ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม นิยาย บท 127

“ที่รัก!” ยี่หวาเงยหน้าขึ้นไปมองวายุด้วยแววตาที่ทำให้คนที่เห็นแทบจะไม่สามารถควบคุมอารมณ์ได้ ก่อนจะส่งเสียงหวานออกไปอย่างออดอ้อน “เราจดทะเบียนกันเถอะค่ะ”

“อืม” วายุตอบกลับอย่างรวดเร็ว ทั้งที่ในหัวเขายังไม่ทันได้คิดอะไรเลย ก่อนจะเพิ่งรู้สึกตัวว่าเมื่อกี้หญิงสาวพูดว่าอะไร “หืม? เธอขอฉันแต่งงาน?”

“ค่ะ ฉันอยากแต่งงานกับคุณ”

“พูดจริงใช่ไหม?”

“จริงแท้แน่นอนค่ะ แล้วคุณก็ตอบตกลงแล้วนะ…อื้อ~” ไม่รอให้ยี่หวาได้ทันตั้งตัว วายุก็ประกบปากเธอไว้ ยี่หวาครางเสียงเบา ทำเอาอารมณ์ของชายหนุ่มพุ่งสูงขึ้นไปอีก เขาสอดนิ้วยาวเข้าในกลุ่มผมของเธอ พลางประคองท้ายทอยเอาไว้เพื่อเพิ่มแรงให้จูบนี้ดูดดื่มและเกี่ยวพันมากขึ้น

“ขอนะ” วายุพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ น้ำเสียงแหบแห้ง ซึ่งความแหบแห้งนั้นแฝงไปด้วยความเซ็กซี่ ยี่หวาถึงกับหน้าแดงทันที เธอไม่ได้ตอบอะไรแต่ส่งปลายลิ้นไปตวัดเกี่ยวกระหวัดลิ้นเขาอย่างแน่นหนา เป็นการแสดงออกว่าเธอตอบตกลง

เธอจะได้เอาคืนเขาเมื่อหกปีก่อนเสียที…

วายุช้อนร่างยี่หวาขึ้นแล้ววางเธอลงบนเตียงอย่างเบามือ เขาไล่จูบลงต่ำเรื่อยๆ จนมาหยุดอยู่บริเวณหน้าอก มือใหญ่สอดเข้าไปในเสื้อยืดสีขาวของเธอ ยี่หวาไม่รอช้าลุกขึ้นไปประกบปากวายุเพื่อให้เขาถอดเสื้อเธอได้สะดวก…

ว่าแต่ใครเป็นคนเปลี่ยนชุดให้เธอ…แต่ช่างเถอะ เพราะวายุคงไม่ปล่อยให้ผู้ชายที่ไหนว่ายุ่งกับร่างกายเธอแน่ ขืนถามออกไปตอนนี้เดี๋ยวเขาจะหมดอารมณ์เสียเปล่า

เสื้อยืดสีขาวถูกถอดออกไปแล้ว ทำให้สายตาวายุจดจ่ออยู่บนตัวเธอราวกับต้องมนต์ จนไม่สามารถละสายตาได้อยู่พักใหญ่ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นด้านที่เซ็กซี่ของเธอ วายุไม่รอช้าเลื่อนมือลงไปปลดซิปกางเกงของยี่หวา จนตอนนี้บนร่างกายเธอมีเพียงลูกไม้สีดำที่ปกปิดข้างล่างและข้างบนเพียงเท่านั้น

วายุรู้สึกลำคอแห้งผาก เผลอกลืนน้ำลายอึกหนึ่งแต่ไฟในใจกับร้อนรุ่มขึ้นทวีคูณ ยี่หวาที่ถูกจ้องจนเขินอายทำอะไรไม่ถูกจึงประกบจูบเขาอีกครั้ง วายุเองก็ไม่น้อยหน้าจับท้ายทอยของเธอแน่น จูบตอบกลับไปอย่างร้อนแรง มือยี่หวาค่อยๆ เลื่อนไปปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของเขาออกทีละเม็ดจนหมด เผยให้เห็นกล้ามหน้าท้องที่ชวนหลงใหล

ผ่านไปไม่ถึงหนึ่งนาที อุณหภูมิภายในห้องยี่หวาสูงขึ้นเรื่อยๆ เสื้อของทั้งคู่ตอนนี้ถูกถอดทิ้งเรี่ยราดตามพื้นห้อง

“เจ็บ…” ยี่หวาอดร้องออกมาไม่ได้ เมื่อได้หลอมรวมร่างและจิตวิญญาณให้เป็นหนึ่งเดียวกับวายุ

แต่ทันทีที่เขาเห็นหญิงสาวดูเจ็บปวดมากก็ต้องหยุดชะงักแม้ว่าตอนนี้ตัวเองจะทรมานขนาดไหน “ไหวไหม?”

“ไหว…ค่ะ” ยี่หวาส่งเสียงหวาน ร่างกายที่หดเกร็งก็ค่อยๆ ผ่อนคลาย ทั้งที่ไม่ใช่ครั้งแรกของเธอสักหน่อย แต่คงเป็นเพราะว่าตลอดหกปีที่ผ่านมาเธอไม่เคยทำเรื่องแบบนี้เลย ยังดีที่ครั้งนี้เขาสนใจความรู้สึกเธอบ้าง

บทรักยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ ไม่จบไม่สิ้น ท่วงทำนองของวายุทำเอายี่หวาไม่อยากจะเชื่อว่าที่ผ่านมาเขาจะไม่เคยผ่านผู้หญิงคนอื่นมาเลย ซึ่งก็รวมถึงตัวเธอด้วยที่แม้ว่าจะเคยผ่านเหตุการณ์แบบนี้มาแค่ครั้งเดียว แต่คงเป็นเพราะสัญชาตญาณทำให้ยี่หวาได้เป็นฝ่ายคุมเกมบ้าง…

อย่างน้อยก็ขอให้เธอได้เอาคืนเขาในวันนั้นหน่อยเถอะ!

แม้ว่าวายุจะประหลาดใจกับการลุกของยี่หวา แต่เขาก็จะไม่พูดอะไรออกมา อดีตเธอจะเป็นยังไงเขาไม่สนใจ ขอแค่ปัจจุบันเธอเลือกที่จะอยู่กับเขาก็พอ

หลังจบบทรักที่ไม่รู้ว่าผ่านมานานเท่าไหร่กระทั่งยี่หวานอนฟุบอยู่บนอกกำยำของเขาลมหายใจหอบเหนื่อยอย่างหมดแรง วายุที่เห็นก็รู้สึกอดเอ็นดูไม่ได้ ลูบหลังเธออย่างอ่อนโยน จากนั้นก็พลิกตัวกลับมาขึ้นคร่อมหญิงสาวแทน ยี่หวาถึงกับเบิกตากว้างนี่เขายังไม่พออีกเหรอ…

“อื้อ…นี่คุณ…ไปอดอยากจากไหนมาคะ?”

“อืม…ตั้งแต่คืนนั้นฉันก็ไม่เคยมีอารมณ์อีกเลย”

“ยี่หวา…ฮึก! ยี่หวา…”

“ผู้หญิงคนนั้นทำอะไร!” น้ำเสียงพิชญ์สิณีดูโกรธมาก เพราะแค่เธอได้ยินชื่ออีกฝ่ายก็อารมณ์ไม่ดีแล้ว

“ยี่หวาไปนอนห้องคุณวายุ…ฮึก! ทั้งสองคนนอนด้วยกันค่ะ ฮือ…ตั้งแต่เมื่อคืนก่อนแถมยังมีคืนนี้อีกด้วย”

“ทำไมเจ้าลูกคนนี้ถึงได้ทำตัวเหลวไหลแบบนี้! หนูดาไม่ต้องห่วง เดี๋ยวแม่จะจัดการให้ พรุ่งนี้หนูจะต้องมีสถานะ”

ดาหลายกยิ้มออกมา แต่ยังไม่ทันที่จะได้ยิ้มไปมากกว่านี้ก็นึกถึงสิ่งที่วายุพูดได้เสียก่อน “แต่คุณวายุบอกว่า...เขาหมั้นกับยี่หวาแล้วนะคะ”

“ไม่มีทาง ลูกแม่เพิ่งจะเคยเจอผู้หญิงคนนั้น ไม่มีทางไปหมั้นกันโดยที่แม่ไม่รู้แน่นอน เจ้าลูกคนนี้ชักจะเอาใหญ่ขึ้นทุกวัน ดูเหมือนว่าแม่ต้องจัดการให้เด็ดขาดเสียแล้ว”

“ถ้าคุณแม่ว่าอย่างนั้นดาก็สบายใจค่ะ ดากลัวว่าถ้าเรนโตขึ้นแล้วเขาจะกลายเป็นคนคิดมากที่รู้ว่าพ่อของตัวเองมีผู้หญิงคนอื่น ดาเป็นห่วงลูก…”

“แม่ก็เป็นห่วงหลานเหมือนกัน เพราะงั้นแม่จะไม่ยอมให้ผู้หญิงคนนั้นเข้ามายุ่งวุ่นวายกับครอบครัวของเราแน่” ว่าจบพิชญ์สิณีก็วางสายไป

ส่วนดาหลาก็เปิดโทรศัพท์จากนั้นก็โพสต์ข้อความหนึ่งลงไป…

[บางครั้งการถอยออกมา มันทำให้เรามีค่ามากกว่าการอยู่ต่อ]