ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม นิยาย บท 40

หลังจากที่สองพ่อลูกกลับมาถึงบ้าน ก็ดันเห็นดาหลากำลังนั่งอยู่ในห้องรับแขกกับสองผู้เฒ่า สีหน้าเรนจิที่ดูมีความสุขเมื่อครู่ก็พลันหายไปในทันที กลายเป็นสีหน้าอึมครึมไม่สบอารมณ์

“เจอหน้าแม่ก็ทำหน้าไม่ดีใส่เลยนะ ลูกจะติดผู้หญิงคนนั้นทำไมนักหนา” ดาหลาดุใส่เล็กน้อยแต่เด็กน้อยก็ไม่ตอบ “แม่แค่ยึดไอแพดต้องต่อต้านขนาดนี้เลยเหรอ”

ธวัฒน์ที่ได้ยินถึงกับขึ้นเสียงใส่ “อะไรนะ! นี่เธอยึดไอแพดหลานฉันเหรอ”

“ก็หนูเห็นว่าลูกเล่นเยอะเกินไปแล้วกลัวว่าจะเสียสายตาค่ะ” ดาหลารีบหันไปพูดเสียงหวานใส่ธวัฒน์

“คืนให้หลานฉันเดี๋ยวนี้เลย” ธวัฒน์พูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ เพราะแบบนี้สินะช่วงนี้เรนจิถึงได้ไม่ยอมพูดกับใครเลย

“แต่ว่าคุณพ่อคะ…”

“คืนให้หลานฉัน” น้ำเสียงเด็ดขาดของธวัฒน์ทำให้ดาหลาไม่กล้าพูดต่อ

“ก็ได้ค่ะ” น้ำเสียงดาหลาแผ่วลงอย่างช่วยไม่ได้

ส่วนพิชญ์สิณียังคงนั่งเงียบ เพราะเธอเห็นด้วยกับสามี ถึงแม้ว่าเธอจะไม่อยากให้เรนจิคุยกับผู้หญิงคนนั้น แต่ถ้าหลานจะกลายเป็นคนไร้ความรู้สึกแบบนี้ ครั้งนี้เธอก็คงต้องยอมปล่อยไปก่อน

ที่ดาหลายึดไอแพดของเรนจิไปตอนแรกเพราะต้องการรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร แต่ไม่คิดว่าเด็กคนนี้จะล็อกรหัสผ่านเอาไว้ แถมรหัสของเขาก็ไม่สามารถปลดล็อกได้ง่ายๆ ด้วย ดาหลาจึงหยิบไอแพดส่งคืนให้เรนจิอย่างช่วยไม่ได้

เรนจิรีบรับไอแพดมาและเปิดดูห้องแชทของหม่ามี๊เพราะหวังว่าหม่ามี๊จะโทรหรือทักมาหาเขาบ้างอย่างที่พ่อเขาบอก และมันก็มีจริงๆ

[หม่ามี๊ขอโทษที่พูดแบบนั้นออกไปนะ]

[เรนโกรธหม่ามี๊เหรอ ทำไมถึงไม่ตอบหม่ามี๊เลย]

[หม่ามี๊ขอโทษที่ทำให้เรนโกรธ]

[พรุ่งนี้หม่ามี๊กลับไทยแล้วนะ เรนจะไม่ตอบหม่ามี๊จริงๆ เหรอ]

[ตอนนี้หม่ามี๊อยู่ในประเทศไทยแล้ว ถ้าหนูหายโกรธหม่ามี๊แล้วมาหาที่คอนโดหม่ามี๊ได้ หม่ามี๊อยากไปหาหนูที่บ้านนะ แต่หม่ามี๊ไม่อยากเจอแม่ของหนู เพราะงั้นหม่ามี๊จะรอหนูอยู่ที่คอนโดดับบลิวห้องสามสองศูนย์สี่นะ]

เด็กน้อยหน้าตาเป็นประกายขึ้นมาทันที รีบวิ่งขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าบนห้อง เพราะเขาอยากดูหล่อในสายตาหม่ามี๊ จากนั้นก็วิ่งลงมาหาวายุพร้อมกับชูไอแพดที่มีข้อความของหม่ามี๊ให้ดู

ซึ่งนั่นก็ทำให้วายุเผลอหลุดยิ้มออกมาเล็กน้อยไม่ต่างจากลูกชาย ตาเขาเป็นประกายขึ้นมาทันทีพร้อมกับจูงมือเรนจิเดินไปที่รถ

“เดี๋ยวสิทั้งสองคน จะไปไหน!” ดาหลาตะโกนถามขึ้นแต่ทั้งคู่ก็ไม่ตอบ แถมยังรีบขึ้นรถและขับออกไปทันที