ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม นิยาย บท 41

พอยี่หวาทำอาหารเสร็จก็ตะโกนบอกสองพ่อลูกที่กำลังนั่งมองเธออยู่อย่างไม่วางตา “เสร็จแล้วมากินข้าวกัน”

“ครับหม่ามี๊” พอได้ยินเสียงยี่หวาเด็กน้อยก็รีบลุกจากโซฟาและวิ่งไปที่โต๊ะอาหารทันทีอย่างเชื่อฟัง “ฝีมือหม่ามี๊น่ากินที่สุดเลยครับ”

“งั้นก็ต้องกินเยอะๆ เลยนะ วันนี้รสชาติอาจจะแปลกไปบ้างเพราะหม่ามี๊ผสมพวกถั่วและธัญพืชไปด้วย เรนกินได้ใช่ไหม”

“ได้ครับ ถ้าหม่ามี๊ทำผมกินได้ทุกอย่าง” ต่อให้มีแต่ผักเขาก็จะกินไม่ให้เหลือเลย

“ไม่ต้องปากหวานเลย อดหลับอดนอนมาหลายคืนแล้วใช่ไหม” ยี่หวาพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปลูบหน้าของเรนจิเบาๆ ด้วยใบหน้ารู้สึกผิด เพราะเธอสินะเขาถึงได้กลายเป็นแบบนี้ ไม่นึกเลยว่าเธอจะมีอิทธิพลกับเด็กคนนี้ได้ถึงขนาดนี้

“หม่ามี๊รู้ได้ไงครับ” เรนจิทำหน้าแปลกใจ ไม่คิดว่าหม่ามี๊จะดูออกด้วย เพราะคนที่บ้านไม่เห็นมีใครสนใจเขาเลย รวมถึงพ่อแท้ๆ ที่นั่งอยู่ข้างๆ ด้วย!

“แค่เห็นหนูก็รู้แล้ว ตอนที่ไม่ได้คุยกับหม่ามี๊ทำไมถึงทำร้ายร่างกายตัวเองแบบนี้ ทีหลังห้ามทำแบบนี้แล้วนะ ไม่อย่างนั้นหม่ามี๊โกรธจริงๆ ด้วย” ยี่หวาดุอีกฝ่ายเล็กน้อย

“ผมขอโทษครับ หม่ามี๊ไม่โกรธผมนะ” เด็กน้อยทำหน้าออดอ้อนใส่ยี่หวา เขากลัวว่าหม่ามี๊จะโกรธ แล้วทิ้งเขาไปอีก

“หม่ามี๊ไม่โกรธก็ได้ แต่หนูต้องกินเยอะๆ จะได้บำรุงร่างกายให้กลับมาแข็งแรง และหล่อเหมือนเดิม”

“ผมจะกินเยอะๆ ครับ เอาให้หมดนี่เลย”

ยี่หวาเอื้อมมือไปลูบผมเด็กน้อยเบาๆ “เก่งมากครับ”

วายุมองยี่หวาและลูกชายตัวเองแสดงความรักต่อกันอย่างอิจฉา แต่ให้ทำไงได้ เพราะเขาเป็นคนทำให้เรื่องมันยุ่งยากแบบนี้เอง

เขาที่ทนภาพบาดตาตรงหน้าไม่ไหวจึงก้มมองอาหารในจานตรงหน้าแทน ก็พบว่ามีแต่อาหารที่เป็นวิตามินบีกับซีทั้งนั้นเลย ทั้งปลา หมู ตับ ไข่ เต้าหู้ แถมข้าวยังเป็นข้าวกล้องอีก

“กินน้ำผลไม้ให้หมดด้วยนะ” ยี่หวายื่นน้ำผลไม้รวมให้กับเรนจิ ก่อนจะหันไปพูดกับวายุ “คุณก็กินเยอะๆ นะคะ เพราะคุณก็ดูนอนน้อยเหมือนกัน”

“ขอบคุณ” วายุมองผู้หญิงตรงหน้าเขาที่กำลังตักนู้นตักนี่ให้ลูกชาย เธอดูใส่ใจรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ในทุกเรื่องมาก ไม่คิดว่าเธอจะใส่ใจลูกเขาขนาดนี้ เพราะทุกคนในบ้านไม่มีใครสังเกตเห็นเลยว่าร่างกายเรนจิเป็นยังไง พ่อครัวก็ยังคงทำอาหารตามเมนูต่อไป แต่ถ้าเป็นผู้หญิงคนนี้ก็คงไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะเธอก็มักจะใส่ใจคนอื่นตั้งแต่เมื่อก่อนแล้ว

ส่วนเขาแค่ตัวเองยังมีชีวิตอยู่ก็ดีแค่ไหนแล้ว เพราะฉะนั้นไม่ต้องพูดถึงลูกเลย

“อร่อยมากรสถั่วผสมกับวัตถุดิบอื่นๆ ได้อย่างลงตัวเลย แถมน้ำผลไม้รวมนี่ก็ไม่ทำให้รสชาติอาหารเปลี่ยนด้วย” วายุเอ่ยปากชมหญิงสาวตรงหน้าด้วยความจริงใจ ทุกครั้งที่เขากินอาหารที่เธอทำ เขาก็มักจะชมเธอแบบนี้ตลอดจนติดเป็นนิสัยแล้ว

“ขอบคุณค่ะ” ยี่หวาค่อนข้างแปลกใจนิดหน่อย เพราะไม่คิดว่าอยู่ๆ เขาจะชมเธอ แถมยังอธิบายรายละเอียดได้ดีอีกด้วย

“เธอเปิดร้านอาหารได้เลยนะ”

“ฉันไม่ได้ว่างขนาดนั้นค่ะ”

“แล้วปกติเธอทำงานอะไร”

“งานออกแบบฟรีแลนซ์ทั่วๆ ไปค่ะ” เธอไม่อยากบอกเขาว่าเป็นดีไซเนอร์ เพราะไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องบอกเขาด้วย

เด็กน้อยที่นั่งเงียบอยู่นานก็หันไปพูดกับวายุที่กำลังตักอาหารเข้าปาก “คืนนี้ผมอยากนอนกับหม่ามี๊ที่นี่”

“แต่ถ้าลูกไม่กลับบ้านปู่กับย่าจะเป็นห่วงได้ อีกอย่างพรุ่งนี้วันจันทร์ลูกต้องไปโรงเรียน” วายุหันไปพูดกับเด็กน้อยที่ทำหน้าไม่พอใจอยู่

เขาเพิ่งจะเจอกับหม่ามี๊ของเขาเองนะ จะต้องแยกกับหม่ามี๊อีกแล้วเหรอ เขาไม่ยอมให้มันเป็นแบบนั้นแน่ เรนจิจึงหันไปส่งสายตาออดอ้อนให้ยี่หวา “งั้นหม่ามี๊ไปนอนกับผมนะ”