ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม นิยาย บท 93

ตอนนี้เป็นเวลาห้าโมงเย็นแล้ว แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าทุกคนจะกลับบ้าน จนเรนจิกับยี่หวาที่กำลังนั่งดูโทรทัศน์ในตอนแรกได้หลับไปแล้ว

“หลับซะแล้ว” พีรพัฒน์เอ่ยขึ้นเมื่อหันไปเห็นยี่หวากำลังพิงไหล่วายุ โดยมีเด็กน้อยนั่งหลับอยู่ในอ้อมกอดของเธอเช่นกัน “จริงสิ! ผมอยากถามว่าเมื่อก่อนคุณเป็นแฟนกับน้องผมจริงๆ เหรอ”

“ตอนนี้” วายุเอ่ยออกมาสองคำทำเอาพีรพัฒน์ถึงกับมึนงงเพราะแปลความหมายไม่ถูก ธาราธรที่เห็นดังนั้นจึงช่วยอธิบายให้ฟังแทน

“พี่ฉันหมายถึงตอนนี้ก็คบกันอยู่ เพราะก่อนที่ยี่หวาจะหายตัวไปเธอยังไม่ได้พูดคำว่าเลิก”

“คุณจริงจัง?” วายุไม่ตอบเพียงแค่พยักหน้าหนึ่งที “ถ้าอย่างนั้นคุณก็ต้องพยายามหน่อยแล้วกัน เพราะเท่าที่ผมรู้จักนิสัยของน้องผม เธอจะไม่มีวันทำผิดศีลธรรม ไม่แน่บางทีตอนนี้เธออาจจะกำลังรอเวลาอยู่ก็ได้”

วายุที่ได้ยินดังนั้นกระดูกสันหลังกลายเป็นเส้นแข็ง สายตาเหลือบไปมองหญิงสาวด้านข้างที่กำลังหลับใหลอยู่ เขารู้ดีว่าเธอเป็นยังไง เพราะงั้นนี่คือสิ่งที่เขากลัวมาตลอด กลัวว่าวันหนึ่งเธออาจจะไปจากเขา

ถ้าเขายังทำให้เธอรักไม่ได้...

พีรพัฒน์ที่เห็นสีหน้าของวายุดูไม่ดีเท่าไหร่ก็รู้สึกระแวงขึ้นมา เขาพูดมากไปหรือเปล่า ถ้าคนตรงหน้าไม่พอใจเขาขึ้นมาจะทำยังไง “เย็นมากแล้ว ผมขอตัวกลับก่อนดีกว่า”

“กลับด้วย” แม้ว่าเดวิลจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆ กับเรื่องนี้ แต่ในเมื่อถ้าวายุอารมณ์ไม่ดีเขาก็ไม่ควรที่จะอยู่ต่อเช่นกัน

“งั้นผมกลับบ้างแล้วกัน” เมื่อสองคนนั้นกลับไปแล้วธาราธรเองก็ไม่รู้ว่าจะอยู่ต่อเป็นก้างขวางคอทำไม แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้ลุกขึ้นก็โดนวายุเรียกเอาไว้เสียก่อน

“นายอุ้มเรนจิ”

“ครับพี่” ส่วนพี่เขาจะอุ้มยี่หวาสินะ น่าสงสารหลานเขาจริงๆ ดูแค่นี้ก็รู้แล้วว่าใครสำคัญกับพี่เขาที่สุด ยังดีที่พี่เขาไม่ปลุกให้เรนจิเดินเอง

‘ที่นี่ที่ไหน?’

ยี่หวาได้แต่คิดในใจเมื่อลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตัวเองกำลังยืนอยู่ในเรือประมง อย่าบอกนะว่าตอนนี้เธอกำลังอยู่กลางทะเล เพราะรอบๆ เธอมองไม่เห็นอะไรเลยเนื่องจากตอนนี้เป็นตอนกลางคืน จะมีเพียงแสงไฟในเรือที่กระทบกับผิวน้ำ ไม่เพียงเท่านั้นยังมีผู้ชายสองคนกำลังจับแขนของเธอทั้งสองข้างและกำลังลากเธอให้ไปอยู่บริเวณหัวเรือ

‘จะทำอะไร! ปล่อยฉันนะ!’

แม้ว่ายี่หวาจะตะโกนออกไปเท่าไหร่ ผู้ชายสองคนนี้ก็ไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยเธอเลย แถมยังพยายามใช้มือดันหลังให้เธอร่วงลงไปในน้ำด้วย ‘ใครก็ได้ช่วยด้วย จะทำอะไร ฉันว่ายน้ำไม่เป็น!’

‘ช่วยด้วย...ฮึก! ปล่อยฉัน อื้อ…’

แต่ไม่ว่ายี่หวาจะตะโกนร้องให้ใครช่วยเท่าไหร่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะมีคนมาช่วยเธอเลย จนในที่สุดคนพวกนั้นก็ผลักเธอตกลงไปในน้ำที่ทั้งเย็นทั้งลึกและน่ากลัว…

“ยี่หวาตื่นสิ!” วายุกำลังกอดยี่หวาที่กำลังนั่งหลับอยู่บนเตียง เพราะตอนนี้ตัวของเธอเย็นมาก แถมยังละเมอเหมือนกับว่าตัวเธอนั้นกำลังโดนใครทำร้ายอยู่

ก่อนหน้านี้วายุให้ธาราธรอุ้มเรนจิเข้าไปนอนต่อในห้องของตัวเอง ส่วนเขาก็อุ้มยี่หวาเข้ามานอนในห้องของเธอ ซึ่งเขาที่ยังไม่อยากกลับห้องจึงขอนั่งมองหน้าเธอต่ออีกหน่อย แต่สิ่งที่เขาเห็นคือสีหน้าของยี่หวาเริ่มแย่ลงเรื่อยๆ เหงื่อออกเยอะมากแต่ตัวเธอกลับเย็นอย่างกับเพิ่งออกมาจากห้องแช่แข็ง ริมฝีปากพึมพำแต่คำว่าช่วยด้วย

“ฉันจะช่วยเธอ เพราะงั้นเธอตื่นเถอะ”