ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 155

ในห้องน้ำชานอกจากเว่ยเยวียนแล้วก็ไม่มีใครอื่นอีก สวี่ชีอันที่ยืนตัวตรงอยู่ก้าวเข้ามาอย่างมั่นคง ประสานมือคารวะแล้วพูดว่า “เว่ยกง”

พอดีกับที่เว่ยเยวียนเพิ่งรินชาถ้วยหนึ่งจึงวางไว้ที่ฝั่งตรงข้าม ผายมือแล้วพูดว่า “นั่งลง”

สวี่ชีอันนั่งลงอย่างระมัดระวังและจิบชาพอเป็นพิธี จากนั้นก็จ้องไปที่เว่ยเยวียน เขามีลางสังหรณ์ว่าเว่ยเยวียนเรียกเขามาเพื่อคุยเรื่องคดีของท่านหญิงผิงหยาง

“คดีท่านหญิงผิงหยางสิ้นสุดแล้ว แต่คดีทะเลสาบซังผอยังต้องดำเนินต่อไป ฝ่าบาททรงปฏิเสธข้อเสนอของข้า” เว่ยเยวียนดื่มชา น้ำเสียงสบายๆ ราวกับว่ากำลังคุยเล่นอย่างสบายอารมณ์ เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในห้องทรงพระอักษรให้สวี่ชีอันฟัง

สวี่ชีอันใบหน้าบึ้งตึง “เจ้ากรมซุนแห่งกรมอาญา และโจวเสี่ยนผิงรองเจ้ากรมแห่งกรมการคลังสนิทสนมกันและเกลียดชังข้าตั้งแต่แรกแล้ว…”

เว่ยเยวียนโบกมือ พูดตัดบทอย่างไม่พอใจ “เรื่องเหล่านี้ล้วนเป็นเรื่องเล็กน้อย”

เขาพูดด้วยน้ำเสียงกังวลใจว่า “ฝ่าบาทไม่ทรงโปรดเจ้า นี่ต่างหากที่เป็นเรื่องใหญ่”

ใบหน้าของสวี่ชีอันบึ้งตึงขึ้นในทันที

บังเอิญแท้ ข้าก็ไม่ชอบพระองค์เช่นกัน ตอนที่เห็นจักรพรรดิหยวนจิ่งสวมชุดคลุมลัทธิเต๋าตอนบวงสรวงบรรพบุรุษ ในใจก็รู้สึกเกลียดชังนิดๆ แล้ว ตอนนั้นรู้สึกว่าเป็นเพราะอีกฝ่ายเป็นตัวแทนของอำนาจศักดินา ต่อมาหลังจากประสบกับเหตุการณ์ต่างๆ และได้มีโอกาสสัมผัสใกล้ชิด เขาก็พบว่าความเกลียดชังของตัวเองที่มีต่อจักรพรรดิหยวนจิ่งนั้นบริสุทธิ์มาก ไม่มีเหตุผลอื่นใด มีแต่ความรังเกียจจากใจนั่นเอง

บางทีอาจเป็นเพราะดวงของข้ากับจักรพรรดิชงกันก็ได้…ข้าปีวอกพระองค์ปีมะแม? สวี่ชีอันยิ้มแหยๆ

“ข้าน้อยไม่รู้เลยว่ามีอะไรที่ทำให้ฝ่าบาททรงรังเกียจ”

“บางทีอาจเป็นเพราะไม่ถูกชะตากันกระมัง” เว่ยเยวียนขมวดคิ้ว พูดว่า “เจ้าจงอดใจรอ แล้วก็ไม่จำเป็นต้องไปสืบแล้ว มาถึงวันนี้เบาะแสต่างๆ ได้ถูกลบไปหมดแล้ว เจ้าไม่มีวันหาเบาะแสเจอ เมื่อหมดเวลาหากฝ่าบาททรงยืนยันที่จะตัดหัวเจ้าให้ได้ ข้าจะหานักโทษประหารมาแทนเจ้าเอง เฮ้อ วางใจเถิด ไม่มีใครสนใจฆ้องทองแดงชั้นผู้น้อยเช่นเจ้าเป็นพิเศษหรอก”

หลังจากนั้นข้าก็กลายเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาที่สร้างความอัปยศ…แก่ท่าน สวี่ชีอันกล่าวว่า “ถ้าหากสามารถจับกุมตัวโจวชื่อสวงได้เล่าขอรับ”

เว่ยเยวียนยิ้ม “เรื่องนี้ก็จบลงด้วยดี”

เขาส่ายหัวและหัวเราะอีกครั้ง

เมื่อออกจากหอเฮ่าชี่สวี่ชีอันก็กลับไปที่ห้องชุนเฟิง เล่าเรื่องนี้ให้ซ่งถิงเฟิง จูกว่างเสี้ยวและหลี่อวี้ชุนฟัง

สีหน้าของซ่งถิงเฟิงและจูกว่างเสี้ยวบึ้งตึง ฝ่ายแรกตบโต๊ะอย่างแรงพร้อมกับสบถคำหยาบออกมา เดินวนไปวนมาในห้องด้วยท่าทางฮึดฮัด ส่วนฝ่ายหลังนั้นเคียดแค้นยิ่งกว่า ขมวดคิ้วแน่น

หลี่อวี้ชุนพึมพำว่า “คดีของท่านหญิงผิงหยางนั้นเสียเวลามากเกินไป เป็นการยากที่เจ้าจะไปสืบคดีทะเลสาบซังผออีก วิชามองปราณของสำนักโหราจารย์ไม่สามารถกล่าวโทษขุนนางที่สูงกว่าระดับสี่ได้ เว้นแต่เจ้าจะสามารถขอร้องท่านโหราจารย์ ได้”

ไปหาท่านโหราจารย์หรือ ไม่ต้องพูดถึงว่าท่านโหราจารย์จะยินดีช่วยเหลือหรือไม่ ถึงแม้ว่าจะยินดีก็ตาม แต่จักรพรรดิหยวนจิ่งจะทรงยอมเชื่อหรือ สวี่ชีอันคิดในใจว่า ข้าไม่มีวันไปหาชายชราที่น่ารังเกียจคนนั้นหรอก

…

หอดูดาว

“พี่ไฉ่เวย ข้ามีธุระจะขอพบท่านท่านโหราจารย์ เจ้ามีวิธีพาข้าไปที่แท่นแปดทิศหรือไม่” ในมือสวี่ชีอันหิ้วห่อของกินทั้งเล็กและใหญ่ รอยยิ้มเหมือนคนขี้ประจบในชาติก่อนไม่มีผิด

ฉู่ไฉ่เวยกินอาหารที่สวี่ชีอันนำมาให้โดยไม่เกรงใจแม้แต่น้อย แต่ปากกลับพูดว่า “ไม่ได้หรอก ท่านอาจารย์อยู่ระหว่างการเก็บตัวจึงปิดเส้นทางสู่แท่นแปดทิศแล้ว ผู้ใดก็ขึ้นไปไม่ได้”

เหมือนเทพธิดายางอะไหล่มากๆ (กินสำรองไว้)

“ไม่มีวิธีเลยหรือ”

“ไม่มีวิธี”

“ท่านอาจารย์ของพวกเราจะออกมาเมื่อไร”

ฉู่ไฉ่เวยเหลือบมองเขา คิดในใจว่าท่านอาจารย์ของพวกเราหมายความว่าอย่างไร

นางกล่าวว่า “ถ้าระยะเวลานานก็หลายเดือน ระยะสั้นก็ครึ่งเดือน คาดว่าคงกำลังคาดคะเนปรากฏการณ์ของดวงดาวอยู่ที่แท่นแปดทิศ”

…สวี่ชีอันแทบกระอักเลือด นี่มันกรรมตามสนองแท้ๆ วันๆ ชอบหลอกกินฟรี ในที่สุดสักวันหนึ่งก็ต้องถูกคนอื่นหลอกกินฟรีจนได้

ไม่ได้ จะยอมเสียเปรียบเช่นนี้ไม่ได้…เขาวางอาหารทั้งหมดที่เขาซื้อด้วยเงินสองตำลึงลงบนโต๊ะแล้วพูดว่า “น้องหญิงที่บ้านมีระดูและปวดท้องมากจนทนไม่ไหว ต้องทำอย่างไร”

เมื่อฉู่ไฉ่เวยได้ยินดังนั้นก็บิดเอวแล้ววิ่งตึงๆ ออกไป สักพักก็หยิบขวดลายครามกลับมา “กินหนึ่งเม็ดเวลาปวดแล้วจะเห็นผลในทันที”

แม้ว่าผู้หญิงคนนี้จะเห็นแก่กินแต่ก็ใจกว้างมาก ไม่ว่าจะเป็นยาราคาแพงหรือราคาถูกก็เต็มใจที่จะมอบให้ผู้อื่น

…

อวิ๋นโจว

ท่ามกลางเทือกเขาอันกว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตามีค่ายขนาดใหญ่ที่สร้างขึ้นตามแนวเขา แสงไฟทอดยาวประดับประดาค่ำคืนที่มืดมิด

ค่ายนั้นง่ายต่อการป้องกันและโจมตีได้ยาก แต่ตั้งอยู่บนภูมิประเทศที่ได้เปรียบ ช่วงแรกที่สร้างค่าย ทางการส่งทหารมาล้อมและปราบปราม แต่หลังจากรบแพ้หลายครั้งจึงแสร้งทำเอาหูไปนาเอาตาไปไร่

การโจรกรรมในอวิ๋นโจวค่อนข้างรุนแรง มีโจรเร่ร่อนรวมตัวกันเข้ามาปล้นสะดม และยังมีโจรภูเขาจำนวนนับไม่ถ้วน ประชาชนเดือดร้อนมาช้านาน ทางการก็ปวดหัวมานับสิบปี

เวลาผ่านไปนับสิบปีจึงค่อยๆ กลายเป็นความเคยชินแล้ว ในพื้นที่ที่วุ่นวายย่อมมีวิธีการใช้ชีวิตในแบบพื้นที่ที่วุ่นวาย

พอตกกลางคืนลมภูเขาก็พัดอย่างรุนแรง และหลังจากนั้นไม่นานก็มีฟ้าแลบและฟ้าร้องแล้วฝนก็เทกระหน่ำลงมา

บนหอลูกธนู โจรที่รับผิดชอบรักษาการณ์อดทนกับหยาดฝนเย็นยะเยือกที่พัดเข้ามาและมองไปทางค่ายด้วยความอิจฉาเล็กน้อย

วันนี้ในค่ายได้ทำงานใหญ่ ปล้นผ้าไหม ใบชา และเครื่องลายครามของคาราวานพ่อค้ากลับมา…มีของมีค่ามากมาย

ทั้งหมดนี้เป็นฝีมือของหัวหน้าที่หกของค่ายที่เพิ่งมาใหม่ เขามีวิทยายุทธสูงส่งและเชี่ยวชาญศิลปะการโจมตีแบบผสมผสาน อีกทั้งยังมีฝีมือในการฝึกทหารเป็นอย่างมาก

ว่ากันว่าเขาเกิดในกองทัพ เมื่อก่อนทำงานในเมืองหลวงของต้าฟ่ง ต่อมาได้เข้าป่าไปเป็นโจรเพราะทนเห็นความเหลวแหลกเสื่อมทรามของราชสำนักไม่ได้

ขณะนี้ในค่ายกำลังมีการจัดงานเลี้ยงฉลองความดีความชอบอยู่

ในห้องที่ไฟจากถ่านลุกโชน หัวหน้าทั้งหกและหัวโจกเล็กๆ กลุ่มหนึ่งกำลังกินดื่มขนานใหญ่ พูดจาหยาบคายและชูชามใบใหญ่ขึ้นสูง

เหล่าหญิงสาวที่แต่งกายกึ่งเปลือยคอยปรนนิบัติอยู่ข้างๆ ฝืนใจยิ้ม พวกนางทั้งหมดเป็นผู้หญิงที่ถูกจับมาเป็นเชลย บางคนเป็นหญิงชาวบ้านธรรมดา บางคนก็เป็นลูกสาวของครอบครัวที่ร่ำรวย

ผู้ที่มีรูปโฉมงดงามจะถูกเลือกออกมาเพื่อคอยปรนนิบัติบรรดาหัวหน้าและหัวโจก ส่วนหญิงที่มีรูปโฉมธรรมดาก็แบ่งปันกับพี่น้องคนอื่นๆ ในค่าย

โจวชื่อสวงนั่งอยู่หน้าโต๊ะ หลังตรงด้วยความเคยชิน แตกต่างจากบรรดาโจรภูเขาที่ดูอาจหาญและเจ้าชู้ ข้างกายเขามีหญิงงามคอยปรนนิบัติอยู่ แต่ท่าทางโจวชื่อสวงดูเหมือนคร้านที่จะมองอีกฝ่าย