ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม นิยาย บท 60

เรื่องให้ความรู้สึกบอกว่ารัก โดยเนื้อเรื่องจะเกี่ยวกับหญิงสาวคนหนึ่งที่ชื่อเวนิสถูกรถชน รู้ตัวอีกทีก็กลายเป็นวิญญาณเร่ร่อนจนได้พบกับกอหญ้านางเอกของเรื่องที่สามารถมองเห็นเธอได้ ซึ่งก่อนหน้านี้พ่อกับแม่ของเวกัสซึ่งเป็นพระเอกของเรื่องเกิดอุบัติเหตุจนเสียชีวิตทั้งคู่ ทำให้เขาเหลือแค่น้องสาวคนเดียว โดยเวนิสจำเรื่องก่อนหน้าที่มีชีวิตอยู่ได้ ถึงแม้ความจำจะขาดหายไปบ้าง แต่เธอก็รู้ว่าพี่ชายเธอต้องอยู่คนเดียว จึงขอร้องให้กอหญ้าช่วยเข้าหาเวกัส เพื่อที่จะทำให้เขาไม่รู้สึกโดดเดี่ยว

ในตอนแรกกอหญ้าก็ไม่ยอมช่วยแต่เพราะทนเห็นแววตาอ้อนวอนของเวนิสไม่ไหวเธอจึงตัดสินใจช่วย กอหญ้าและเวนิสร่วมมือกันดักรอตามสถานที่ต่างๆ ที่เวกัสจะไป จนในที่สุดกอหญ้าและเวกัสก็เริ่มสนิทกันขึ้นเรื่อยๆ เพราะเวกัสรู้สึกว่าเวลาที่เขาอยู่ใกล้ผู้หญิงคนนี้ มันทำให้เขารู้สึกว่าได้อยู่กับน้องสาวอีกครั้ง

“คัท! ดีมาก” เสียงผู้กำกับกวินดังขึ้นหลังจบการถ่ายทำฉากที่ 22 ซึ่งเป็นฉากของเวกัสและกอหญ้า โดยมีเวนิสโผล่ไปนิดหน่อย “พักกอง เดี๋ยวเริ่มถ่ายอีกทีตอนบ่าย”

ยี่หวาถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยล้า ไม่คิดว่าการแสดงหนังจะเหนื่อยขนาดนี้ เพราะตั้งแต่ที่เธอมาถึงสตูดิโอก็ยังไม่ได้พัก ผู้กำกับสั่งให้คนเปลี่ยนชุดทำผมให้เธอใหม่แล้วเข้าฉากเลย

“เหนื่อยไหม” พีรพัฒน์ถามออกไปทั้งที่ก็รู้คำตอบดีอยู่แล้ว เข้าฉากติดต่อกันเกือบสิบฉากจะไม่ให้เหนื่อยได้ยังไง แต่ก็แปลกที่น้องสาวเขายังคงแสดงได้ดีในทุกฉาก ไม่มีหลุด ไม่มีเทค ทำเอาผู้ช่วยคนอื่นๆ ต่างก็ไม่เชื่อว่าเธอเพิ่งเคยแสดงหนังครั้งแรก เพราะเธอสามารถรู้มุมกล้อง รู้ว่าควรอยู่ตรงไหนได้อย่างเป็นธรรมชาติ ทำให้บางคนเกิดการเปรียบเทียบว่ายี่หวาแสดงดีกว่าลูกแพร์ดาราหญิงชื่อดังเสียอีก

“ขอคำถามที่ดีกว่านี้” ยี่หวาหันไปมองค้อนใส่พีรพัฒน์ที่ถามคำถามไม่รู้จักคิดกับเธอ เพราะแค่ดูจากสภาพเธอตอนนี้คำตอบก็ขึ้นมาในหัวแล้ว

“ไปหาข้าวกินกันไหม พี่เลี้ยง”

“ก็ดี” โชคดีที่ชุดของยี่หวาเป็นเดรสสีขาวสายเดี่ยวผูกโบที่ไหล่ กระโปรงยาวแต่งระบายแซมด้วยลูกไม้ลายสวย ที่ได้ลุคสวยหวานแถมยังดูน่ารักแบบเซ็กซี่ ทำให้เธอสามารถกินได้ตามใจชอบไม่ต้องกลัวพุงออก

“พีชจะไปกินข้าวเหรอคะ แพร์ขอไปด้วยได้ไหม” เสียงแหลมๆ ของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นแทรกยี่หวาและพีรพัฒน์ ทำให้ทั้งคู่ต้องทำหน้าไม่สบอารมณ์ออกมา

“เธอไม่กลัวอ้วนไง?” พีรพัฒน์หันไปพูดกับลูกแพร์ เพราะชุดที่เธอใส่ส่วนใหญ่จะเน้นรูปร่างเพื่อให้เห็นเอวชัดๆ

“แพร์ยอมอ้วนถ้าได้ไปกับพีช”

พีรพัฒน์หันไปหายี่หวาเพื่อถามความเห็นของเธอ ซึ่งยี่หวาก็พยักหน้าออกมาอย่างช่วยไม่ได้ พีรพัฒน์จึงตอบกลับลูกแพร์ “ตามใจเธอ”

ส่วนเขาก็โอบไหล่ยี่หวาเดินออกมาไม่ได้สนใจลูกแพร์สักนิด ลูกแพร์รู้แค่ว่ายี่หวาเป็นคนรู้จักของพีรพัฒน์และเขาก็แนะนำเธอให้มาเล่นหนังแทนคนเก่า แต่พวกเขาดูจะสนิทกันเกินไปหรือเปล่า

ไม่ได้การล่ะเธอต้องทำอะไรสักอย่าง ไม่รอช้าลูกแพร์รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดโพสต์สถานะ

[พักกอง ได้กินข้าวแล้ว]

ซึ่งเหล่าแฟนคลับของลูกแพร์ก็รู้ได้ทันทีว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน และกำลังจะไปที่ไหน ทำให้ตอนนี้ที่หน้าสตูดิโอเต็มไปด้วยผู้คนหนาแน่น ยี่หวาที่กำลังเดินคุยกับพีรพัฒน์ต้องรีบหันกลับทันทีที่มาถึงหน้าทางเข้า

ลูกแพร์รีบวิ่งเข้าไปบังยี่หวาแล้วควงแขนพีรพัฒน์ ซึ่งยี่หวาก็ไม่ได้สนใจอะไร คิดว่าเธอคงจะมาช่วย แต่ดูเหมือนว่ายี่หวาคงจะไม่ได้ไปกินข้าวแล้ว

“กรี๊ด!!! พี่พีชพี่แพร์”

“ลูกแพร์ควงแขนลูกพีชมาด้วย! รีบกดถ่ายเลยต้องได้สกู๊ปเด็ดแน่ๆ” พีรพัฒน์ที่ได้ยินดังนั้นก็ได้แต่ตะโกนร้องในใจ

‘เขาชื่อพีชที่เป็นดอกไม้ ไม่ใช่ลูกพีชผลไม้!’

“เมื่อกี้เหมือนจะเห็นพีชโอบไหล่ผู้หญิงคนหนึ่งอยู่เลย หรือว่าฉันจะตาฝาด”

“ตาฝาดแล้ว ฉันเห็นมีแต่เทพธิดาของฉัน”

“คู่จิ้นพีชแพร์เหมาะสมกันที่สุด”

ยี่หวาไม่ได้เดินตามทั้งคู่ไป เพราะข้างนอกคนเยอะเกินไป เธอจึงส่งข้อความไปหาพีรพัฒน์ให้ซื้อข้าวเข้ามาให้แทน แต่เพราะเธอมัวแต่เดินพิมพ์ข้อความอยู่ทำให้หัวไปชนกับแผ่นหลังของผู้ชายคนหนึ่งที่หยุดเดินกะทันหันเข้า

“ขอโทษค่ะ”

เดวิลที่หยุดเดินเพราะข้างหน้าเขามีคนกำลังยกฉากผ่านไป แต่ไม่คิดว่าจะมีคนเดินไม่ดูทางแล้วมาชนหลังเขาแบบนี้ ไม่รอช้าเดวิลรีบหันไปต่อว่าทันที

“เดินอะไรของเธอ”

ยี่หวารีบเงยหน้าขึ้นเพื่อตอกกลับไป เพราะไม่ใช่ความผิดเธอคนเดียวสักหน่อย “ก็คุณหยุดเดินเอง”

วินาทีนั้นที่เดวิลได้เห็นใบหน้าของคนตรงหน้าชัดๆ ร่างกายเขาก็นิ่งค้างราวกับคนไร้สติ เป็นไปได้ไง! ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงได้เหมือนยี่หวาขนาดนี้

จนเวลาผ่านไปหลายนาที ยี่หวาที่เห็นว่าคนตรงหน้าเอาแต่จ้องหน้าเธออย่างไม่ละสายตา จึงยกมือโบกไปมาให้ตรงหน้าและเอ่ยขึ้นเพื่อเรียกสติ “ยังอยู่ใช่ไหม”

“ยี่หวา?”

ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้รู้ชื่อเธอ “คุณรู้จักฉัน?” ยี่หวาชี้นิ้วมาที่ตัวเองอย่างงงๆ

“เธอจริงๆ เหรอ เป็นเธอจริงๆ ใช่ไหม” เดวิลที่ตอนนี้แทบจะควบคุมตัวเองไม่อยู่ ได้แต่ถามออกมาซ้ำๆ อย่างตื่นเต้น

“ฉันชื่อยี่หวาก็จริง แต่คงไม่ใช่คนที่คุณคิดหรอก”

“ไม่มีทาง หน้าแบบนี้ น้ำเสียงแบบนี้ เป็นเธอไม่ผิดแน่ เธอจำฉันไม่ได้เหรอ ฉันเดวิลไง เพื่อนตอนมัธยมปลายของเธอ เพื่อนคนแรกของเธอด้วย”