ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม นิยาย บท 80

สุดท้ายก็เป็นการเดินทางไปเที่ยวของครอบครัว ซึ่งเรนจิทำสีหน้าไม่สบอารมณ์ตั้งแต่ขึ้นรถมาแล้ว เขาคิดว่าจะได้มาเที่ยวกับหม่ามี๊สองคนเสียอีก ตอนแรกที่หม่ามี๊พาออกมาเขาอุตส่าห์ดีใจ สุดท้ายก็เป็นการเปลี่ยนรถ! แถมคนขับรถอีกคันก็ดันเป็นพ่อของเขาอีก

พ่อเขานี่เป็นก้างปลาชิ้นใหญ่จริงๆ

ไม่กี่ชั่วโมงต่อมาทั้งสามคนก็มาถึงสถานที่แห่งหนึ่ง ซึ่งสถานที่แห่งนี้ล้วนแต่เป็นความทรงจำของยี่หวาก่อนจะไปต่างประเทศ ถึงแม้วายุจะสงสัยว่ายี่หวามาที่นี่ทำไม แต่เขาก็เงียบเลือกที่จะไม่พูดแล้วรอให้อีกฝ่ายพูดเอง

“คุณคงสงสัยสินะว่าฉันมาที่นี่ทำไม” ยี่หวาพูดขึ้น และเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ตอบอะไร จึงพูดขึ้นอีกครั้ง “ตอนนั้นที่ฉันขับรถตกหน้าผาข้างๆ นี้ ฉันที่จำอะไรไม่ได้ก็ได้พวกเขาที่นี่มาช่วยเติมเต็ม”

แค่ประโยคสั้นๆ ของหญิงสาวทำเอาสีหน้าวายุถึงกับดูไม่ได้ เขาเดินเข้าไปกอดยี่หวาที่กำลังจูงมือเรนจิอยู่ ส่วนเรนจิที่ยังไม่ค่อยเข้าใจอะไรพอเห็นสีหน้าของพ่อก็รู้ว่าหม่ามี๊กำลังเจ็บปวด จึงบีบมือยี่หวาเบาๆ ให้กำลังใจ

“ขอโทษ” เป็นเพราะเขามัวแต่กลัว ทำให้ยี่หวาต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้ แถมพอตอนที่รู้ข่าวเขาก็ปักใจเชื่อว่าเธอได้จากโลกนี้ไปแล้วจึงไม่ได้ออกตามหาอีก ตั้งแต่เกิดมาในชีวิตเขาไม่เคยทำผิดพลาดได้ขนาดนี้มาก่อน แถมยังทำพลาดกับคนที่เขารักที่สุดด้วย

ยี่หวารู้ว่าวายุต้องกำลังโทษตัวเองอยู่แน่จึงรีบพูดขึ้น “ตอนนี้ฉันไม่เป็นไรแล้ว คุณอย่าโทษตัวเองเลยนะ มันเกิดขึ้นเพราะความโชคร้ายของฉันเอง ถึงแม้จะโชคดีที่รอดมาได้ แม้จะต้องสูญเสียสิ่งสำคัญไป แต่ตอนนี้ฉันก็มีความสุขดีค่ะ”

วายุผละออกจากยี่หวาและจ้องหน้าเธอด้วยใบหน้าเหยเก ยี่หวาจึงพูดขึ้นอีกครั้ง “อย่าทำหน้าแบบนี้สิคะ ฉันไม่เป็นไรจริงๆ เราเข้าไปข้างในกันเถอะค่ะ”

ยี่หวาก้มลงไปอุ้มเรนจิที่ตอนนี้สีหน้าไม่ต่างจากพ่อของตัวเอง แม้ว่าเขาจะไม่รู้เรื่อง แต่เขาก็รับรู้ได้ว่าหม่ามี๊ไม่โอเค จากนั้นยี่หวาก็เอื้อมมืออีกข้างไปจูงมือวายุ ก่อนจะพาทั้งสองคนเดินเข้าไปในสถานสงเคราะห์ บ้านเด็กกำพร้า

ในตอนที่ยี่หวาตื่นขึ้นมาจากอุบัติเหตุตัวเธอนั้นบาดเจ็บสาหัสมากขยับตัวไม่ได้ จนเวลาน่าจะผ่านไปสักสองสามวันที่ร่างกายเริ่มขยับได้อีกครั้ง ยี่หวาพยายามออกมาจากรถที่กำลังพลิกคว่ำอยู่ และในที่สุดเธอก็ออกมาได้ แต่เนื่องจากไม่ได้ทานอะไรมาหลายวันบวกกับอาการบาดเจ็บจึงทำให้ไม่สามารถเดินไปไหนได้ แถมไม่รู้ว่าจะเดินไปไหนด้วยเพราะตอนนั้นแม้แต่ชื่อตัวเองก็ยังไม่รู้ ทั้งที่อุตส่าห์รอดมาได้แต่สุดท้ายดูเหมือนว่าจะต้องมาตายเพราะแผลติดเชื้อและอดตาย

ยิ่งไปกว่านั้นก็เหมือนว่าฟ้ายังคงเล่นตลกกับเธอไม่พอ เพราะอยู่ๆ ก็มีเสือจากไหนไม่รู้เดินมาทางที่เธออยู่ วินาทีที่เธอคิดว่าตัวเองคงไม่รอดแล้วจู่ๆ เจ้าเสือตัวนั้นก็เดินมานั่งลงข้างๆ เธอ ก่อนจะยื่นหน้ามาแล้วเลียแผลที่แขนให้เธอ ถึงแม้เธอจะจำอะไรไม่ได้แต่ก็รู้ว่าเสือมันไม่ได้เชื่องแบบนี้นะ แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้น หรือว่าเสือตัวนี้จะถูกฝึกมาอย่างดี ถ้าอย่างนั้นไม่แน่ว่าป่านี้บางทีอาจจะมีทางออกอยู่ไม่ไกล

“เป็นลูกจริงๆ ด้วย ไม่เจอหลายปีโตเป็นสาวขึ้นเยอะเลย แถมยังสวยกว่าเดิมอีก เป็นไงบ้าง สบายดีไหม แม่คิดถึงหนูมากเลย” พิมพ์ดาวจับไหล่ยี่หวาพร้อมกับพลิกไปพลิกมา เพื่อให้แน่ใจว่าอีกฝ่ายสบายดี

“หนูสบายดีค่ะแม่ และก็คิดถึงแม่เหมือนกัน แล้วแม่ล่ะคะสุขภาพช่วงนี้เป็นยังไงบ้าง แข็งแรงดีใช่ไหมคะ”

“ดีขึ้นกว่าเก่าเยอะเลย เพราะเงินที่ลูกคอยส่งมาให้ทุกเดือนก็เลยไม่ลำบาก เด็กๆ ที่นี่อุดมสมบูรณ์กันมาก แต่ก่อนอื่นเข้ามาข้างในก่อน” พิมพ์ดาวจูงมือยี่หวาก่อนจะหันไปพูดกับวายุที่กำลังอุ้มเรนจิอยู่ “พ่อหนุ่มด้วยนะ เข้ามาข้างในก่อน”

วายุพยักหน้าหนึ่งที ก่อนจะเดินตามยี่หวาเข้ามาข้างใน ก็เห็นเด็กเกือบยี่สิบกว่าคนกำลังนั่งเล่นของเล่นกันอยู่ แต่เมื่อพวกเขาเห็นพิมพ์ดาวจูงมือยี่หวาเข้ามา ทุกสายตาของเด็กน้อยต่างก็จ้องมาที่ยี่หวา ก่อนจะหันไปมองรูปที่ติดอยู่บนผนัง เมื่อพวกเขาแน่ใจชัดเจนแล้วว่าเป็นคนคนเดียวกัน ก็รีบทิ้งของเล่นในมือแล้ววิ่งเข้าไปกอดยี่หวาทันที

“พี่พาฝัน!” ทุกคนส่งเสียงเรียกยี่หวาอย่างพร้อมเพรียง เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้เจอยี่หวาตัวจริง หลังจากที่ได้แต่นั่งมองรูปเธอบนผนังมานาน เพราะแม่พิมพ์ดาวของพวกเขามักจะชอบเล่าให้ฟังว่าที่พวกเขามีอาหารให้กิน มีเสื้อผ้าให้ใส่ทั้งหมดก็เป็นเพราะยี่หวา แต่ก็จะมีเด็กบางคนที่ถึงแม้ว่าจะเคยเจอยี่หวาเมื่อสี่ปีก่อนแล้ว แต่ดูเหมือนว่าตอนนั้นพวกเขาจะเด็กเกินไปจึงจำอะไรไม่ได้