ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 103

ไม่มีใครเข้าใจการทำวันทยหัตถ์แบบชาติก่อนของสวี่ชีอัน แต่ซ่งถิงเฟิงกลับมองเห็นเจตนาสังหารจากฆ้องทองแดงบางคนซึ่งเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาโดยตรงของฆ้องเงินแซ่จู

“จับเขาไว้ อย่าให้เขาหนี” ซ่งถิงเฟิงตะโกนเสียงดังแล้วพุ่งเข้าไปเป็นคนแรก เขากดสวี่ชีอันเอาไว้ บิดสองมือไปด้านหลัง จากนั้นกวาดมองทุกคนรอบๆ

“ฆ้องทองแดงสวี่ชีอันโจมตีผู้บังคับบัญชา ไม่เคารพกฎหมาย จะต้องส่งตัวไปที่ทำการเพื่อตัดสินความ”

จูกว่างเสี้ยวเดินเข้ามาโดยไม่พูดอะไรสักคำ เขาปลดเชือกที่บริเวณเอวออกแล้วมัดสหายร่วมงานด้วยตัวเอง

เมื่อเห็นทั้งสองคนจับตัวสวี่ชีอันไว้แล้ว ฆ้องทองแดงที่อยู่รอบๆ ก็ถอนหายใจแผ่วเบา

สีหน้าของซ่งถิงเฟิงไม่น่ามอง เขาเอ่ยเสียงเบาอยู่ข้างหูจูกว่างเสี้ยว “เจ้าพาเขากลับไปที่ทำการ ข้าจะกลับไปก่อนก้าวหนึ่งแล้วรายงานเรื่องนี้ให้หัวหน้าฟัง จำให้ดี อย่าให้ลูกน้องของฆ้องเงินจูคุมตัว ต้องปกป้องเขา”

เมื่อเอ่ยเรื่องเหล่านี้จบ ซ่งถิงเฟิงก็กอบหมัดเอ่ย “คนผู้นี้กับข้าเป็นลูกน้องของฆ้องเงินหลี่เหมือนกัน เมื่อทำความผิดมหันต์เช่นนี้ พวกเราจึงมีส่วนรับผิดชอบ เราจะพาตัวเขากลับไปที่ทำการเอง ทุกท่านยึดทรัพย์ต่อเถิด”

“ได้!”

“ลำบากแล้ว”

ฆ้องทองแดงทุกคนเอ่ย

ในเมื่อซ่งถิงเฟิงรับแล้ว เช่นนั้นก็ต้องรับผิดชอบยามคนร้ายหนีไปในขณะเดียวกันด้วย เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับพวกเขาแล้ว

อีกอย่าง ภารกิจการค้นบ้านยึดทรัพย์ก็ยังไม่เสร็จสิ้น ทุกคนยังอยากหาเงินกันอยู่

ซ่งถิงเฟิงและจูกว่างเสี้ยวพาสหายร่วมงานที่เล่นรัสเซียนรูเล็ตด้วยกันที่สำนักสังคีตเมื่อคืนมาสองสามคน แล้วคุมตัวสวี่ชีอันไปด้วยกัน

เหล่าซ่งโมโหแล้ว ระหว่างเดินไม่ใส่ใจสวี่ชีอัน ทั้งยังเตะเขาไปสองทีด้วย

เมื่อออกจากจวน เขาก็เดินทางไปก่อนหนึ่งก้าวอย่างรวดเร็ว

สวี่ชีอันถูกมัดตัวไว้ เขานั่งอยู่บนหลังม้าโดยมีฆ้องทองแดงสี่คนคุมตัวอยู่ และเดินทางไปยังที่ทำการ

ตอนนี้เอง ควันหลงจากพลังผ่านไปแล้ว สวี่ชีอันจึงได้เริ่มเป็นกังวลกับตัวเองขึ้นมา

กลัวตายก็กลัวตาย เพียงแต่เขาไม่เสียใจ สตรีบ้านขุนนางต้องโทษผู้นั้นไม่ได้มีความผิดด้วย เดิมทีพวกนางสามารถจากไปโดยไม่บุบสลายได้อยู่แล้ว

สวี่ชีอันปรับตัวเข้ากับกฎของยุคสมัยนี้มาตลอด พยายามทำให้ตนหลอมรวมเข้าไปให้ได้ วางตัวสำรวมคือคำพูดที่เขาเคยพูดกับสวี่ซินเหนียน

ขณะเดียวกันก็เป็นสิ่งที่เขาพูดกับตัวเองด้วย

อย่างน้อยตอนนี้ตนก็เป็นทหารขั้นแปด จึงทำได้เพียงปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมเท่านั้น

จนกระทั่งเขาเห็นชะตาชีวิตที่เด็กคนนั้นต้องพบเจอ ศรัทธาที่ค่อยๆ ถูกแช่แข็งของตัวเขาก็พลันร้อนแรงสว่างไสวขึ้นมาทันใด เขาตามหาความตั้งใจแรกเริ่มของตนพบแล้ว

…

“ย่ะ ย่ะ ย่ะ…” ซ่งถิงเฟิงควบม้าทะยาน ด้านหนึ่งฟาดก้นม้า อีกด้านร้องลั่นว่า “หน่วยลาดตระเวนยามวิกาลทำงาน หลีกไป หลีกไปให้หมด”

คนเดินถนนพากันถอยหลบอย่างตื่นตระหนก เสียงด่าแช่งดังขึ้นเป็นทอดๆ

ซ่งถิงเฟิงเพิกเฉยต่อทุกสิ่ง เขาควบม้าอย่างรวดเร็วจนกลับมายังที่ทำการของหน่วยลาดตระเวนยามวิกาล จากนั้นก็รีบพุ่งเข้าไปในที่ทำการ แม้แต่เชือกม้าก็ยังไม่ได้โยนให้เจ้าหน้าที่พลเรือนผู้เฝ้าประตูด้วยซ้ำ

…

หลี่อวี้ชุนกำลังทำงานอยู่ในห้อง หูของเขาขยับ เงยหน้าขึ้น รออย่างเงียบๆ อยู่ชั่วครู่ ซ่งถิงเฟิงก็พุ่งเข้ามาในโถงชุนเฟิง

“เกิดเรื่องอะไร!” หลี่อวี้ชุนเอ่ยถาม

ฝีเท้ารีบร้อนกังวลเช่นนี้จะต้องมีเรื่องมารายงานแน่

“สวี่ชีอันเกือบจะฆ่าฆ้องเงินจู หัวหน้า รีบไปช่วยเขาเร็ว” ซ่งถิงเฟิงพูดรัวเร็วยิ่ง หลี่อวี้ชุนยังไม่ทันได้ถามกลับ เขาก็เอ่ยต่อ “จูกว่างเสี้ยวกับสหายร่วมงานคนอื่นกำลังคุมตัวเขากลับมาที่ทำการ อีกไม่นานฆ้องทองคำจูก็จะได้รับข่าวแล้ว ข้ากลัวว่าสวี่ชีอันจะไม่มีแม้แต่โอกาสจะกลับมายังที่ทำการขอรับ”

หลี่อวี้ชุนไม่ได้ถามต่อ เขาพลันผุดลุกขึ้นแล้วเดินนำซ่งถิงเฟิงพุ่งออกจากโถงชุนเฟิง

จุดหมายของเขาชัดเจนยิ่ง นั่นคือโถงเสินเชียงของหยางเยี่ยน

ผู้ที่สามารถจัดการกับฆ้องทองคำได้มีแค่ฆ้องทองคำเท่านั้น

ทั้งสองเดินกันรวดเร็ว หลี่อวี้ชุนเดินไปพูดไป “ที่แท้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”

ซ่งถิงเฟิงหอบหายใจเล็กน้อยแล้วพูดรัว “คนแซ่จูจะหยามเกียรติสตรีบ้านขุนนางต้องโทษ สวี่หนิงเยี่ยนขัดขวาง ทั้งคู่ขัดแย้งกัน สวี่หนิงเยี่ยนใช้ดาบเดียวฟันจนฆ้องเงินจูบาดเจ็บ ชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้าย…”

เมื่อซ่งถิงเฟิงพูดจบ เขาก็เสริมรายละเอียดเข้าไป ซึ่งรวมไปถึงเรื่องที่ฆ้องเงินจูจงใจเพ่งเล็งและหาเรื่องยุ่งยากให้กับสวี่ชีอันก่อนออกเดินทางด้วย

หยามเกียรติสตรีบ้านขุนนางต้องโทษเหรอ