ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม นิยาย บท 139

“เรน!!!” ยี่หวาสะดุ้งตื่นขึ้นมาอย่างตกใจ ก่อนจะหันมองซ้ายมองขวาอย่างหวาดระแวง พอได้สติก็รู้สึกเจ็บที่หลังขึ้นมา “โอ๊ย!”

“หม่ามี๊!!!” เรนจิตะโกนเรียกยี่หวาทั้งน้ำตา เพราะตกใจกลัวที่อยู่ๆ เธอก็ร้องออกมาเสียงดัง

ส่วนวายุก็รีบลุกขึ้นจากโซฟาเดินเข้าดูอาการยี่หวาด้วยสีหน้าร้อนรน “เธอเจ็บมากไหม เดี๋ยวฉันตามหมอให้”

“ไม่เป็นไรค่ะ ว่าแต่เรนไม่เป็นอะไรใช่ไหม เรนเจ็บตรงไหนหรือเปล่า หม่ามี๊ขอโทษนะที่ทำให้หนูต้องเจออันตรายไปด้วย เป็นเพราะหม่ามี๊แท้ๆ เลย” เธอไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะกล้าเล่นสกปรกกลางเมืองขนาดนั้น ถ้าสมมติว่าเธอไม่หักหลบมีหวังได้เกิดอุบัติเหตุครั้งใหญ่แน่

“ไม่ใช่อุบัติเหตุ?”

“ค่ะ” ยี่หวาพยักหน้า เพราะไม่มีความจำเป็นต้องปิดบังเขา “รถกระบะคันข้างหลังจงใจชนรถฉันอย่างแรง”

“คิดว่าใคร” น้ำเสียงวายุเหี้ยมโหดขึ้นมาทันที

“ฉันคิดว่าเป็นดาหลาค่ะ เพราะฉันเจอเธอหลังจากที่ไปเอาผลตรวจดีเอ็นเอ...เอ่อ...คุณเห็นผลตรวจแล้วใช่ไหมคะ?”

“เห็นแล้ว” ตอนนี้ภายในใจเขากำลังดีใจและตื่นเต้นมาก แต่ก็ต้องควบคุมตัวเองไว้ เพราะเขาโกรธที่เธอปิดบังเขาทั้งที่รู้ความจริงตั้งแต่ความจำกลับมาแล้ว

ยี่หวาพนมมืออย่างอ้อนวอน “ขอโทษค่ะ ตอนแรกฉันตั้งใจว่าจะเซอร์ไพรส์คุณกับเรนก็เลย…”

ยังไม่ทันที่ยี่หวาจะพูดจบ เธอก็ถูกวายุดึงเข้าไปกอดโดยที่มือเขาจับที่หัวเพราะรู้ว่าเธอเจ็บหลัง พอเห็นท่าทางออดอ้อนของเธอสุดท้ายเขาก็โกรธไม่ลงอยู่ดี “นี่ยังไม่เซอร์ไพรส์อีกเหรอ ฉันแทบจะหยุดหายใจอยู่แล้ว”

“ทำให้คุณตื่นเต้นได้ก็ถือว่าประสบความสำเร็จแล้ว...” ยี่หวาที่รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติจึงหันไปมองเรนจิ “เรนไม่ดีใจเลยเหรอ”

“ดีใจสิครับ หม่ามี๊ฟื้นแล้วเรนจะไม่ดีใจได้ยังไง”

“อ่าว! เรนยังไม่รู้เหรอคะ?” ยี่หวาหันไปถามวายุอย่างมึนงง

“เขาหูดับ”

“ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่าฉันยังได้เซอร์ไพรส์เรนอยู่สินะ” ใบหน้าเธอตอนนี้ดูดีใจมาก ทำเอาวายุถึงกับพูดอะไรไม่ออก แล้วที่เขาร้องไห้ออกมาล่ะ นั้นไม่เรียกว่าเซอร์ไพรส์เหรอ

“หม่ามี๊มีอะไรจะเซอร์ไพรส์ผมเหรอครับ”

“หม่ามี๊อยากจะบอกเรนว่า…หม่ามี๊เป็นแม่ของเรน!” ยี่หวาพูดออกมาอย่างตื่นเต้น แต่ปฏิกิริยาของเรนก็ดูจะเฉยๆ ผิดจากที่เธอคิดไว้เยอะ “เอ๊ะ? เรนไม่ดีใจเหรอ?”

“หม่ามี๊ก็เป็นแม่ของเรนอยู่แล้วนี่ครับ” เรนจิตอบออกมาอย่างงงๆ ส่วนยี่หวาหันไปมองหน้าวายุอย่างต้องการคำอธิบาย สรุปว่าเรนรู้อยู่แล้วเหรอ

เมื่อวายุเห็นว่าสองแม่ลูกไม่มีทางสื่อสารกันรู้เรื่องแน่วันนี้จึงสรุปออกมาให้แทน “แม่ของลูกหมายถึง เธอเป็นคนคลอดลูกออกมา”

ยี่หวาพยักหน้ารัวๆ อย่างเห็นด้วย ส่วนเรนจิตอนนี้ก็เอาแต่จ้องหน้ายี่หวาตาไม่กะพริบเลย อย่างกับว่าถ้าเขาเผลอหลับตาเรื่องที่ได้ยินจะกลายเป็นเรื่องโกหกทันที แต่แล้วอยู่ๆ เรนจิก็ร้องไห้ออกมาทำเอายี่หวากระสับกระส่ายหันไปขอความช่วยเหลือจากวายุ

“ลูกไม่ควรร้องไห้ มันหมายถึงว่าลูกกำลังเสียใจ”

เรนจิหันขวับกลับไปเถียงวายุทันที “ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะ ผมร้องไห้เพราะดีใจต่างหาก ไม่ใช่พ่อที่ร้องไห้เพราะกลัว”

“หืม? คุณร้องไห้ด้วยเหรอ” สีหน้าเธอดูประหลาดใจมาก เพราะไม่คิดว่าเขาจะร้องไห้เพราะเธอ แต่ยี่หวาจะรู้ไหมว่า ทั้งชีวิตนี้ที่วายุร้องไห้ออกมาสองครั้งล้วนแต่เป็นเรื่องของเธอทั้งนั้น

วายุหันหน้าหนีไม่ยอมตอบ ซึ่งยี่หวาก็ไม่ได้สนใจเขาอีก เพราะตอนนี้สายตาเธอกำลังโฟกัสอยู่ที่หนุ่มน้อยตรงหน้าเธอ

“ที่พ่อพูดเป็นความจริงเหรอครับ หม่ามี๊เป็นแม่ของผมจริงๆ เหรอ หม่ามี๊ไม่ได้โกหกผมใช่ไหม หม่ามี๊เป็นแม่แท้ๆ ที่คลอดผมออกมา”