ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม นิยาย บท 94

วายุถึงกับชะงักเมื่อได้ยินเสียงคนที่กำลังหลับอยู่ตรงหน้าพึมพำ เธอเรียกเขาว่าพี่วายุงั้นเหรอ หรือว่าเธอจะจำเขาได้แล้ว “ฉันจะช่วยเธอ ฉันจะไม่ทิ้งเธอไปไหนอีกแล้ว ฉันสัญญา”

ยี่หวาที่รู้สึกว่าตัวเองเริ่มหายใจไม่ออกหลังจากจมอยู่ในน้ำเป็นเวลานานก็เผลอสะดุ้งตัวตื่นขึ้นมา

เฮือก!

“เธอตื่น…” วายุที่ยังพูดไม่จบก็ต้องกลืนคำที่จะพูดลงไป เพราะอยู่ๆ หญิงสาวที่สะดุ้งตื่นขึ้นมาก็เอื้อมมือทั้งสองข้างเข้ามากอดเอวเขาเอาไว้แน่น

“ช่วยด้วย! มีคนผลักฉันตกน้ำ…พวกเขาผลักฉันลงกลางทะเล…มันมืดและน่ากลัว น้ำก็เย็นมาก” ยี่หวาที่อยู่ในอ้อมกอดของวายุได้แต่พึมพำไปมาอย่างหวาดกลัว เสียงสะอื้นแต่ละครั้งดุจดังคมมีดกรีดเฉือนหัวใจเขาทีละแผล ทรมานจนสุดที่จะทานทน ทั้งหมดนี้มันเป็นเพราะการตัดสินใจโง่เง่าของเขา

“ฉันอยู่ตรงนี้ ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอได้รับอันตรายใดๆ อีกเด็ดขาด”

ยี่หวาพยักหน้าอยู่ในอ้อมกอดของวายุ ส่วนเขาก็ค่อยๆ ลูบไปที่ผมเธอช้าๆ อย่างปลอบโยน จนเวลาผ่านไปสักพักยี่หวาก็ได้สติกลับคืนมารีบดันตัวของวายุออก

“ขอโทษค่ะ พอดีฉันฝันร้าย”

“เธอโอเคนะ?”

“โอเคแล้วค่ะ ว่าแต่นี่มันอะไรกันคะ” ยี่หวาถามขึ้นเมื่อหันไปเห็นน้ำเกลือที่แขวนอยู่โดยมีสายโยงมายังแขนของเธอที่มีผ้าก๊อซปิดอยู่

“เธอมีอาการภาวะตัวเย็นเกินเพราะดื่มเหล้ามากไป” พอพูดถึงสาเหตุของยี่หวาสีหน้าวายุก็เรียบเฉยน้ำเสียงเหมือนกับว่ากำลังดุเธออยู่

“แต่ฉันดื่มล่าสุดก็ตั้งแต่เมื่ออาทิตย์ก่อนนะคะ”

“สะสม” คราวนี้ยี่หวาไม่กล้าพูดต่อได้แต่ก้มหน้ายอมรับผิด เพราะตลอดหลายปีที่ผ่านมาเธอดื่มเยอะจริงๆ เมื่อวายุเห็นยี่หวาไม่ตอบก็ปรับเสียงให้อ่อนโยนขึ้น “ฉันถามได้ไหมว่าทำไมเธอถึงดื่มเยอะ”

“มันเป็นความจำเป็น เพื่อปกป้องตัวเอง” ยี่หวาที่ก้มหน้าอยู่พูดออกมาเสียงเบาอย่างกล้าๆ กลัวๆ

“หลายปีที่ผ่านมาเกิดอะไรขึ้นกับเธอ ทำไมต้องคอยปกป้องตัวเอง”

“คุณอย่ารู้เลยดีกว่า อีกอย่างฉันไม่รู้ว่าเมื่อก่อนฉันเป็นยังไง แต่ตอนนี้ฉันไม่ได้เป็นคนดีอย่างที่คุณคิด”

วายุดึงยี่หวาเขามาในอ้อมอก ก่อนจะจุมพิตเบาๆ ที่หน้าผากของหญิงสาว “ในสายตาฉันเธอเป็นคนดี”

ในชีวิตเขาไม่มีใครดีเท่าเธอแล้ว

“ฉันอยากพักผ่อน” ยี่หวาดันตัววายุออกอีกครั้งก่อนจะล้มตัวลงนอนแล้วหลับตาลง ในหัวก็เอาแต่คิดถึงในสิ่งที่เขาพูดเมื่อกี้

คนดีที่ไหนเขาจะฆ่าคนอื่นกัน…

ถึงแม้ว่าในครั้งนั้นยี่หวาจะได้เจอกับพีรพัฒน์แต่ก็ใช่ว่าทุกอย่างจะสวยหรูไปหมด เพราะเมื่อพวกเขารู้ว่าพีรพัฒน์ไปรับตัวเธอมาก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ก่อนจะทำหน้าที่ตากับยายที่ดีส่งเธอไปอยู่ที่ประเทศอาร์ ซึ่งน้อยคนนักที่จะรู้ว่าประเทศอาร์เป็นประเทศที่อันตรายที่สุด แม้ว่าการศึกษาจะดีมาก แต่ความปลอดภัยก็เท่ากับศูนย์ การเอาตัวรอดด้วยตัวคนเดียวมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

“เรนขออยู่กับหม่ามี๊”

“พรุ่งนี้วันจันทร์”

เรนจิทำหน้าไม่พอใจเล็กน้อยก่อนจะเดินไปที่โซฟาแล้วล้มตัวลงนอน อย่างน้อยหม่ามี๊ก็อยู่ในสายตาของเขา

ยี่หวาลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนเช้าก็พบว่าวายุกำลังนั่งมองเธออยู่ข้างเตียง แถมคนเก่งเธอยังนอนขดอยู่ที่โซฟาอีกด้วย “เอ่อ…คุณได้นอนยังคะ”

“นอนแล้ว” เขาโกหก อันที่จริงเขาไม่กล้าหลับเลยด้วยซ้ำ กลัวว่าน้ำเกลือจะหยุดไหลตอนที่เขาหลับไป

“ค่อยยังชั่ว ฉันก็คิดว่าคุณนั่งเฝ้าฉันทั้งคืนเสียอีก ไหนๆ น้ำเกลือก็ใกล้หมดแล้วฉันขอตัวไปทำงานนะคะ วันนี้มีถ่ายรายการด้วยค่ะ”

“เธอยังไม่หายดี” วายุพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

“แต่ฉันขาดไม่ได้จริงๆ อีกอย่างฉันคิดว่าฉันไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ แถมยังมีพี่พีชกับเดวิลอยู่ด้วย”

“ก็ได้ แต่ถ้าเกิดอะไรขึ้นต้องรีบโทรหาฉัน”

“เข้าใจแล้วค่ะ” ยี่หวาพูดจบก็ดึงเข็มน้ำเกลือที่แขนออกเองก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปจุ๊บเรนจิที่กำลังหลับอยู่ “คนเก่งตื่นเร็ว วันนี้ต้องไปโรงเรียนนะ”

“ยี่หวา!” วายุที่เห็นแขนของเธอเลือดออกจากการดึงเข็มออกเองก็เรียกยี่หวาเสียงดังจนเธอสะดุ้ง