ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม นิยาย บท 6

ทันทีที่ธาราธรกำลังจะออกรถ สายตาวายุก็เหลือบไปเห็นหญิงสาวเปิดประตูออกมาจากบ้าน แต่สิ่งที่ทำให้เขาตกใจมากก็คือเลือดที่อยู่บนเสื้อของเธอ

นี่มันเกิดอะไรขึ้น!?!

แต่ยังไม่ทันที่วายุจะได้คิดอะไรต่อก็รีบเอ่ยขึ้นมาเสียงดัง “จอด!”

ธาราธรที่ได้ยินก็รีบเหยียบเบรกทันที เขาไม่เคยถูกพี่ตะโกนใส่แบบนี้ จึงรีบหันไปถามวายุด้วยสีหน้าหวาดระแวง “เกิดอะไรขึ้น แล้วนั่นพี่จะลงไปไหน”

วายุไม่ได้สนใจเสียงเรียกของธาราธรรีบเดินลงไปหาหญิงสาวด้วยท่าทางร้อนรนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน “เกิดอะไรขึ้นกับเธอ ทำไมเป็นแบบนี้!”

ยี่หวาที่ยังพอมีสติอยู่ถึงแม้จะเลือนรางไปบ้างเพราะเลือดที่ไหลออกมาไม่ยอมหยุด ได้ยินเสียงที่คุ้นหูอยู่ตรงหน้าก็รีบส่งยิ้มให้อีกฝ่ายพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงดีใจ “พี่วายุ...ดีจังที่พี่ยังอยู่”

วายุเริ่มมีสีหน้าไม่ดีขึ้นเรื่อยๆ หญิงสาวตรงหน้าของเขาในเวลาแบบนี้ยังจะมาส่งยิ้มให้เขาอีก

แม้ในใจจะกังวลขนาดไหน แต่วายุก็ยังคงต้องควบคุมตัวเอง จึงพยายามเอ่ยเสียงเรียบที่มีความเป็นห่วงแฝงอยู่ “เธอเป็นอะไร”

“หนูไม่ระวังก็เลยตกบันไดค่ะ” ยี่หวาตัดสินใจพูดโกหกออกไป เพราะเธอไม่อยากให้พ่อดูแย่ในสายตาคนอื่น จากนั้นยี่หวาก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นๆ ว่า “พี่วายุช่วยพาหนูไปที่บ้านหลังเมื่อกี้หน่อยได้ไหมคะ”

“ไปทำไม” ในเวลาแบบนี้ไม่ใช่ว่าเธอควรจะไปโรงพยาบาลหรอกเหรอ

“หนูต้องทำแผล อุปกรณ์อยู่ที่นั่น...” ยี่หวาที่อยู่ๆ เหมือนกับว่าจะเพิ่งนึกอะไรออกก็ทำหน้าตกใจ รีบพูดออกไปด้วยน้ำเสียงร้อนรน “ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะ เดี๋ยวหนูทำให้รถแพงๆ ของพี่ต้องเปื้อน”

ทันทีที่พูดจบยี่หวาก็เดินเลี้ยวไปด้านข้างเพื่อที่จะเดินกลับไปบ้านผีสิงหลังนั้น แต่เดินได้เพียงไม่กี่ก้าวก็รู้สึกว่าตัวลอยขึ้นจากพื้น

วายุรู้ว่าหญิงสาวจะต้องหันมาบ่น ก็รีบพูดตัดหน้าด้วยเสียงทุ้มต่ำ “เลอะแค่นี้ไม่เป็นไร เธอต้องรีบไปโรงพยาบาล”

“แต่หนู...” ยี่หวากำลังจะบอกว่าเธอไม่มีเงินก็ได้ยินเสียงวายุลอยเข้ามาก่อน

“ไม่มีแต่ ถือว่าตอบแทนที่ช่วยฉันไว้”

“ขอบคุณค่ะ” เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเผด็จการแค่ไหน เธอจึงได้แต่ยอมรับ เพราะตอนนี้เธอแทบจะไม่มีแรงพูดแล้วด้วยซ้ำ

ไม่รู้ว่าทำไมพอเธออยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายคนนี้ ถึงได้รู้สึกปลอดภัยเหมือนกับตอนอยู่ในฐานลับเลย ดังนั้นเมื่อยี่หวารู้ว่าอีกไม่นานตัวเองจะถึงมือหมอแล้ว ที่ฝืนทนมาตั้งแต่แรกก็ถูกปลดปล่อย ทำให้หมดสติไปอยู่ในอ้อมกอดของวายุ

วายุเริ่มควบคุมตัวเองไม่อยู่ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายหลับไปแล้ว รีบส่งเสียงร้อนรนไปให้ธาราธรที่กำลังงงกับเหตุการณ์อยู่ “รีบไปโรงพยาบาล ด่วน!”

“ครับๆ” เขาไม่เคยเห็นพี่ชายสูญเสียการควบคุมขนาดนี้มาก่อน จึงรีบออกรถทันทีไม่กล้าถามอะไรต่อ

ภายในห้องคนไข้ในโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง วายุกำลังนั่งอยู่ข้างเตียงมองผู้หญิงที่นอนหลับอยู่บนเตียง โดยมีผ้าพันแผลพันรอบศีรษะ ตามตัวเขียวช้ำไปหมด

มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!

“ไม่รู้อะไรก็อยู่เงียบๆ”

เมื่อเห็นว่าวายุเริ่มไม่พอใจแล้วเขาก็ปิดปากทันที เขารู้ว่าวายุไม่ชอบการอธิบาย ซึ่งทุกทีเขาจะเข้าใจได้เอง แต่ครั้งนี้เขาไม่รู้จริงๆ ว่าทำไมพี่เขาต้องทำดีกับผู้หญิงคนนี้

ในทุกวันเด็กของธาราธรมักจะวิ่งเข้ามาฟ้องเขาว่าถูกผู้หญิงที่ชื่อยี่หวาคอยทำร้าย ทั้งผลักตกบันได โยนของใส่หัว ขังไว้ในห้องน้ำ จนพวกเขาอยากจะให้ไล่เธอออก แต่เพราะตอนนี้วายุเป็นเจ้าของ ทำให้เขาไม่กล้าที่จะมาพูดเรื่องไร้สาระแบบนี้ ทำได้แค่มีหลักฐานแล้วส่งให้ตำรวจจัดการ

ซึ่งครั้งล่าสุดยี่หวาก็ได้ผลักเพื่อนที่ชื่อดาหลาไปกลางถนนแต่โชคดีที่รถเหยียบเบรกทันทำให้ไม่มีใครเป็นอะไร แต่เพราะมีแค่พยานบุคคล ที่ตรงนั้นไม่มีกล้องวงจรปิดเลยทำให้ตำรวจไม่รับดำเนินคดี เพราะไม่มีหลักฐานเอาผิดได้

ทั้งที่ธาราธรเห็นกับตาว่าผู้หญิงคนนั้นผลักเพื่อนตัวเอง แต่แค่คำพูดของเขาแม้จะทำให้คนทั้งโรงเรียนเกลียดเธอ แต่ก็ไม่อาจทำให้เธอถูกไล่ออกได้

“งั้นผมขอตัวกลับก่อน พี่ให้คนขับรถมารับแทนแล้วกัน”

“นายให้คนขับรถมารับ ฉันจะขับกลับเอง”

“ก็ได้ครับ นี่กุญแจรถ”

พอส่งกุญแจรถให้กับวายุเสร็จ ธาราธรก็เดินออกมาจากห้องทันที ขืนอยู่ต่อมีหวังเขาได้อดทนจนเป็นบ้าแน่ เพราะถ้าพี่เขาปกป้องเธอขนาดนั้น ไม่ว่าใครก็ทำอะไรเธอไม่ได้

นี่มันหายนะชัดๆ