ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม นิยาย บท 7

เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง ในที่สุดยี่หวาก็รู้สึกตัวค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ พบว่าตอนนี้ตัวเองกำลังนอนอยู่ในห้องพักผู้ป่วย บนโซฟาข้างซ้ายเธอมีผู้ชายคนหนึ่งกำลังนั่งหลับอยู่

ถ้าจำไม่ผิดคนคนนี้คือ…

“พี่วายุ?”

วายุลืมตาขึ้นมาทันทีที่ได้ยินเสียงเล็กๆ ของหญิงสาวเรียกชื่อเขา อันที่จริงเขาไม่ได้หลับเพียงแค่นั่งพักสายตาเฉยๆ พอเห็นหญิงสาวตื่นแล้ว เขาก็ลุกจากโซฟาแล้วเดินมาที่เตียงทันที

“เป็นไงบ้าง ยังเจ็บอยู่ไหม” น้ำเสียงที่เปล่งออกมาอ่อนโยนมาก จนทำให้อีกฝ่ายรู้สึกว่าอยู่ใกล้ผู้ชายคนนี้แล้วเธอจะปลอดภัย

“ดีขึ้นแล้วค่ะ เพียงแค่ยังรู้สึกมึนๆ อยู่บ้าง แล้วพี่วายุได้กลับบ้านหรือยังคะ ไม่ใช่ว่าเฝ้าหนูทั้งคืนเลยนะ” ยี่หวาถามออกไปอย่างนั้น ทั้งที่ในใจก็รู้ว่าตัวเธอนั้นกำลังคิดเข้าข้างตัวเองอยู่

“กลับไปแล้ว” ที่ไหนล่ะ เขาต้องให้เลขาเอาเสื้อผ้ามาให้สำหรับอาบน้ำที่นี่ “วันนี้ก็นอนพักที่โรงพยาบาลสักหน่อย โดนเย็บไปหกเข็มอย่าเพิ่งกลับบ้าน” วายุพูดขึ้นเพราะเขารู้ว่าหญิงสาวตรงหน้าจะต้องขอกลับบ้านแน่ๆ

“โดนเย็บด้วยเหรอคะ”

“ใช่”

งั้นก็แปลว่าค่ารักษาจะต้องแพงมากแน่ๆ แถมห้องที่เธอนอนอยู่ก็หรูมากเกินกว่าจะเป็นห้องพักผู้ป่วยด้วยซ้ำ นี่เขาไม่เสียเงินกับเธอไปเป็นหมื่นแล้วเหรอ

“หนูขอกลับบ้านดีกว่าค่ะ เมื่อวานขาดเรียนไปแล้ววันนี้หนูไม่อยากขาดเรียนอีก” ถ้าเธอเอาเรื่องเรียนมาอ้าง เขาอาจจะยอมให้เธอกลับก็ได้ “อีกอย่างแค่คืนเดียวหนูก็จะไม่มีปัญญาใช้เงินคืนพี่แล้วค่ะ”

“เรื่องเงินไม่ใช่ปัญหา อีกอย่างชีวิตคนสำคัญกว่า”

เอ๊ะ?…คำพูดคุ้นๆ

“งั้นไว้เดี๋ยวหนูจะรีบหาเงินมาคืนพี่นะ”

“ถ้าเธอหาเงินมาคืน แสดงว่าฉันต้องไปเรียนแทนเธอใช่ไหม” ความหมายก็คือเมื่อวานเขาทำให้เธอขาดเรียนแปลว่าเขาจะต้องไปเรียนแทนเธอ

ทั้งๆ ที่เขาใช้คำพูดสบายๆ แต่ทำไมยี่หวาถึงได้รู้สึกกดดันขนาดนี้ โอเคเธอยอมแพ้ผู้ชายคนนี้ “งั้นถ้าพี่ต้องการให้หนูช่วยอะไรก็บอกได้เลยนะคะ”

“ถ้าอย่างนั้นวันนี้ก็ช่วยนอนพักที่นี่อีกสักคืนก่อนค่อยกลับ” มันไม่ใช่เรื่องที่ช่วยกันได้เลยนะ

“แต่วันนี้หนูมีสอบย่อย หนูไม่อยากขาดจริงๆ ค่ะ”

“ไม่แพงแน่นะคะ” ยี่หวาถามเพื่อความแน่ใจ เมื่อเห็นว่าวายุพยักหน้าก็ค่อยๆ เอื้อมมือไปหยิบสร้อยเส้นนั้นมาใส่ “ขอบคุณมากนะคะ นี่เป็นของขวัญชิ้นแรกที่หนูได้เลย”

“งั้นเดี๋ยวฉันไปส่งเธอที่บ้านก่อน แล้วจะรอรับไปส่งที่โรงเรียน”

“พี่วายุใจดีกับหนูจัง จริงๆ พี่ไม่ต้องดีกับหนูขนาดนี้ก็ได้นะ ที่หนูช่วยพี่ไว้เป็นเพราะหนูเต็มใจจริงๆ พี่ไม่ต้องตอบแทนอะไรหนูก็ได้ อีกอย่างครั้งนี้พี่ก็ช่วยหนูคืนแล้วด้วย”

“ที่ฉันอยากช่วยไม่ได้เป็นเพราะเธอช่วยฉันไว้” วายุพูดจบหญิงสาวก็ได้แต่ทำหน้ามึนงง วายุจึงรีบอธิบายต่อว่า “แต่ที่ฉันช่วยเป็นเพราะว่าตอนนี้อย่างน้อยๆ เราสองคนก็รู้จักกันแล้ว จะให้ฉันปล่อยคนที่รู้จักลำบากคนเดียวได้ยังไง”

“พี่ช่วยคนรู้จักแบบนี้ทุกคนเลยเหรอ”

“ใช่...แต่ว่าคนที่ฉันรู้จักนอกจากญาติก็มีแต่เธอ”

“พี่คนรู้จักน้อยเหรอคะ” ยี่หวาถามออกมาอย่างไม่ได้คิดอะไร

วายุถึงกับสะอึกทันทีที่ได้ยิน ก่อนจะหัวเราะออกมาเล็กน้อย “ต้องบอกว่าฉันรู้จักคนน้อยถึงจะถูก”

“งั้นเรารีบไปกันเถอะค่ะ เดี๋ยวไม่ทันเข้าเรียน” เพราะตอนนี้นาฬิกาติดผนังห้อง เข็มสั้นกำลังจะชี้ไปที่เลขหกแล้ว