ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม นิยาย บท 68
ในขณะที่วายุกำลังเก็บเสื้อผ้า ก็ได้ยินเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น เขาเดินไปเปิดอย่างไม่สบอารมณ์ แต่คนตรงหน้ากลับไม่ใช่คนที่เขาคิด “พ่อ?”
“มีเรื่องจะคุยด้วย” สีหน้าธวัฒน์ดูจริงจังมาก วายุเลยต้องยอมให้เขาเข้ามา
“ยังไงผมก็จะพาเรนจิไป” วายุเอ่ยออกมาอย่าเด็ดขาด
“ฉันไม่ได้ห้าม” เพราะการที่ลูกชายเขาพาเรนจิไปอยู่ที่อื่นย่อมปลอดภัยกว่าอยู่ที่นี่ “เล่ามาให้หมดเรื่องที่แกปิดบังฉันอยู่”
“เรื่องอะไร”
“แกรู้จักหนูดามาก่อนใช่ไหม”
“ผมไม่รู้จักเธอ” วายุปฏิเสธทันควัน ใบหน้ามีความรังเกียจแฝงอยู่
“งั้นก็เรื่องที่แกรู้จักกับแม่หนูคนนั้น”
“พ่อหมายถึงยี่หวา?” เสียงวายุดูอ่อนลงทันทีเมื่อพูดถึงยี่หวา
“อืม”
“ทำไมถึงอยากรู้” วายุถามอย่างจับผิด เพราะวินาทีนี้เขาไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น โดยเฉพาะคนในบ้านเขาเอง
“แกบอกมา แลกกับสิ่งที่หนูดาพูดกับแม่หนูนั่นวันนี้ ฉันรู้ว่าแกอยากรู้”
“พ่อรู้? เธอพูดอะไรกับยี่หวา!”
“ฉันไม่บอกจนกว่าแกจะบอกฉัน”
วายุถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้ ถ้าเขาไม่เล่ามีหวังวันนี้เขาก็ไม่มีทางรู้แน่ๆ ว่าดาหลาพูดอะไรกับยี่หวา “ยี่หวาเป็นแฟนผม แต่เพราะแม่ทำให้ผมต้องตีตัวออกห่างจากเธอ”
“เหตุการณ์วันนั้นสินะ”
วายุได้แต่แปลกใจกับท่าทีของพ่อเขาที่นิ่งเฉยอย่างกับว่ารู้อยู่ก่อนแล้ว “อืม”
“แล้วเรื่องที่หนูดาพูดคืออะไร ทำไมเธอถึงไม่กลับบ้าน”
“เหอะ! บ้านงั้นเหรอ บ้านที่เอาแต่ทำร้ายเธอ ขับไล่เธอ ผมไม่คิดว่านั่นเป็นบ้าน”
“หมายความว่ายังไง”
“สิ่งที่ผมจะเล่าพ่อจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ตามใจ เมื่อสิบปีก่อนยี่หวาเคยช่วยผมจากตอนถูกยิง แล้วเธอก็เรียนอยู่ที่โรงเรียนผมพอดี ช่วงนั้นที่โรงเรียนเธอโดนเพื่อนในห้องซึ่งก็คือดาหลาใส่ร้าย ผมก็เลยตอบแทนด้วยการช่วยเธอ แต่พอความจริงปรากฏดาหลาก็ถูกคนทั้งโรงเรียนเกลียด ทำให้คุณดนัยณัฐไล่ยี่หวาออกจากบ้าน ผมก็เลยให้เธอมาอยู่กับผมแลกกับการที่เธอจะคอยทำงานบ้าน ทำอาหารตอบแทนผม”
“ทำไมฉันไม่รู้เรื่องนี้”
“แล้วทำไมผมต้องบอก” วายุเห็นว่าธวัฒน์กำลังอ้าปากด่าก็รีบเล่าต่อ “ซึ่งหลังจากที่ยี่หวาออกมาจากบ้านหลังนั้น ที่บ้านเธอก็ไม่เคยส่งเงินมาให้เธออีกเลย หรือก็คือคนในบ้านนั้นไม่ได้สนใจเธอเลยด้วยซ้ำ จนวันเกิดเธอเมื่อหกปีก่อนพวกเขาก็ขอให้เธอกลับไปแล้วก็เป็นวันเดียวกับคืนนั้น”
“ถ้าแกรักเธอขนาดนี้แล้วตลอดหลายปีที่ผ่านมาทำไมไม่ไปตามหาเธอ ฉันเห็นแกเอาแต่ทำงานไม่สนใจใครทั้งนั้น แม้แต่ลูกของแกเอง”
“ผมคิดว่าเธอตายแล้ว เพราะตอนที่ผมตั้งใจจะกลับไปหาเธอแม่บ้านบอกว่าเธอขับรถตกหน้าผาเสียชีวิตแล้ว…” วายุรู้สึกจุกที่อกทุกครั้งที่คิดถึงวินาทีที่รู้ข่าว “พ่อเล่ามา”
พอจบเรื่องของผู้หญิงคนนั้นลูกชายเขาก็เหมือนจะได้สติ กลับมาเย็นชาตามเดิม “หนูดาบอกให้เธอเลิกยุ่งกับเรน ถึงแม้ตอนนี้เรนจะเข้าข้างเธอ แต่พอเรนโตขึ้นก็ต้องลืมเธออยู่ดี แล้วก็ที่แน่ๆ บอกให้แม่หนูคนนั้นระวังตัวหน่อยแล้วกัน”
เพราะจากที่ธวัฒน์ฟังดาหลาพูดในโทรศัพท์ก็รู้สึกแปลกๆ ยังไงไม่รู้ รู้สึกเหมือนว่าจะต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้น
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม