ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม นิยาย บท 130

ขณะที่ยี่หวากำลังยืนคุยกับหมอเรื่องผลตรวจอีกที ญาณิศาที่มาโรงพยาบาลเพื่อเอายาให้ดนัยณัฐก็เห็นเข้าพอดี เธอจึงแอบตามยี่หวาไปอย่างเงียบๆ แต่แล้วญาณิศาก็ต้องตกใจเมื่อเห็นรถที่ยี่หวากำลังขึ้น คนอย่างยัยเด็กนี่จะมีปัญญาซื้อรถแพงขนาดนี้ด้วยเหรอ

ยี่หวาออกมาจากโรงพยาบาลก็ตรงมายังบ้านของฮาเดสที่ตอนนี้มีแต่ลูกน้องเฝ้าอยู่เพราะพวกเขาแยกย้ายกันไปต่างประเทศจัดการเรื่องที่วายุโต้กลับ พวกหมาลอบกัดเจอแบบนี้บ้างก็ดี

“หม่ามี๊มาทำอะไรที่นี่เหรอครับ”

“หม่ามี๊แวะมาหาเพื่อน เรนรอหม่ามี๊ก่อนนะไม่นาน”

“ได้ครับ” เรนจิพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง ขอแค่ให้เขาได้อยู่กับหม่ามี๊ก็พอใจแล้ว

เธอมาที่นี่วันนี้ก็เพราะจะมาคุยเรื่องของดาหลา ที่จะให้พวกเขาไปจัดการ เพราะการลอบกัดเป็นงานถนัดของคนพวกนี้เลย

“นายหญิงสวัสดีครับ…” พวกเขาออกมาต้อนรับยี่หวาอย่างพร้อมเพรียง ก่อนจะหยุดชะงักเมื่อเห็นเด็กผู้ชายที่เธอกำลังจูงมืออยู่ข้างๆ “เด็กคนนี้…”

“ลูกชายฉันเอง เป็นไงหล่อไหม?” ยี่หวาพูดออกมาอย่างภาคภูมิใจ ซึ่งพวกเขาต่างก็พยักหน้าด้วยความงุนงง ส่วนเรนจิตอนนี้ยิ้มกว้างจนปากจะถึงหูอยู่แล้ว

“หล่อมากเลยครับ” มีหวังถ้านายรู้ ต่อให้อยู่คนละขั้วโลก ภายในไม่กี่ชั่วโมงก็ต้องมาหาถึงที่แน่ แค่คิดก็เสียวสันหลังแล้ว

“เดี๋ยวเรนไปเล่นกับพวกคุณลุงก่อนนะ หม่ามี๊ขอคุยธุระหน่อย” ยี่หวาก้มลงไปพูดกับเรนจิด้วยเสียงหวาน ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปสั่งพวกเขาด้วยเสียงแข็ง “ดูแลลูกชายฉันดีๆ ห้ามพาไปเล่นอะไรพิเรนทร์เด็ดขาด”

“ไม่ต้องห่วงครับ พวกผมจะดูแลนายน้อยเป็นอย่างดี”

“อืม”

จากนั้นยี่หวาก็ให้ผู้ชายที่เหลือมานั่งคุยถึงแผนการ “ฉันต้องการให้พวกนายจัดการสองแม่ลูกคู่หนึ่ง คนพวกนั้นเคยขังฉันไว้ในห้องแคบๆ เกือบ 2 ปี แถมยังขโมยลูกชายฉันไปอีก แล้วไหนจะตามฆ่าฉันถึง 6 ครั้ง พวกนายคิดว่าฉันควรจัดการยังไงดี”

“ฆ่าทิ้งครับ!”

“ผมเห็นด้วย ควรฆ่าให้ตายอย่างเดียว”

“คนพวกนั้นทำให้ฉันต้องทนทุกข์ทรมานมาเกือบ 10 ปี ถ้าพวกนายฆ่าให้ตายเลย แล้วพวกเธอจะรับรู้ถึงความทรมานที่ฉันได้รับไหม” ยี่หวาเห็นว่าพวกเขาไม่ตอบจึงพูดขึ้นอีก “เพราะฉะนั้นฉันอยากทำให้พวกมันเป็นโรคจิตเภท* โดยเริ่มจากที่คนลูกก่อนเลย”

“แบบนี้มันน่ากลัวกว่าการฆ่าอีก แต่คนพวกนั้นก็สมควรได้รับแล้ว นายไม่ต้องห่วงปล่อยให้เป็นหน้าที่พวกผมเอง รับรองนรกไม่มีทางเรียกหาแน่นอน”

ยี่หวารู้ว่าวิธีของพวกเขาจะต้องไม่ทำอะไรรุนแรงกับคนพวกนั้น เผลอๆ การลงมือครั้งนี้แทบจะไม่ต้องถูกตัวเลยด้วยซ้ำ แต่อย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาในการจัดการซึ่งเธอเองก็ไม่ใช่คนใจร้อนอะไรอยู่แล้ว

“ว่าแต่ความจำนายหญิงกลับมาแล้วเหรอครับ”

“ใช่ เพิ่งกลับมา แล้วก็ไม่ต้องเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้คนคนนั้นฟังล่ะ ฉันไม่อยากให้เขาเข้ามายุ่งกับเรื่องนี้”

“ครับนาย”

เมื่อคุยเสร็จยี่หวาก็เดินไปหาเรนจิ แต่ภาพที่เห็นทำให้เธอแทบอยากจะกระโดดถีบพวกเขาจริงๆ “ก็บอกว่าไม่ให้พาลูกฉันเล่นอะไรพิเรนทร์ไง”

“ยิงปืนไม่พิเรนทร์นะครับ มันคือการป้องกันตัว แถมที่ผมให้เล่นก็เป็นปืนอัดลมครับไม่ต้องห่วง” ลูกน้องคนหนึ่งเถียงขึ้นอย่างมั่นใจว่าเขาไม่ได้ทำอะไรผิด