”

“ไหว…ค่ะ” ยี่หวาส่งเสียงหวาน ร่างกายที่หดเกร็งก็ค่อยๆ ผ่อนคลาย ทั้งที่ไม่ใช่ครั้งแรกของเธอสักหน่อย แต่คงเป็นเพราะว่าตลอดหกปีที่ผ่านมาเธอไม่เคยทำเรื่องแบบนี้เลย ยังดีที่ครั้งนี้เขาสนใจความรู้สึกเธอบ้าง

บทรักยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ ไม่จบไม่สิ้น ท่วงทำนองของวายุทำเอายี่หวาไม่อยากจะเชื่อว่าที่ผ่านมาเขาจะไม่เคยผ่านผู้หญิงคนอื่นมาเลย ซึ่งก็รวมถึงตัวเธอด้วยที่แม้ว่าจะเคยผ่านเหตุการณ์แบบนี้มาแค่ครั้งเดียว แต่คงเป็นเพราะสัญชาตญาณทำให้ยี่หวาได้เป็นฝ่ายคุมเกมบ้าง…

อย่างน้อยก็ขอให้เธอได้เอาคืนเขาในวันนั้นหน่อยเถอะ!

แม้ว่าวายุจะประหลาดใจกับการลุกของยี่หวา แต่เขาก็จะไม่พูดอะไรออกมา อดีตเธอจะเป็นยังไงเขาไม่สนใจ ขอแค่ปัจจุบันเธอเลือกที่จะอยู่กับเขาก็พอ

หลังจบบทรักที่ไม่รู้ว่าผ่านมานานเท่าไหร่กระทั่งยี่หวานอนฟุบอยู่บนอกกำยำของเขาลมหายใจหอบเหนื่อยอย่างหมดแรง วายุที่เห็นก็รู้สึกอดเอ็นดูไม่ได้ ลูบหลังเธออย่างอ่อนโยน จากนั้นก็พลิกตัวกลับมาขึ้นคร่อมหญิงสาวแทน ยี่หวาถึงกับเบิกตากว้างนี่เขายังไม่พออีกเหรอ…

“อื้อ…นี่คุณ…ไปอดอยากจากไหนมาคะ?”

“อืม…ตั้งแต่คืนนั้นฉันก็ไม่เคยมีอารมณ์อีกเลย”

“แต่ว่าฉันจะไม่ไหวแล้ว”

“รอบสุดท้าย…” น้ำเสียงแหบพร่าของวายุทำเอายี่หวาแทบจะลืมความเจ็บก่อนหน้านี้ไปเลย สุดท้ายแล้วเธอก็รู้สึกได้ว่าตัวเองแพ้เขา ก็ใครจะไปคิดล่ะว่าเขาจะอึดขนาดนี้

ขอยกเลิกแผนการเอาคืนเขา ไม่อยากนั้นเธอคงจะลงจากเตียงไม่ได้แน่ๆ T^T

ทันทีที่วายุปล่อยออกมาเขาก็ล้มตัวลงนอนข้างเธอแถมยังดึงเธอไปกอดจนแน่นอีก ยี่หวาที่รู้สึกหมั่นไส้จึงบ่นออกมา “แล้วพรุ่งนี้ฉันจะเดินไหวไหม”

“ฉันอุ้ม”

“ไม่ได้ค่ะ เดี๋ยวคนอื่นก็สงสัยกันพอดี นี่ขนาดฉันยังไม่ทันจะหายป่วย คุณก็ไม่อ่อนโยนกับฉันเลย”

“ขอแก้ตัว...วันหลัง”

“คุณมันร้าย!” ยี่หวาบ่นอุบอิบอยู่ในอ้อมกอดของวายุ ไม่อยากจะคิดถึงคราวหน้าเลย เขาจะรุนแรงกับเธอขนาดไหนก็ไม่รู้

อีกด้านหนึ่ง

ดาหลาที่กลับมาถึงห้องก็ไม่รอช้ารีบโทรหาพิชญ์สิณี พอปลายสายกดรับ เธอก็สั่งน้ำตาตัวเองออกมาทันที “ฮือ…คุณแม่คะ?”

“เป็นอะไรหนูดา ใครทำอะไรหนู” พิชญ์สิณีที่สะลึมสะลือจากการตื่นนอนในตอนแรก ก็ตาสว่างขึ้นมาทันที

“ยี่หวา…ฮึก! ยี่หวา…”

“ผู้หญิงคนนั้นทำอะไร!” น้ำเสียงพิชญ์สิณีดูโกรธมาก เพราะแค่เธอได้ยินชื่ออีกฝ่ายก็อารมณ์ไม่ดีแล้ว

“ยี่หวาไปนอนห้องคุณวายุ…ฮึก! ทั้งสองคนนอนด้วยกันค่ะ ฮือ…ตั้งแต่เมื่อคืนก่อนแถมยังมีคืนนี้อีกด้วย”

“ทำไมเจ้าลูกคนนี้ถึงได้ทำตัวเหลวไหลแบบนี้! หนูดาไม่ต้องห่วง เดี๋ยวแม่จะจัดการให้ พรุ่งนี้หนูจะต้องมีสถานะ”

ดาหลายกยิ้มออกมา แต่ยังไม่ทันที่จะได้ยิ้มไปมากกว่านี้ก็นึกถึงสิ่งที่วายุพูดได้เสียก่อน “แต่คุณวายุบอกว่า...เขาหมั้นกับยี่หวาแล้วนะคะ”

“ไม่มีทาง ลูกแม่เพิ่งจะเคยเจอผู้หญิงคนนั้น ไม่มีทางไปหมั้นกันโดยที่แม่ไม่รู้แน่นอน เจ้าลูกคนนี้ชักจะเอาใหญ่ขึ้นทุกวัน ดูเหมือนว่าแม่ต้องจัดการให้เด็ดขาดเสียแล้ว”

“ถ้าคุณแม่ว่าอย่างนั้นดาก็สบายใจค่ะ ดากลัวว่าถ้าเรนโตขึ้นแล้วเขาจะกลายเป็นคนคิดมากที่รู้ว่าพ่อของตัวเองมีผู้หญิงคนอื่น ดาเป็นห่วงลูก…”

“แม่ก็เป็นห่วงหลานเหมือนกัน เพราะงั้นแม่จะไม่ยอมให้ผู้หญิงคนนั้นเข้ามายุ่งวุ่นวายกับครอบครัวของเราแน่” ว่าจบพิชญ์สิณีก็วางสายไป

ส่วนดาหลาก็เปิดโทรศัพท์จากนั้นก็โพสต์ข้อความหนึ่งลงไป…

[บางครั้งการถอยออกมา มันทำให้เรามีค่ามากกว่าการอยู่ต่อ]