ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 15

“ประการที่สาม เหตุใดที่ว่าการอำเภอถึงยืนยันว่าพวกเจ้าเป็นคนฆ่าจางโหย่วรุ่ยแทนที่จะเป็นขโมย ลากศพของจางโหย่วรุ่ยไปไว้ในลานบ้านแล้วแสร้งว่าเป็นฝีมือของโจร ฉลาดมาก แต่พวกเจ้าพลาดไปหนึ่งสิ่ง ตอนที่จางโหย่วรุ่ยตาย ศพนอนอยู่ที่ลานบ้าน เท้าหันไปในบ้าน หัวหันไปด้านนอก บาดแผลถึงแก่ความตายอยู่หลังศีรษะ หมายความว่าคนร้ายลงมือจากด้านหลังแล้วใช้อาวุธไม่มีคมตีเขา นั่นจะเป็นไปได้อย่างไร หากคนร้ายเป็นโจรเล่าก็ เมื่อเห็นเจ้าของบ้านกลับมา เหตุใดไม่อยู่นิ่งๆ หรือล่าถอย แต่กลับตั้งใจลงมือฆ่าคนตายแล้วกลับไปมือเปล่า”

หยางเจินเจินตะลึงงันไปแล้ว นางคิดไม่ถึงว่าจะมีพิรุธมากมายขนาดนี้

คำพูดของสวี่ชีอันโจมตีนางอย่างหนัก ทำให้นางรู้สึกว่าทุกสิ่งที่ตนกระทำถูกแผ่กางอยู่กลางแดดจ้าตอนกลางวันแสกๆ มานานแล้ว ไร้หนทางปกปิด

ความตื่นตระหนกแทบจะเข้าครอบงำนาง

“ไม่มีอะไรจะพูดแล้วสินะ จางเซี่ยนก็ไม่มีอะไรจะพูดแล้วเหมือนกัน ดังนั้นเขาจึงเปิดโปงเจ้า เขายังพูดด้วยว่าเป็นเจ้าเองที่ยั่วยวนเขาอย่างหน้าไม่อาย เดิมเขาก็ไม่อยากพัวพันกับเจ้าอีกต่อไป แต่เจ้ายกเด็กในท้องมาขู่เขา บีบบังคับเขา เย็นวันนั้น ก็เป็นเจ้าที่ฉวยโอกาสยามวุ่นวายสังหารจางโหย่วรุ่ย จางเซี่ยนเป็นเหยื่อบริสุทธิ์ เขารู้ว่ามีพิรุธมากมายยากจะหนีพ้น จึงสารภาพผิดกับท่านนายอำเภอ ยินดีมอบเงินห้าร้อยตำลึงเงินเพื่อตัดความสัมพันธ์แล้วโยนความผิดมาไว้ที่หัวของเจ้า ให้เจ้าแบกรับความผิดฐานฆ่าสามีแต่เพียงผู้เดียว”

หยางเจินเจินยิ่งฟังยิ่งหวาดกลัว สีหน้ายิ่งสิ้นหวังมากขึ้นเรื่อยๆ หลังจากรู้ว่าจางเซี่ยนขายตนไปแล้ว ใบหน้างามล้ำก็ซีดขาว ไม่มีแม้แต่สีเลือด

“จางเซี่ยนเป็นคนเช่นไร เจ้ารู้ดีกว่าผู้ใด” สวี่ชีอันจงใจพูดเช่นนี้

จางเซี่ยนเป็นคนแบบไหนสวี่ชีอันไม่รู้ เขาเพียงแต่ไม่เชื่อว่าความสัมพันธ์ไร้รักที่มีแต่ตัณหาเช่นนี้จะเชื่อถือได้

อีกอย่างจางเซี่ยนก็เป็นทายาทเศรษฐี บ้านมีทรัพย์สมบัติ ทั้งยังอายุน้อย สิ่งที่รอคอยเขาอยู่คือมหาสมุทรผืนใหญ่ที่มีกลิ่นอายของโอกาสอยู่ทั่วทุกหนแห่ง แล้วไยต้องเสียสละตนเองเพื่อผู้หญิงคนหนึ่งเล่า

หยางเจินเจินหมดหวังแล้ว

“แต่ว่า” สวี่ชีอันค่อยๆ โน้มน้าว “ท่านนายอำเภอนั้นยิ่งใหญ่เที่ยงธรรม…หมายความว่าเขาโปร่งใสยุติธรรม เขาไม่เชื่อคำพูดข้างเดียวของจางเซี่ยนจึงสั่งให้ข้ามาสอบถาม ถ้าหากเจ้ายอมรับผิด ท่านนายอำเภอรับปากว่าจะละโทษตายให้เจ้า”

หยางเจินเจินพลันเงยหน้าขึ้นมา น้ำตาเอ่อคลอเต็มหน่วย นางเอ่ยอย่างเศร้าโศกราวกับคว้าฟางช่วยชีวิตเอาไว้ได้ “จริงเหรอ”

สวี่ชีอันพยักหน้า “เรื่องจริง”

เมื่อเห็นว่าในที่สุดจิตใจของหยางเจินเจินก็สั่นคลอน สวี่ชีอันก็รีบเปิดประตูให้เสมียนศาลที่รออยู่หน้าประตูเข้ามาจดบันทึกทันที

แนวปราการในใจของหยางเจินเจินถูกทำลายแล้ว นางเล่าความจริงออกมาละเอียดยิบ

แต่ก็คลาดเคลื่อนกับสิ่งที่สวี่ชีอันพูดมาเมื่อครู่เล็กน้อย เรื่องของหยางเจินเจินกับจางเซี่ยนสรุปออกมาแล้วก็ไม่พ้นเปลี่ยนจาก ‘ลูกเลี้ยง โปรดเคารพตัวเองด้วยเถิด’ เป็น ‘ไอ้ผีระยำ แกหาว่าข้าแก่เหรอ’

ดั่งที่ว่า ‘คบชู้สุขใจชั่วครู่ แต่ทั้งบ้านไฟลุกท่วม’ หลังจากเกิดเรื่องคืนนั้น สองพ่อลูกก็ทะเลาะเบาะแว้งกัน จางเซี่ยนพลาดทำแจกันหลุดมือไปตีหัวบิดาตาย

เพื่อปกปิดความผิด ตามคำสารภาพของหยางเจินเจิน พวกเขาจึงแสร้งว่าเป็นโจรก่อเหตุ

น่าเสียดายที่ทั้งสองเป็นเพียงชาวบ้านธรรมดา ไม่ใช่มืออาชีพ จึงมีช่องโหว่มากเกินไป ไหนจะมาเจอกับตัวโกงเกมอย่างสวี่ชีอันอีก

เมื่อลงบันทึกเรียบร้อย สวี่ชีอันและเสมียนศาลก็ออกมาจากห้องขัง

เสมียนศาลชราทำงานอยู่ในที่ว่าการอำเภอมายี่สิบกว่าปีแล้ว เขาถูกการแสดงออกของสวี่ชีอันทำให้เลื่อมใส “จากกันสามวันต้องกะพริบตามองใหม่ ชายแก่อย่างข้าทำงานในที่ว่าการอำเภอมาครึ่งชีวิตยังไม่เคยพบเคยเจอวิธีการสอบสวนอย่างเจ้ามาก่อน”

การใช้ความลำบากใจของนักโทษถือเป็นกลยุทธ์พื้นฐานอยู่แล้ว…พวกเจ้าคนโบราณนี่แหละที่เป็นกระต่ายตื่นตูมไปเอง สวี่ชีอันโบกมือ “ฝีมือข้าต่ำต้อยนัก”

เขาเลือกทะลวงไปทางหยางเจินเจิน เป็นการเอาเปรียบนางที่ไม่รู้กฎหมาย ‘ไว้ผมยาวความรู้สั้น’ นำมาใช้บรรยายถึงผู้หญิงในสมัยนี้ได้เหมาะสมที่สุด

ครู่ก่อนตอนที่ศาลสอบปากคำ สวี่ชีอันสังเกตอยู่นานก็พบว่านิสัยของหยางเจินเจินนั้นอ่อนแอ ไม่มีความคิดอ่าน ดังนั้นจึงมีความคิดนี้ขึ้นมา

เมื่อครู่เขาหลอกหยางเจินเจิน ตามกฎหมายของต้าฟ่งแล้ว การร่วมประเวณีสมคบกันสังหารสามี ฝ่ายหญิงจะถูกแล่เนื้อเถือหนังจนตาย ชายชู้จะถูกตัดหัวประจาน ไม่อาจละเว้นโทษประหารได้

ในกรณีนี้ผู้ที่มีความผิดฐานฆาตกรรมคือจางเซี่ยน โทษสังหารบิดาก็คือแล่เนื้อเถือหนังเช่นกัน สวี่ชีอันไม่มีความเห็นว่าสัตว์เดรัจฉานที่ฆ่าพ่อตัวเองจะได้ตายอย่างไร เขาเพียงคิดว่าหยางเจินเจินเป็นผู้สมรู้ร่วมคิด มีโทษไม่ถึงตาย

ประเด็นนี้ขัดแย้งกับกฎหมายที่เขาได้รับการปลูกฝังมาเมื่อชาติก่อน

ทุกยุคทุกสมัยล้วนมีกฎเกณฑ์ของมัน ทำตามกระแสส่วนใหญ่ถึงจะเป็นหนทางอยู่รอด สวี่ชีอันบอกตัวเองในใจ

เมื่อเห็นคำสารภาพของหยางเจินเจิน จางเซี่ยนก็รับมือไม่ทัน เขาไม่อาจเล่นลิ้นได้อีกแล้ว จึงสารภาพผิดอย่างสิ้นหวัง

สวี่ชีอันถือคำสารภาพทั้งสองฉบับไปยังโถงด้านใน

นายอำเภอจูมือซ้ายถือถ้วยชา มือขวาถือม้วนตำราก้มหน้าอ่าน พอเห็นสวี่ชีอันเข้ามา เขาก็วางทั้งตำราและชาลงไป “เป็นอย่างไร”