ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม นิยาย บท 63

ฉากที่ 55 ย้อนกลับไปเมื่อ 6 เดือนก่อนหน้าที่เวนิสจะโดนรถชน เธอกำลังแอบตามผู้ชายคนหนึ่งอยู่ ซึ่งผู้ชายคนนั้นก็คือทราฟฟิค ก่อนหน้านี้เธอได้สารภาพรักกับเขาแต่ก็โดนปฏิเสธแถมเขายังเดินหนีเธออีก ด้วยความที่เธอไม่ยอมแพ้จึงแอบเดินตามเขาต่อไป แต่ในจังหวะนั้นเองที่ทราฟฟิคกำลังข้ามถนน อยู่ๆ ก็มีรถยนต์คันหนึ่งขับฝ่าไฟแดงมาด้วยความเร็ว เวนิสที่เห็นดังนั้นจึงวิ่งเข้าไปผลักทราฟฟิค สุดท้ายแล้วเธอก็โดนรถคันนั้นชนเข้าเต็มแรง

ทราฟฟิคที่ล้มเพราะโดนผลักรีบลุกขึ้นวิ่งไปหาเวนิส เขาประคองตัวเธอที่เต็มไปด้วยเลือดขึ้นมาอย่างระมัดระวัง ในแววตามีแต่ความหวาดกลัว กลัวว่าจะสูญเสียเธอไป ทราฟฟิคตะโกนเรียกชื่อเวนิสออกมาอย่างบ้าคลั่ง น้ำตาคลอที่ถูกกลั้นเอาไว้ไม่ให้ไหล มือสองข้างกอดเธอเอาไว้แน่น

นี่เป็นครั้งแรกที่ผู้กำกับกวินรู้สึกได้ว่าเดวิลเล่นดีกว่าทุกครั้ง เขาสามารถเผยอารมณ์ความเศร้าออกมาได้อย่างตรงจุด เหมือนกับว่าเขากลัวสูญเสียเธอไปจริงๆ ส่วนคนอื่นๆ ที่ยืนดูอยู่ถึงกับพูดไม่ออก เพราะพวกเขาไม่คิดว่าเดวิลจะเล่นฉากเศร้าออกมาได้เศร้าขนาดนี้

“คัท! เยี่ยม! เยี่ยมจริงๆ ทั้งสองคนทำดีมาก”

เสียงผู้กำกับดังขึ้น สติทุกคนก็กลับมาใบหน้ามีแต่ความตกใจกับเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ ทีมงานแต่ละคนไม่รอช้ารีบเอ่ยขึ้น

“เมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้น”

“ไม่อยากจะเชื่อว่าฉันจะร้องไห้ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ตอนที่ถ่ายฉากนี้ฉันยังไม่ร้องเลย” เพราะก่อนหน้านี้เดวิลเคยถ่ายฉากนี้แล้วกับดารานักแสดงคนก่อน

“นี่เป็นครั้งแรกที่เดวิลเล่นฉากเศร้าแล้วทำฉันร้องไห้ได้”

ยี่หวาลืมตาขึ้นมาก็เห็นทุกคนน้ำตาคลอเบ้า ดวงตาแดงก่ำ ฉากเมื่อกี้มันเศร้าขนาดนั้นเลยเหรอ เพราะเธอหลับตาอยู่ตลอดเลยไม่รู้ว่าออกมาเป็นยังไงบ้าง

ยี่หวารีบเดินไปหาผู้กำกับทันที “ผู้กำกับฉันอยากดูฉากที่ถ่ายเมื่อกี้ค่ะ”

“ไม่ต้องดู เธอรีบไปเปลี่ยนชุดเลย” เดวิลเดินมาดึงแขนยี่หวาให้ไปยังห้องแต่งตัว เพราะเขายังไม่อยากให้เธอเห็นเขาร้องไห้ เดวิลก็ไม่อยากจะเชื่อตัวเองเหมือนกัน ว่าจะเล่นออกมาได้แบบนั้น หรือเพราะว่าผู้หญิงตรงหน้าเป็นยี่หวา เขาเลยกลัวว่าจะเสียเธอไปอีกครั้งจริงๆ

“ไม่ดูก็ได้ ไว้หนังเข้าโรงเมื่อไหร่ฉันจะรีบซื้อตั๋วเลย”

พอยี่หวาอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เดินออกมาจากห้องรีบเดินไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าที่ฝากเดวิลเอาไว้เพราะพีรพัฒน์หนีเธอกลับไปตั้งนานแล้ว

จากนั้นก็กดเบอร์โทรหาเรนจิทันที รอเพียงไม่นานปลายสายก็ถูกรับ “คนเก่งทำอะไรอยู่จ๊ะ”

“ผมเพิ่งกลับมาถึงบ้านกำลังจะอาบน้ำครับ แล้วหม่ามี๊ทำอะไรอยู่ครับ”

“หม่ามี๊เพิ่งเลิกงาน กำลังจะกลับคอนโด”

“หม่ามี๊พักผ่อนเยอะๆ นะครับ งั้นผมไปอาบน้ำนอนก่อนนะครับ”

“ฝันดีจ้ะ”

“ฝันดีครับหม่ามี๊”

หลังจากที่ยี่หวาวางสายจากเรนจิ เดวิลก็ไม่รอช้ารีบพุ่งเข้าไปหายี่หวาเพื่อถามคำถามทันที “เธอมีลูกตั้งแต่เมื่อไหร่”

“ไม่ใช่ลูกชายฉัน” แต่ถ้าใช่จริงๆ ก็จะดีมากเลย

“งั้นลูกใคร ทำไมเธอต้องแทนตัวเองว่าหม่ามี๊ด้วย”

“ลูกของคุณวายุ”

“สรุปข่าวลือเป็นเรื่องจริงสินะที่ว่าเขามีลูกแล้ว” เพราะแบบนี้เองสินะก่อนหน้านี้เขาถึงไม่บอกว่าเธอเป็นอะไรกับเขา “แล้วใครเป็นแม่ของเด็ก”

“ดาหลา”

เดวิลถึงกับชะงัก ถลึงตาโตก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างตกใจ “ฮะ? เธออย่ามาล้อฉันเล่นนะ ฉันไม่ตลกด้วย”

“เรื่องจริง แม่ของเรนคือน้องสาวต่างแม่ฉัน”

“บ้าไปแล้ว เรื่องนี้มันบ้าไปหมดแล้ว” วายุไม่ได้เกลียดผู้หญิงคนนั้นมากเหรอ ทำไมถึงได้ไปมีลูกกับเธอได้ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันแน่

“ทำไมเหรอ มีอะไรหรือเปล่า นายดูตกใจมากเลยนะ”