ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม นิยาย บท 88

ตั้งแต่ที่วายุรู้ว่ายี่หวาจะเป็นคนพาเรนจิมาที่บ้านเอง เขาก็รีบเคลียร์งานให้เสร็จแล้วขับรถออกมาจากบริษัททันที เพราะเขาไม่ไว้ใจคนที่บ้านเท่าไหร่ แต่พอขับมาถึงหน้าทางเข้าซอย เขาก็เห็นรถตู้สีดำจอดขวางทางอีกเลนอยู่ ในตอนแรกเขาไม่ได้สนใจอะไรกำลังจะขับผ่านไปแต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นยี่หวายืนอยู่ต่อหน้าผู้ชายสองคน วายุรีบลงจากรถซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่ยี่หวาเดินไปทางรถตู้ ทำให้เขาเข้าไปจัดการผู้ชายสองคนนั้นได้สะดวก

“ว่าแต่คุณมาเร็วมากเลย ฉันเพิ่งส่งข้อความไปหาคุณเองนะ” ยี่หวาถามขึ้น แต่เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเงียบไปก็รู้ได้ทันทีว่าเพราะอะไร “ขอบคุณนะคะที่เป็นห่วงฉัน”

“อืม”

แม้จะแค่คำเดียวแต่ยี่หวาก็สามารถรับรู้ได้ถึงความเป็นห่วงของอีกฝ่าย การที่มีคนปกป้องย่อมดีกว่าลงมือเองจริงๆ “งั้นคุณเข้าไปรับเรนเถอะ เดี๋ยวฉันไปรอที่บ้าน”

“ไม่วางใจ”

“ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ เดี๋ยวก็ออกถนนใหญ่แล้ว” ยี่หวาพูดด้วยน้ำเสียงสดใสเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายต้องเป็นกังวล แต่สีหน้าวายุก็ดูเหมือนว่าจะไม่วางใจให้เธอกลับบ้านคนเดียวอยู่ดี “อีกอย่างยังไงฉันก็ต้องขับรถฉันกลับค่ะ”

“กลับพร้อมกัน”

ความหมายของวายุก็คือให้เธอขับรถกลับพร้อมกับเขา ซึ่งยี่หวาเองก็เข้าใจได้ทันที “โอเคค่ะ ถ้าอย่างนั้นฉันรอคุณหน้าบ้านนะ ฉันไม่อยากเข้าไปข้างในแล้ว”

“อืม แล้วคนพวกนี้?”

“ปล่อยพวกเขาไปได้ไหมคะ ตอนนี้ฉันเพิ่งจะเริ่มมีชื่อเสียง ยังไม่อยากให้มีข่าวอะไรแบบนี้ค่ะ” อีกอย่างเธอก็ยังไม่รู้ว่าคนพวกนี้เป็นคนของใคร ถ้าจับส่งตำรวจ มีหวังพวกเขาได้สืบหาข้อมูลลึกกว่านี้แน่ ซึ่งมันไม่ปลอดภัยกับเธอเองด้วย แต่ดูเหมือนว่าวายุจะทำหน้าไม่เห็นด้วยเท่าไหร่ ยี่หวาจึงพูดขึ้นอีกครั้ง “ถ้าอย่างนั้นคุณช่วยจัดการให้ฉันได้ไหมคะ”

เพราะเธอรู้ว่าเบื้องหลังวายุอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่เห็น เหตุการณ์แบบนี้เขาอาจจะเจอมาเยอะแล้วก็ได้ ดังนั้นเขาน่าจะสามารถจัดการให้เธอได้โดยไม่ส่งผลถึงเธอแน่

วายุพยักหน้าอย่างเห็นด้วย ก่อนจะโทรหาคนของเขาให้มาจัดการคนพวกนี้ ส่วนยี่หวาและวายุก็ขับรถกลับบ้านกันคนละคัน โดยมีเรนจินั่งรถยี่หวากลับมาด้วย

“เรนคิดว่าหม่ามี๊จะปล่อยให้เรนอยู่ที่นั่นแล้วครับ” เมื่อกลับมาถึงบ้านเรนจิก็เข้าไปออดอ้อนยี่หวา เพื่อให้เธอช่วยปลอบเขาที่ต้องทนเล่นละครอยู่นานหลายนาที

“หม่ามี๊จะทิ้งเรนได้ยังไง ก็เรนน่ารักซะขนาดนี้” ยี่หวาพูดพร้อมกับก้มหน้าลงไปหอมแก้มเรนจิอย่างมันเขี้ยว

วายุกำลังยืนมองเรนจิและยี่หวาแสดงความรักต่อกันด้วยใบหน้าเศร้าหมอง เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าแท้ที่จริงแล้วเขาจะกลายเป็นคนขี้อิจฉาได้มากขนาดนี้

อิจฉาแม้กระทั่งลูกชายตัวเอง...

ตอนที่วายุคบกับยี่หวา เขาทำมากสุดก็แค่จับมือกับกอดเธอเท่านั้น แล้วดูลูกชายเขาสิ โดนเธอหอมแก้มด้วย…

อีกด้านหนึ่งญาณิศาที่เพิ่งได้รับโทรศัพท์จากคนคนหนึ่งว่าคนของเขาทำงานพลาด แถมยังโทรมาขอเงินค่าทำขวัญอย่างหน้าด้านๆ ก็ทำเอาญาณิศาปรี๊ดแตกถึงกับต้องปาโทรศัพท์ทิ้งลงที่พื้น

“ยี่หวายังไม่ตาย? แล้วตอนนี้เธออยู่ที่ไหน” ดนัยณัฐถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นและร้อนรน เพราะไม่คิดว่าลูกสาวของเขาอีกคนจะยังมีชีวิตอยู่

หลังจากวันนั้นที่ดนัยณัฐไล่ยี่หวาออกจากบ้านอีกครั้งเมื่อห้าปีก่อน อีกหนึ่งปีให้หลังก็ได้รู้ข่าวว่าเธอได้ตายจากโลกนี้ไปแล้ว ทำให้เขาเอาแต่โทษตัวเองว่าเป็นเพราะเขาไม่สนใจเธอ เป็นเพราะเขาไล่เธอไป ทั้งๆ ที่ก็รู้ว่าเธอไม่มีที่พึ่งแล้ว

แต่พอในวันนี้เขาได้รู้ว่ายี่หวายังไม่ตาย และเธอยังมีชีวิตอยู่ทำให้เขาเก็บอาการดีใจไว้ไม่ได้จริงๆ เพราะอย่างน้อยๆ ในชีวิตนี้ก็ขอให้เขาได้ทำหน้าที่ของพ่อบ้าง

“ดาก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ ครั้งก่อนดาได้คุยกับพี่สาวไม่กี่คำ ดารู้แค่ว่าพี่สาวโดนผู้ชายคนที่เคยเลี้ยงดูทิ้งแล้ว ทำให้พี่สาวกลับมาหลังจากที่สร้างเรื่องโกหกว่าตัวเองตายไปแล้ว แต่ดาก็ถามพี่สาวไปแล้วว่าทำแบบนี้ทำไม รู้ไหมว่าคุณพ่อเสียใจแค่ไหน แต่พี่สาวกลับบอกว่า…ฮึก!” ดาหลาร้องไห้ออกมาอย่างหนักทำให้คนที่เห็นอดสงสารไม่ได้

แต่ตอนนี้ไม่มีเรื่องไหนสำคัญไปกว่าสิ่งที่ยี่หวาพูด ดนัยณัฐจึงรบเร้าถาม “ยี่หวาพูดว่าอะไร!”

“พี่สาวบอกว่าแล้วยังไงเธอลืมไปแล้วว่าเคยมีพ่อ เพราะงั้นเธอไม่สนใจหรอกว่าใครจะรู้สึกยังไง ดังนั้นพี่สาวก็เลยจะขอคุณวายุของดาไปแทนคนเก่าที่ทิ้งเธอไป”

เมื่อฟังจบความคิดของดนัยณัฐที่ว่าจะทำหน้าที่พ่อก็มลายหายไปในทันที ไม่เพียงเท่านั้นความเกลียดที่มีต่อเด็กคนนั้นเมื่อห้าปีก่อนได้กลับมาอีกครั้ง เผลอๆ ครั้งนี้มากกว่าเก่าเสียด้วยซ้ำ

คนที่กล้ามาล้อเล่นกับความรู้สึกเขา

เขาไม่มีทางปล่อยไว้แน่!