ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 174
ใบหน้าของจักรพรรดิหยวนจิ่งที่ทอดมองแผ่นหลังของขันทีใหญ่ชุดดำไม่ได้แสดงสีหน้าใดๆ ราวกับรูปแกะสลักอันแข็งทื่อ
ในราชสำนักมีพระตำหนัก 24 แห่ง ซึ่งบรรดานางสนมกำนัลและบุตรของจักรพรรดิหยวนจิ่งอาศัยอยู่ วังหลังของจักรพรรดิหยวนจิ่งไม่ครื้นเครงแม้แต่น้อย ตำหนักฉู่ซิ่วไม่ได้รับหญิงงามวัยแรกรุ่นเข้ามาเป็นเวลาสิบกว่าปีแล้ว
เว่ยเยวียนมาถึงวังหลังอย่างชำนาญลู่ทาง นอกตำหนักของฮองเฮา หลังจากรายงาน เขาเข้าสู่ภายในวังและมองเห็นฮองเฮาที่ประทับอย่างอ่อนกำลัง
ฮองเฮาพระมารดาของแผ่นดินองค์นี้ หมู่นี้ทรงซูบผอมลงไปมาก ใบหน้าที่เคยอวบอิ่มผ่าเผยก็สวยคมขึ้น
พระองค์เป็นสตรีผู้งดงามยิ่ง อายุเข้าใกล้ 40 ยังคงสง่างามหลักแหลมเหมือนเคย แม้จะไม่สดใสมีชีวิตชีวาดังสาวน้อย ทว่ากาลเวลาเจียระไนคุณค่าภายในของพระองค์อย่างประณีต ความสง่าที่เป็นผู้ใหญ่และดูผ่าเผยสาวน้อยทั่วไปมิอาจเทียบเคียง
“เว่ยกงมาได้อย่างไร” ฮองเฮาแฝงรอยยิ้มบางๆ ทอดพระเนตรใบหน้าของขันทีใหญ่ชุดดำ ดวงพระพักตร์เปี่ยมกำลังวังชา พระนาสิกโด่ง พระโอษฐ์บาง นัยน์เนตรลุ่มลึก แฝงด้วยความโชกโชนอันยากจะอธิบาย
ผมสีดอกเลาตรงขมับเพิ่มเสน่ห์แบบผู้ใหญ่มากขึ้น
เว่ยเยวียนเริ่มก้มศีรษะก่อน “ได้ข่าวว่าฮองเฮาประชวรหรือพ่ะย่ะค่ะ”
ฮองเฮายิ้มพลางตรัส “หายดีแล้ว”
“ฝ่าบาทตรัสว่าหมู่นี้ฮองเฮาไม่เจริญพระกระยาหาร จึงให้ข้าน้อยมาเข้าเฝ้า”
รอยยิ้มบนใบหน้าฮองเฮาจางหาย ทอดพระเนตรเขาอย่างนิ่งสงบ “ฝ่าบาทให้เจ้ามาหรือ เว่ยกงไม่ทราบหรือว่าข้าป่วย”
เว่ยเยวียนลังเลเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้า “หมู่นี้งานราชการรัดตัว จึงไม่ทราบว่าฮองเฮาประชวร”
ฮองเฮาเบือนหน้าไปอีกทาง แล้วตรัสเสียงเรียบ “ข้าเพลียแล้ว”
“ฮองเฮาโปรดเสวยชาให้น้อยลง มันไม่ดีต่อม้ามและกระเพาะอาหาร…” เมื่อเห็นว่าฮองเฮาทรงหมดความอดทน เว่ยเยวียนก็โค้งคารวะ “ข้าน้อยทูลลา”
“เว่ยเยวียน! ”
ฮองเฮาทรงตะโกนรั้งเขาในทันใด
เว่ยเยวียนยืนหันหลัง ไม่ได้หันกลับไป
“…” ฮองเฮาอ้าปาก ประสงค์จะตรัสบางสิ่ง ทว่าเพราะความกังวลต่างๆ นานา ท้ายที่สุดก็ไม่ได้ตรัสสิ่งใด
หมื่นถ้อยพันคำล้วนซ่อนอยู่ในนัยน์ตาสวยของนาง เพียงแต่เว่ยเยวียนไม่เห็น
เว่ยเยวียนออกจากตำหนักของฮองเฮา สายลมเย็นพัดโชย ชุดดำปลิวสะบัด
เขาไม่รู้จริงๆ ว่าฮองเฮาประชวร เพราะบุตรในเงามืดที่สอดแนมอยู่ใกล้เคียง ถูกจักรพรรดิหยวนจิ่งถอนกำลังไปก่อนหน้านี้ ฮองเฮาก็ไม่ทราบเรื่องนี้
เรื่องเหล่านี้ไม่อาจพูดต่อหน้าสาธารณชน ทำได้เพียงปล่อยให้ฮองเฮาเข้าใจผิดต่อไป
เบื้องหน้า องค์หญิงฮว๋ายชิ่งผู้มีรูปร่างสูงเพรียวกำลังนำสาวใช้และทหารรักษาพระองค์เดินเข้ามา
นางสวมชุดกระโปรงสีขาว ปักลายดอกเหมยสีสดใส ด้านนอกคลุมเสื้อคลุมป้องกันลมหนาว ดูสง่างามหรูหรา ประณีตงดงาม
ต่างกับมารดาของนางสมัยวัยรุ่นลิบลับ
“เว่ยกง! ” องค์หญิงฮว๋ายชิ่งแสดงคารวะ
“องค์หญิง” เว่ยเยวียนคารวะกลับ แล้วอธิบายคร่าวๆ “ฝ่าบาทได้ข่าวว่าฮองเฮาไม่เจริญพระกระยาหาร จึงให้ข้ามาเข้าเฝ้าแทนพระองค์”
องค์หญิงฮว๋ายชิ่งส่งเสียง “อืม” ‘เสด็จพ่อไม่มาวังหลังตั้งนานแล้ว วันๆ เอาแต่แสวงหายาอายุวัฒนะ ถ้าเสด็จแม่หรือสนมคนใดเกิดป่วยขึ้นมา ถึงจะหันมาสนใจสักที แต่ปกติก็มักจะส่งคนมาเยี่ยมไข้’
“สาวใช้ที่คอยรับใช้อยู่ในวังบอกว่า หมู่นี้เสด็จแม่แทบจะไม่เสวยสิ่งใดเลย” ฮว๋ายชิ่งกล่าว
“หลังจากประชวรมานาน หากยังอดพระกระยาหาร พระวรกายจะไม่หายขาด” เว่ยเยวียนขมวดคิ้วแน่น ทว่าอยู่ต่อหน้าองค์หญิงฮว๋ายชิ่ง เขาเก็บซ่อนสีหน้าโศกเศร้าของตนไว้ได้อย่างดี แสดงออกมาเพียงความกังวลที่ข้าราชบริพารพึงมี
องค์หญิงฮว๋ายชิ่งยิ้มบางๆ ราวกับไม่กังวล น้ำเสียงเยือกเย็นแฝงด้วยความรู้สึกอัดแน่น “คิดจะเรียกพบสวี่ชีอันพอดี ในเมื่อพบเว่ยกงที่นี่ ฮว๋ายชิ่งจะได้ไม่ต้องให้ทหารรักษาพระองค์เทียวไปเทียวมาอีกรอบ”
เว่ยเยวียนเอ่ยอย่างงุนงง “องค์หญิงตรัสเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร”
องค์หญิงฮว๋ายชิ่งตรัส “สวี่ชีอันมีตำรับยาผีบอกที่ทำขึ้นเป็นพิเศษ ซึ่งจะทำให้รสชาติอาหารอร่อยขึ้นเป็นร้อยเท่า รสชาติยากจะลืมเลือนไปอีกนาน เสด็จแม่ไม่เจริญพระกระยาหาร จะได้ทดสอบตำรับยาผีบอกนี้พอดี”
…
สวี่ชีอันควักกระเป๋าของตนเชิญซ่งถิงเฟิงกับจูกว่างเสี้ยวมาฟังการบรรเลงของหอคณิกา สหายร่วมหน่วยทั้งสองฟังบรรเลงไปพลาง พลางทำภารกิจที่สานต่อด้วยชีวิตให้สำเร็จ
นี่เป็นสิ่งที่สวี่ชีอันชดเชยให้พวกเขา โดยเฉพาะซ่งถิงเฟิงที่มอบห้าตำลึงเงินแก่สถานรับเลี้ยงเด็ก คนสำมะเลเทเมาที่ไม่ได้สร้างครอบครัวเช่นเขา ค่าใช้จ่ายในชีวิตเป็นแค่เรื่องรอง แต่หากไม่มีเงินไปสำนักสังคีต คงระทมทุกข์เป็นอย่างยิ่ง
เมื่อออกจากหอคณิกา จูกว่างเสี้ยวกับซ่งถิงเฟิงที่เป็นปลาไหลหิวโหยได้อาหาร[1]ก็พึงพอใจอย่างหาใดเปรียบ ทั้งสามเดินไปไม่นานนัก ก็ถูกฆ้องทองแดงขี่ม้ามาขวางเอาไว้ แล้วเอ่ยตำหนิ “พวกเจ้าแอบไปอู้ที่ไหนมา หาตัวอยู่ตั้งนาน”
“มีเรื่องอันใด” สวี่ชีอันเอ่ยถาม
“เว่ยกงเชิญตัว” ฆ้องทองแดงกล่าว
คนที่เชิญตัวย่อมเป็นสวี่ชีอัน ซ่งถิงเฟิงกับจูกว่างเสี้ยวรู้ว่าตนเป็นส่วนเกิน จึงโบกมือบอกลาสหายร่วมหน่วยด้วยใจกุศล แล้วพวกเขาก็ลาดตระเวนต่อ
เมื่อกลับไปยังที่ทำการปกครอง เข้าสู่หอเฮ่าชี่ สวี่ชีอันก็พบกับเว่ยเยวียนที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ข้างโต๊ะ
ขันทีใหญ่วางม้วนหนังสือ พร้อมเอ่ย “ได้ยินฮว๋ายชิ่งบอกว่า เจ้ามีสูตรยาลับ ซึ่งจะช่วยเพิ่มความอร่อยของอาหาร”
ฮว๋ายชิ่งปากสว่างเช่นนี้เลยหรือ เรื่องเล็กแค่นี้ยังโพนทะนาไปทั่ว…สวี่ชีอันตื่นตระหนกไปชั่วขณะ “ข้าฝีมือต่ำต้อย ไม่มีค่าพอให้เว่ยกงนึกถึง”
“หมู่นี้ฮองเฮาไม่เจริญพระกระยาหาร ข้าจึงอยากทดสอบสูตรยาของเจ้า” เว่ยเยวียนกล่าวอย่างอ่อนโยน
ฮองเฮาเป็นพระมารดาของฮว๋ายชิ่ง ฮว๋ายชิ่งฝากให้เว่ยเยวียนมาขอผงปรุงรสไก่จากข้า…สวี่ชีอันพยักหน้าในทันที เมื่อเห็นว่าห้องน้ำชาไม่มีคน จึงหยิบกระจกหยกออกมา ตบด้านหลังเบาๆ กระปุกขนาดเท่าศีรษะหล่นลงมา เขายื่นมือรับไว้อย่างมั่นคง
ผลพวงจากแรงงานของฉู่ไฉ่เวยกับซ่งชิงอยู่ตรงนี่แล้ว เขาเหลือผงปรุงรสไก่ให้ฉู่ไฉ่เวยเพียงขวดเล็กๆ
เว่ยเยวียนเปิดกระปุก สูดดมกลิ่น ก่อนจะขมวดคิ้วทันใด เขาได้กลิ่นที่ฉุนจมูกเล็กน้อย
“สิ่งนี้เรียกว่าผงปรุงรสไก่” สวี่ชีอันกล่าวเป็นเกร็ดความรู้
ผงปรุงรสไก่เป็นการผสมผสานผลิตผล ใช้ผงชูรสและสารชูรส[2]เป็นส่วนผสมหลัก เมื่อทั้งสองผสมเข้าด้วยกันก็บังเกิดผลประกอบเสริมกันและกัน
เมื่อพูดถึงคำว่า ‘ผงปรุงรสไก่’ นี้ กล่าวได้ว่าความหมายกว้างขวางลึกซึ้ง ซึ่งมีทั้งหมด 3 ความหมายด้วยกัน หนึ่งในนั้นคือเครื่องปรุงรสที่เห็นตรงหน้า
อีกความหมายหนึ่งคือไก่กลายเป็นสัตว์ประหลาด เรียกว่าปีศาจไก่ ยังมีอีกหนึ่งความหมายคือลักษณะเฉพาะตัวของชายหนุ่ม
หลังจากปิดฝาและคืนกระปุกให้สวี่ชีอัน เว่ยเยวียนก็เรียกเจ้าพนักงาน “ให้ห้องเครื่องต้มบะหมี่”
สวี่ชีอันรับคำ แล้วตามเจ้าพนักงานออกไป
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง