ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม นิยาย บท 2

ดีที่ผู้ชายคนนี้แค่โดนกระสุนเฉี่ยวแผลเลยไม่ลึกมาก แต่เพราะเลือดออกเยอะเกินไปเลยทำให้หมดสติ คงต้องให้เขานอนพักที่นี่ไปก่อน เพราะเธอเองก็ไม่มีเบอร์ติดต่อใครให้มารับเขากลับไปได้ในตอนนี้

ส่วนวันนี้เธอคงต้องขาดเรียนสักวันแล้ว…

เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงในที่สุดวายุก็ค่อยๆ รู้สึกตัว ก่อนจะลืมตาขึ้นช้าๆ ก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ในที่แปลกตา เขารีบลุกขึ้นนั่งแล้วมองไปยังรอบๆ ห้องที่ค่อนข้างเก่าและทรุดโทรม แถมยังเล็กและมืดมาก มีเพียงแสงไฟสลัวๆ จากตะเกียงเทียนที่ทำให้เห็นว่าภายในห้องมีแค่เตียงเก่าๆ ที่เขานอนอยู่ แล้วก็โต๊ะกับเก้าอี้อย่างละหนึ่งตัวที่ตอนนี้มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งกำลังนั่งกอดอกสัปหงกอยู่ข้างเตียง จากนั้นเขาก็เหมือนจะนึกขึ้นได้ว่าก่อนหน้านี้เกิดเรื่องอะไรขึ้น

เขาโดนคนไล่ยิง จากนั้นก็มีผู้หญิงคนหนึ่งมาช่วยเขาไว้…

แปลว่าผู้หญิงคนนี้เป็นคนช่วยเขาไว้สินะ ตอนนั้นเขากำลังคิดอะไรอยู่ทำไมถึงยอมให้เด็กมัธยมต้นคนนี้ช่วยเหลือได้ ถ้าใครรู้ว่านักธุรกิจพันล้านอย่างเขา ถูกเด็กผู้หญิงใส่ชุดนักเรียนมัธยมต้นตัวเล็กๆ ช่วยเหลือจากการถูกไล่ยิงคงได้อับอายไปถึงชาติหน้าแน่

ถึงแม้ว่าผู้หญิงคนนี้จะเป็นแค่เด็กมัธยม แต่การทำแผลของเธอกลับละเอียดดูเรียบร้อยมากเลย ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้เขาวิ่งหนีจนเหงื่อชุ่มไปทั้งตัว แต่ตอนนี้กลับไม่รู้สึกเหนียวตัว แสดงว่าผู้หญิงคนนี้คงจะเช็ดตัวให้เขาด้วยสินะ

ในขณะเดียวกันนั้นยี่หวาก็สะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ ไม่คิดว่านั่งอยู่ดีๆ จะเผลอหลับไปซะได้ แต่ก็ต้องตกใจกว่าเดิมเมื่อลืมตาขึ้นมาแล้วเห็นว่าชายหนุ่มกำลังจ้องเขม็งมาทางเธออยู่

พอเธอได้สติกลับมาก็รีบเอ่ยขึ้นช้าๆ ว่า “พี่ตื่นแล้วเหรอคะ ตอนนี้รู้สึกยังไงบ้าง เจ็บแผลอยู่ไหม”

“ไม่แล้ว เธอทำแผลดีมาก” วายุพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เพราะไม่อยากทำให้หญิงสาวตรงหน้าเขากลัว

พอยี่หวาได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มออกมาจนตาหยี เพราะตั้งแต่เกิดมานอกจากแม่นมแล้วเธอยังไม่เคยถูกใครชมมาก่อน จึงรีบตอบกลับชายหนุ่มตรงหน้าด้วยเสียงอ่อนหวานและแฝงไปด้วยความดีใจ “หนูทำแผลให้ตัวเองบ่อยๆ ก็เลยชินแล้วค่ะ”

“เธอเป็นแผลบ่อยเหรอ”

ยี่หวานิ่งไปสักพัก ก่อนจะตอบออกมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแต่น้ำเสียงสั่นเครือว่า “หนูเป็นคนซุ่มซ่ามค่ะ”

เธอจะบอกอีกฝ่ายได้ยังไง ว่าเธอมักจะโดนคนที่บ้านตบตีอยู่บ่อยๆ ก็เลยได้แผลมาเป็นประจำ ความเลวร้ายของคนในบ้านให้เธอรู้แค่คนเดียวก็พอแล้ว เพราะขนาดคนในบ้านนั้นเวลาที่ไม่ได้อยู่กับเธอสองคน ต่างก็แสดงละครแสร้งทำตัวเป็นคนดีตลอด

วายุดูออกว่าหญิงสาวตรงหน้าโกหก แต่เขาก็ไม่อยากจะทำให้อีกฝ่ายต้องกดดัน เลยทำได้เพียงแค่ปล่อยผ่านไปไม่ถามอะไรต่อ ได้แต่เปลี่ยนเรื่องแทน

“เธอพักที่นี่เหรอ”

“บางทีก็พักที่นี่ค่ะ”