ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม นิยาย บท 32

วายุกลับมาถึงบ้านในตอนดึกเพราะเพิ่งเคลียร์งานที่บริษัทเสร็จ แม้ความจริงงานในวันนี้จะเสร็จนานแล้วแต่เขาก็ยังคงหางานอื่นมาทำต่อเพราะไม่อยากกลับบ้านเร็ว

ทันทีที่เขาเดินเข้ามาในบ้านได้เพียงแค่ก้าวเดียวก็ต้องถึงกับชะงัก เพราะเขารู้สึกถึงความคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก เป็นความรู้สึกที่หายไปนานถึงหกปี

“กลิ่นนี้มัน….” วายุพึมพำออกมาเบาๆ ในลำคอก่อนจะตะโกนขึ้นมาเสียงดังอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน “ใครทำอะไร!”

พิชญ์สิณีที่กำลังนั่งดูหนังกับธวัฒน์อยู่ในห้องรับแขก เมื่อได้ยินเสียงลูกชายตะโกนขึ้นมาจึงรีบเดินออกมาดูด้วยความตื่นตระหนก “เสียงดังอะไรตกใจหมด! แม่ก็คิดว่าใครเป็นอะไร แล้วกลับมาซะดึกดื่นเลยแทนที่จะกลับมาดูลูก ทั้งที่แม่ก็โทรไปบอกว่าลูกอยู่กับผู้หญิงแปลกหน้า เป็นพ่อประสาอะไรไม่ห่วงลูกเลย”

“ถึงบ้านก็ปลอดภัย” วายุพูดออกมาห้าคำอย่างไร้อารมณ์ อีกอย่างเขารู้ว่าลูกชายเขาไม่ใช่เด็กห้าขวบที่จะทำอะไรเองไม่ได้ แต่แปลกที่ทำไมครั้งนี้เรนจิถึงยอมไปกับคนอื่น ทั้งที่ปกติเจ้าตัวก็มักจะหนีกลับบ้านเองคนเดียวตลอดแท้ๆ

“เมื่อไหร่แกจะเลิกตายด้านแบบนี้สักที แม่ก็ขอโทษแล้วไงที่ครั้งนั้นวางยาแก” พิชญ์สิณีพูดออกมาอย่างช่วยไม่ได้

วายุจึงตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเย็นชา “แล้วไง?” มันทำให้ยี่หวาฟื้นขึ้นมาได้ไหม เพราะยังไงเขาก็กลับไปแก้ไขอดีตที่ผ่านมาแล้วไม่ได้อยู่ดี

“แกจะอะไรหนักหนา ก็แค่มีลูกกับผู้หญิงคนหนึ่ง” แถมผู้หญิงคนนั้นก็เพียบพร้อม ฐานะทางบ้านก็ดี

วายุที่ได้ยินแม่ตัวเองพูดออกมาอย่างไม่ใส่ใจ จึงเอ่ยกลับไปอย่างเยือกเย็น “แค่เหรอ…เหตุการณ์ครั้งนั้นมันทำให้ผมต้องสูญเสียคนคนหนึ่งไป” มันทำให้เขาต้องเสียผู้หญิงคนที่เขารักไปตลอดกาล ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ตั้งแต่แรก วันนั้นเขาจะไม่ไปที่โรงแรมนั้นเด็ดขาด เขาจะไม่ปล่อยให้เธอต้องกลับไปที่บ้านหลังนั้นด้วย

แต่แล้วยังไงล่ะ ในเมื่อมันสายไปแล้ว เธอไม่มีวันกลับมาอีกแล้ว...

“หมายความว่ายังไง” พิชญ์สิณีไม่เข้าใจว่าลูกชายเธอกำลังพูดถึงอะไรอยู่ ทั้งที่เจ้าตัวอุตส่าห์พูดออกมาหลายคำในรอบหลายปี แต่มันก็ไม่ช่วยทำให้เธอเข้าใจได้เลย หรือว่าเธอต้องกลับไปเรียนภาษาไทยใหม่อีกครั้ง

วายุไม่สนใจเปลี่ยนเรื่องพูดทันที “ใครทำอาหาร”

“แกรู้ได้ยังไง ว่าไม่ใช่พ่อครัวทำ” เพราะเขายังไม่ได้เดินไปที่ห้องครัวเลยด้วยซ้ำ

“ใครทำ” น้ำเสียงวายุเริ่มกดต่ำลงเรื่อยๆ เมื่อไม่ได้คำตอบดั่งใจ

“ก็แม่หนูที่เจอเรนนั่นแหละ ตอนนี้เธอก็นอนอยู่บนห้องเรน แล้วรู้ไหมวันนี้แม่เห็นอะไร แม่เห็นหลานของแม่ร้องไห้ เพราะว่าผู้หญิงคนนั้นกำลังจะกลับบ้าน” พิชญ์สิณีพูดอย่างตื่นเต้น ในที่สุดหลานเธอก็มีน้ำตาไหลออกมา

“ทำไม”

เพียงแค่สองคำจากที่ออกมาปากชายหนุ่มตรงหน้า พิชญ์สิณีก็รู้ได้ทันทีว่าเขาต้องการถามว่าทำไมเรนจิถึงติดผู้หญิงคนนั้น “แม่ก็ไม่รู้ แถมเรนยังให้เธออุ้มเองและยังนานกว่าแก…” พิชญ์สิณียังพูดไม่ทันจบวายุก็พูดแทรกขึ้น

“ขอตัว” ก่อนอื่นเขาต้องรีบไปที่ห้องครัวเพื่อตรวจสอบให้แน่ใจว่ามันใช่อย่างที่เขาคิดไหม แต่ยิ่งเขาเดินเข้าไปใกล้มากเท่าไหร่กลับยิ่งรู้สึกคุ้นเคยมากเท่านั้น

“เจ้าลูกชายคนนี้! แล้วนั่นแกหาอะไร?”

ใช่จริงๆ ด้วย “เธอหุงข้าวสมุนไพรเหรอ”