ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม นิยาย บท 128

ยี่หวาไล่ให้วายุกลับไปที่ห้องของเขาตั้งแต่เช้าตรู่ เพราะเธอกลัวว่าจะมีคนมาเห็น ทันทีที่วายุออกไปยี่หวาก็รีบกดโทรออกหาฮาเดส

ปลายสายกดรับอย่างไม่เต็มใจ พร้อมกับส่งเสียงห้วนๆ ใส่เธอ “โทรมาทำไม หรือว่าเธอเปลี่ยนใจจะกลับมาหาฉัน?”

“เปล่า” ยี่หวารีบปฏิเสธทันควัน “ฉันแค่จะโทรมาขอยืมคนสักส่วนหนึ่ง”

“ทำไร?”

“นายไม่ต้องรู้หรอก เอาเป็นว่านายจะให้ฉันยืมไหม ไม่อย่างนั้นฉันจะได้ไปหาคนอื่นแทน” ยี่หวาตัดสินใจไม่บอกเขา เพราะเธอกลัวว่าเขาจะไปฆ่าคนพวกนั้นโดยที่เธอยังไม่ได้ทำอะไร

“ไม่ต้อง! คนของฉันก็คือคนของเธอ” อีกอย่างเขาไม่อยากให้ยี่หวาไปหาคนอื่น เพราะหากอีกฝ่ายทรยศผลที่ตามมาอาจจบไม่สวย

“ขอบคุณ แล้วนายก็เลิกลอบกัดคุณวายุได้แล้ว อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่าตอนนี้นายกำลังวางแผนทำอะไรอยู่”

“ก็บอกให้ผู้ชายคนนั้นยอมแพ้ซะสิ แล้วฉันจะหยุด ทำไมเธอถึงต้องสร้างศัตรูให้ฉันเหนื่อยด้วยก็ไม่รู้ แต่ก็ดี ชีวิตช่วงนี้เลยไม่น่าเบื่อ”

“เรื่องของนายแล้วกัน แค่นี้แหละ” แต่ยังไม่ทันที่ยี่หวาจะกดวางสาย ฮาเดสก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน

“มีอะไรให้ช่วยก็บอก”

“ขอบใจ”

หลังจากที่ยี่หวาวางสายจากฮาเดส เธอก็อาบน้ำแต่งตัวและเก็บกระเป๋า เพราะวันนี้เป็นวันสุดท้ายที่จะได้อยู่บนเรือลำนี้ แถมวันนี้เธอจะได้เจอเรนจิลูกของเธอแล้ว!!!

พอยี่หวาเดินออกมาจากห้องเพื่อไปหาควิลเลอร์ ก็เห็นมีคนยืนล้อมรอบดาหลาเยอะมาก เหมือนกับว่าพวกเขากำลังแสดงความยินดีอะไรบางอย่างกับเธอ

เกิดอะไรขึ้น?

“อ่าว! ยี่หวามาแล้วเหรอ เธอเห็นข่าวหรือยัง” ควิลเลอร์เดินเข้ามาหายี่หวาพร้อมกับเอ่ยถามอย่างตื่นเต้น

“ข่าวอะไรคะ?”

“ก็ข่าวที่ดาหลากำลังจะหมั้นกับประธานภูวิศเร็วๆ นี้ไง”

ยี่หวาตะลึงเล็กน้อยก่อนจะปรับสีหน้าและเก็บอารมณ์ความรู้สึกแปลกใจให้มิดชิดอย่างรวดเร็ว พร้อมกับพูดออกมาอย่างประชดประชัน “เป็นเรื่องที่น่ายินดีจริงๆ”

“ไม่อยากจะเชื่อเลย ก็ว่าอยู่ทำไมเธอถึงได้เล่นหนังแถมยังเป็นนางเอกอีก ไหนจะงานเลี้ยงครั้งนี้ที่ถูกจัดขึ้นอย่างกะทันหัน”

ยี่หวาทำเป็นพยักหน้าเห็นด้วยกับควิลเลอร์ ก่อนจะกดโทรศัพท์พิมพ์ข้อความไปหาวายุว่า [คุณยังไม่ต้องปฏิเสธอะไรทั้งนั้น ปล่อยให้เธอมีความสุขไปก่อน]

แม้วายุจะไม่เห็นด้วย แต่เขาก็ไม่กล้าขัดหญิงสาว เขายอมที่จะกลายเป็นเครื่องมือในการแก้แค้นของเธอ [อืม]

“ว่าแต่ที่เธอโพสต์หมายความว่ายังไงเหรอดาหลา ทำไมถึงโพสต์แบบนั้น เกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วยหรือเปล่า”

“หรือว่าจะมีมือที่สาม!”

“แต่ว่าฉันก็ยังไม่เคยเห็นคุณภูวิศยุ่งกับผู้หญิงคนไหนเลยนะ แถมเขาเองก็เพิ่งออกมาเปิดตัวด้วย ไม่อย่างนั้นถ้าเขามีผู้หญิงคนอื่นจริงๆ ก็ต้องมีข่าวออกมาบ้างแหละ”

“พวกเธอไม่รู้หรอก...” ดาหลาพูดออกมาทำให้คนอื่นๆ ต่างก็หันมามองหน้ากัน แสดงว่าเรื่องนี้ต้องมีมือที่สามแน่ๆ

ขณะนั้นเองวายุก็เดินผ่านมาพอดี พวกเขาต่างก็ตะโกนแสดงความยินดี แต่วายุก็ไม่สนใจเดินผ่านไปอย่างกับว่าทุกคนเป็นเพียงอากาศ ซึ่งก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไรอีก ดาหลาที่เห็นก็ได้แต่กำมือแน่น แม้ว่าเขาจะไม่ได้เอ่ยปฏิเสธ แต่การที่เขาทำแบบนี้มันก็เหมือนเป็นการปฏิเสธเธอทางอ้อม

ดาหลาที่ทนไม่ไหวจึงเดินไปเข้าห้องน้ำเพื่อที่จะล้างหน้าล้างตาเสียหน่อย แต่ทันทีที่เธอจะเดินออกมา ประตูห้องน้ำก็ถูกล็อกจากข้างนอก แถมไม่ว่าเธอจะตะโกนเรียกดังแค่ไหนก็ไม่มีใครได้ยิน

ยี่หวาเดินกลับมาที่จุดรวมตัวเรือก็เทียบท่าพอดี เพราะงั้นเธอมั่นใจว่าคงไม่มีใครเดินไปเปิดให้ดาหลาออกมาแน่ ให้ผู้หญิงคนนั้นได้รับรู้ถึงการโดนขังดูบ้างว่าจะเป็นยังไง แค่นี้ยังน้อยไปด้วยซ้ำถ้าเทียบกับยี่หวาที่โดนขังอยู่ในห้องแคบๆ เกือบสองปี

“แสบเหมือนกันนะ” โจเซฟเดินมากระซิบที่ข้างหูยี่หวา เขาเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด แต่ที่เขาไม่เข้าไปช่วยดาหลาเพราะคนที่ตั้งใจจะฆ่าคนอื่นแบบนั้นสมควรโดนแล้ว

“แล้วไง? คุณจะไปช่วย”

“อืม” ยี่หวาหันไปถลึงตาโตใส่เขา จนอีกฝ่ายหัวเราะออกมา “ช่วยคุณลบภาพในกล้องวงจรปิดและอีกสักสองวันค่อยสั่งให้พนักงานมาตรวจเช็กเรือ”

“ทำไมถึงช่วยฉัน” ยี่หวาขมวดคิ้วมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างงงๆ คงไม่ใช่ว่าเขารักเธอจนช่วยเธอทำผิดหรอกนะ

“ผู้หญิงคนนั้นควรได้รับกรรมที่ทำให้คุณตกเรือ”

“คุณเห็น?”

“อืม แต่ผู้หญิงคนนั้นฉลาดมาก เพราะมุมนั้นไม่มีกล้องวงจรปิด”

“ฉลาดแต่เรื่องเลวๆ ยังไงก็ขอบคุณ คุณมาก” เป็นอย่างที่เธอคิดไว้ไม่มีผิด ผู้หญิงคนนั้นไม่มีทางหยุดทำเรื่องชั่วๆ แน่จนกว่าเธอจะตาย

“ผมทำดีขนาดนี้ คุณจะเปลี่ยนใจมาหาผมได้ยัง”

“งั้นคุณต้องลองถามที่รักของฉันดูแล้วแหละ” ยี่หวากระซิบข้างหูเขาพร้อมกับชี้นิ้วไปที่วายุที่กำลังยืนจ้องเธอกับโจเซฟตาเขม็ง

“นี่สรุปว่าคุณเลือกผู้ชายคนนั้นจริงๆ เหรอ แต่ว่าเขามีคู่หมั้นแล้วนะ”

“คู่หมั้นจอมปลอม ฉันต่างหากที่เป็นคู่หมั้นตัวจริง คุณเคยถามฉันใช่ไหมว่าทำไมฉันถึงหนีคุณมา”

“อย่าบอกนะว่าคุณจำเรื่องทั้งหมดได้แล้ว”

“อืม เหตุผลที่ฉันหนีคุณมา เป็นเพราะฉันต้องกลับมาหาลูกกับสามีของฉัน หวังว่าคุณจะเข้าใจฉันนะ” ว่าจบยี่หวาก็เดินแยกออกมาแล้วเดินไปขึ้นรถที่ซัพพอร์ตกำลังจอดรออยู่ ปล่อยให้โจเซฟได้แต่ยืนนิ่ง

แสดงว่าเธอคบหากับประธานภูวิศนานแล้ว แถมยังมีลูกด้วยกันอีก แล้วแบบนี้เขาจะเอาอะไรไปสู้ แบบนี้มันเหมือนกับว่าแพ้ตั้งแต่ยังไม่เริ่มเลย เพราะเขาก็คงไม่เลวพอไปทำให้ครอบครัวคนอื่นเขาแตกแยกหรอก

ยี่หวานั่งรถมาได้สักพักก็มาหยุดที่สำนักทะเบียนเขต เธอจึงถามซัพพอร์ตอย่างงงๆ “มาทำอะไรที่นี่?”

ซัพพอร์ตไม่ตอบอะไร ลงจากรถมาเปิดประตูให้ยี่หวาก็เห็นว่าวายุยืนรออยู่ คงไม่ใช่ว่าเขาพาเธอมาจดทะเบียนสมรสหรอกใช่ไหม แบบนี้มันไม่รีบเกินไปหน่อยเหรอ เธอเพิ่งจะเอ่ยปากเมื่อคืนเองนะ

“ไปกันเถอะ” วายุพูดพร้อมกับส่งมือมาให้เธอจับ แล้วพาเดินเข้าไปข้างใน

“แต่ว่าฉันยังไม่ได้เตรียมเอกสารอะไรมาเลยนะ” เพราะคงไม่มีใครพกทะเบียนบ้านตัวจริงเดินไปเดินมาหรอก วายุไม่ตอบแต่หยิบซองเอกสารมาจากมือกองทัพและส่งให้ยี่หวา เธอจึงเปิดดูข้างในอย่างมึนงง ก็พบกับเอกสารที่ใช้ในการจดทะเบียนสมรสทั้งหมด “ไปเอามาจากไหนคะ?”

“พี่เธอ”

“อ้อ! ว่าแต่ทำไมวันนี้ไม่มีคนเลย ไม่ใช่ว่าเขาปิดแล้วหรอกนะ”

“สั่งปิด” วายุตอบออกมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย ที่แท้เขาก็เป็นคนสั่งปิดนี่เอง

เฮ้อ! คนมีอำนาจนี่มันดีจริงๆ เลย